De muziek van Weyes Blood is altijd in evolutie. Zo’n tien jaar geleden zette de Californische Natalie Mering haar eerste muzikale stappen in duistere ambient, noise en avant-folk. Niet bepaald toegankelijke genres, maar sindsdien is er veel veranderd. De afgelopen jaren verkende ze op avontuurlijke wijze veel stijlen, ideeën en invloeden, die onder andere resulteerden in Front Row Seat to Earth. Dat album viel bij veel mensen in de smaak dankzij de pure songs met eigenzinnige psychedelische folkarrangementen.
Nu is het tijd voor de opvolger, Titanic Rising. Op Weyes Bloods nieuwste plaat straalt haar gevoel voor een indrukwekkende en eerlijke song nog steeds, en haalt ze ook op vlak van arrangementen en productie alles uit de kast. Wij ontmoetten Natalie Mering in Brussel, waar we een boeiend gesprek hadden over haar ambitieus nieuw album, beeldende teksten en reflectieve blik op de wereld.
Binnenkort breng je je nieuw album Titanic Rising uit. Best wel een bijzondere titel; waarom heb je deze gekozen?
Het zinken van de Titanic is een iconische en symbolische tragedie. Op allerlei manieren staat deze gebeurtenis in verband met de overmoed van de mens en ons gebrek aan waardering voor de natuur. Er werd verwacht dat het schip onzinkbaar was, maar toch botste het tegen een ijsberg en zonk het. Ik denk dat dit nog steeds een relevante les is. We stevenen misschien niet af op een ijsberg, maar de poolkappen smelten en dat bedreigt onze beschaving. Het zeeniveau stijgt, en – net als de derde klas van de Titanic – hebben sommige bevolkingen de mogelijkheid niet om met de gevolgen van klimaatsverandering om te gaan. Titanic Rising is dus een kolossale titel die een grote lading dekt.
Ben je iemand die liever albums opneemt, of iemand die liever optreedt?
Dat is een moeilijke keuze! Albums maken is heel leuk, maar optredens brengen het brood op de plank. Het houdt je in leven, want het is zo’n directe ervaring. Een optreden geven is een beetje als het maken van een mini-album; het is altijd een nieuwe conversatie met een publiek.
Zijn er specifieke herinneringen die je hebt aan een bepaald optreden?
Op een festival in Italië was er een grote zandstorm toen we op het podium stonden. Net wanneer we een nummer wilden starten, zette de wind op en vloog al het zand op het podium. Voor we het wisten riepen ze: “Ga van het podium af!”. We moesten wegrennen en alle instrumenten werden afgedekt. Het was alsof wij de zandstorm opgewekt hadden. (lacht) Gelukkig waren we uiteindelijk allemaal veilig!
Je albums klinken allemaal heel verschillend op vlak van geluid. Titanic Rising klinkt groots, weelderig en warm. Hoe ben je op die sound gekomen?
Ik kreeg de kans om met meer muzikanten te werken, zoals strijkers, en we hadden meer tijd om te experimenteren en grote ideeën vast te leggen. We namen ook op in een ruimte die veel groter is dan die ik tot mijn beschikking had op vorige album. Front Row Seat to Earth was namelijk opgenomen in een garage. Ik wou altijd al een album maken dat klinkt als Titanic Rising. Deze keer had ik de tijd en middelen om het daadwerkelijk te doen.
Zijn er specifieke details over de productie waar je extra trots op bent?
Zeker! We hebben bijvoorbeeld op tape opgenomen. Hierbij hebben we geëxperimenteerd door twee bandopnemers aan elkaar te verbinden, zodat ze een lus vormen. Dat vormde een ontzettend intense feedback en dat is overal verstopt op de plaat. Het gemanipuleerd geluid van de tape die door de twee bandopnemers ging, gaf de muziek een spookachtige sfeer mee. Je kan het als een kleine verwijzing naar mijn ouder werk beschouwen, waar ik expliciet met noise en tapes experimenteerde.
Denk je al aan de arrangementen wanneer je de teksten van je nummers schrijft?
Nee, het maken van arrangementen is meer een ontdekkingsproces. Ik hou van veel dingen te proberen en ideeën te bedenken, om vervolgens dat allemaal te herleiden tot het juiste resultaat.
Veel mensen labelen je muziek als folk, maar je verwerkt veel meer stijlen en invloeden dan dat in je werk. Is dit iets waar je bewust naar op zoek gaat?
Ik hoop altijd om uit de genres te breken die mensen op mijn kleven. Als een artiest wil ik zo breed mogelijk denken en veel dingen uitproberen. Ik hield bijvoorbeeld ook altijd al van klassieke muziek en grootse producties. Dat gebruikte ik om te bouwen op de intimiteit van de folkmuziek. Ik gebruik graag beide werelden als peper en zout. Zowel intimiteit als grandeur kruiden mijn nummers af.
Op “Andromeda” verwijs je naar astronomie om heel menselijke dingen te bezingen. Vind je een vorm van spiritualiteit in astronomie?
Zeker; ik zie de kosmos als een grote spiegel die ons reflecteert. Het is zo onmogelijk om het te begrijpen, want het is niet mogelijk om te reizen en overleven buiten onze kleine planeet. Op een symbolische manier is er een verband met ons onderbewustzijn: we kunnen het niet bereiken, maar we weten dat het er is en deel van ons uitmaakt. Dat geldt ook voor de kosmos.
“The movies I watched when I was a kid / The hopes and the dreams / Don’t give credit to the real things / I love the movies”, zing je in “Movies”. Zie je films als een vorm van escapisme?
Inderdaad. Films hebben een grote impact op onze cultuur, en ze bieden een vorm van escapisme wanneer we hopen dat ze meer betekenen dan wat ze werkelijk zijn. Iedereen houdt van films, we kijken ze allemaal, maar ze slagen er niet dikwijls in om mythische proporties aan te nemen en een daadwerkelijk impact op onze levens te maken.
Zie je escapisme als iets positief of negatief?
Ik denk dat het een beetje beide is. Escapisme is stilaan ingeworteld in de manier hoe we de realiteit ervaren; het is ingebouwd in onze cultuur en het moderne leven. We kunnen het niet meer ontkennen, want het zal alleen maar evolueren en een nog groter deel van ons leven worden. Daarom denk ik juist dat het een heel menselijk iets is.
Uiteraard is het niet goed als je verdoofd wordt door bijvoorbeeld technologie, films of smartphones. Maar als je even aan de realiteit kan ontsnappen, er iets uit kan halen en met een nieuw inzicht kan terugkeren, dan kan het wel positief en inspirerend werken.
In je songteksten maak je dikwijls verwijzingen naar het verleden, en je muziek doet ook vaak terugdenken aan de jaren ’70. Ben je een nostalgisch persoon?
Ik denk dat ik de neiging heb om bepaalde vormen van nostalgie te koesteren, maar ik wil zeker geen afgeleide zijn van het verleden. Het is niet mijn doel om de ideeën van de jaren ’70 te kapen en er mijn carrière van te maken. Ik hoop eerder dat het het geval is dat ik ook luister naar wat die artiesten aan het luisteren waren, en dat we door hetzelfde geïnspireerd zijn. Ik ben een beetje van de oude stempel in de manier waarop ik mezelf wil uitdrukken. Ik probeer me echter niet te vast te klampen aan “de goede oude tijd”. (lacht)
Op het nummer “Everyday” zing je “True love is making a comeback / Or only half because the rest just feel bad”. Wat betekent ware liefde voor jou in deze context?
Dat is eerder bedoeld als een klein grapje. “Ware liefde” maakt een terugkeer voor mensen die bewust kiezen om verliefd te worden, te trouwen en kinderen te maken. Proficiat aan hen om jezelf te overtuigen dat dit een goed idee is, want voor veel jonge mensen is dat een moeilijk en onbegrijpbaar iets.
Denk je dat er een gebrek aan liefde is in onze maatschappij?
Ik weet niet of er een gebrek is, maar het is zeker moeilijker te vinden. De manier waarop we met elkaar omgaan is nu op een andere manier gestructureerd. Alles in ons leven is minder gecentraliseerd: gemeenschappen zijn minder gebonden en we beperken onze levens minder op lokaal vlak. Het internet heeft een wereldwijde monocultuur doen ontstaan; we worden overspoeld door keuzes en zijn continu op zoek naar nieuwe prikkels. Zoiets maakt het oorspronkelijke idee van ware liefde ouderwets. Het is meer een concept geworden dan iets dat we daadwerkelijk ervaren.
We moeten er ons echter bewust van zijn dat we ware liefde dagelijks ervaren. Familie, goede vrienden en zelfs mensen waar je maar een korte tijd mee besteedt; daar is ook een vorm van liefde in te vinden. Maar de manier waarop vorige generaties liefde ervoeren is wel aan het verdwijnen.
Op de cover van je album zien we je in een onderwater slaapkamer. Hoe is die foto ontstaan?
We hebben de volledige slaapkamer gebouwd en ondergedompeld in een zwembad! Alles op de foto geeft onze hedendaagse cultuur weer: de film- en tv-sterren, de muzikanten, de posters op de muur. We tonen de slaapkamer als een heilige plek van een adolescent, de plek waar ze vaak het gelukkigst zijn. Aangezien die kamer volledig onderwater staat, geven we de adolescentie weer als een gezonken droom.
Je maakt dikwijls verwijzingen naar water in je muziekvideo’s en albumcovers. Is daar een reden voor?
Ik heb een sterke voeling met water. Water is een symbool voor het onderbewuste. Als een introspectief persoon zag ik altijd het terugkeren naar de oceaan, als het symbolisch terugkeren naar de baarmoeder. De oceaan zie ik als een archetype van de oorsprong waar we allemaal vandaan komen.
Heb je plannen om je nieuwe plaat live voor te stellen bij ons?
Jazeker; in april en mei tour ik doorheen Europa. Ik kijk er naar uit!
Titanic Rising verschijnt op vrijdag 5 april via Sub Pop.
Weyes Blood kan je op zaterdag 4 mei live zien op Les Nuits Botanique, in een double bill met Hand Habits.
