Twee jaar na Front Row Seat To Earth, haar vorig album waarmee ze een kleine doorbraak wist te forceren, slaat Weyes Blood met Titanic Rising een nieuw boek open, eentje over een koningin die haar psychedelische folktroon bestijgt. We gaven er zelfs de volle vijf sterren voor en daar hebben we nog steeds geen spijt van.
Titanic Rising draagt ook een verhaal met zich mee. Het album klaagt de snelheid van sociale media, de toename van depressies en onze huidige klimaatproblemen aan. Maar naast aantijgingen aan het adres van onze huidige maatschappij is Titanic Rising ook een plaat met popballades vol retro drumlijnen, eighties synths en een hoopvol slimme arrangementen. Op Les Nuits mochten we de Californische singer-songwriter een bezoekje brengen en, jongens, wat hadden we er zin in.
De Rotonde van de Botanique werd verwarmd door de charmevolle lichtjes en Natalie Mering baadde eveneens in hetzelfde charmebad. Mering, helemaal in het wit, kwam vol zelfvertrouwen het podium opgelopen en had zelfs een grapje voor ons bij: ‘This is our last show… ever. Na, just kidding. This is our last show on this tour.’ Er vielen wel meerdere moppen te graaien in de bindteksten doorheen de avond. Haar muziek was dan wel weer bloedserieus.
Openen deed ze met “A Lot’s Gonna Change”, het eerste nummer van haar nieuwste album. Het toonde direct hoe serieus Weyes Blood het meende, de Rotonde zweeg en genoot van de trage piano harmonieën die ze voor de dag legde. Niet alle slimme arrangementen vanop de plaat klonken zo hard door als op de plaat, maar Weyes Blood en de haren slaagden er wel in ze zo goed mogelijk na te bootsen dankzij enkele bedachtzame effectjes. Vrijwel meteen was het duidelijk dat Weyes Blood die intieme sfeer vanop Titanic Rising met gemak naar de Botanique meebracht.
De nummers op Titanic Rising gedroegen zich live ook zeer gracieus. “Movies” was als een clubanthem voor verliefde zielen en “Picture Me Better” was het bewijs dat er soms niet meer moet zijn dan een fenomenale stem en enkele akoestische gitaarakkoorden. Om dan nog maar te zwijgen over “Andromeda”. Het nummer was de beste reclame dat Weyes Blood voor haar nieuwe album kon geven. Even rechtschapen als op de plaat, klonk “Andromeda” alsof Weyes Blood haar armen opende zodat heel de Botanique zich er even in kon opwarmen.
Daarnaast wist Weyes Blood enige variatie in haar set te steken. Het was meer dan enkel de zeemzoete popballades. Zo toonde “Everyday” haar op Merings tanden door de dromerige folk even terug met zijn voetjes op de grond te zetten. Zelfs een cover van The Beach Boys’ “God Only Knows” ontbrak er niet aan. Verder liet “Do You Need My Love” vanop haar vorige LP, dan weer zien dat Weyes Blood het zeker in zich heeft om iets harder uit de hoek kon komen én dat deed ons meer dan deugd.
In de Rotonde van de Botanique zette Weyes Blood een straffe set neer. Ze toonde ons dat de intieme ballades live meer dan de moeite waard zijn. Titanic Rising was al goed op weg om een favorietje van ons te worden. Nu bewees Weyes Blood dat ook live de plaat meer dan een grote onderscheiding verdient.
Onlangs hadden een boeiend gesprek met Weyes Blood over het ontstaan Titanic Rising, haar beeldende teksten en treffende visie op het leven, liefde en onze snel veranderende tijden. Het interview kan je hier lezen.
Setlist:
A Lot’s Gonna Change
Something to Believe
Everyday
Andromeda
Seven Words
Picture Me Better
Movies
Wild Time
God Only Knows (The Beach Boys cover)
Do You Need My Love
Generation Why