Het was een beetje bang afwachten na het horen van de drie singles die ScHoolboy Q uitbracht naar aanloop van zijn nieuwe album. Wat zou de graadmeter worden: een keiharde banger (“Numb Numb Juice”), een flauw plaatje met de koning van autotune Travis Scott (“CHopstix”) of een song die uiteindelijk wel aan de verwachtingen kon voldoen op melodisch en tekstueel vlak (“CrasH”)? Gek genoeg bleek die mix een korte, maar vrij accurate samenvatting van het album. Q, die naar eigen zeggen in een donkere periode heeft gezeten nadat de tour van zijn vorige album erop zat, heeft op CrasH Talk moeite om zijn nieuwe sound te definiëren.
Opener “Gang Gang” katapulteert ons door de ruige beat terug naar Oxymoron, Q’s eerste studioalbum onder een groot label dat voornamelijk ging over zijn leven in de hood en dat bol stond van de catchy bangers. Helaas moeten we hier vaststellen dat de trapbeat strakker klinkt dan Q zelf en dat hij die authentieke gangster attitude niet meer zo geloofwaardig kan neerzetten. “Gang Gang” is een nummer dat middenin de plaat niet had misstaan, maar als opener net niet overtuigend genoeg klinkt.
“Tales” is gelukkig van een heel ander kaliber. We zijn getuige van een retrospectieve Q, die zijn criminele verleden niet op een stoere, maar op een emotionele en nostalgische manier benadert. Vooral de tweede verse is een lyrisch pareltje, omdat Q zelden zo open uit de hoek komt. Opvallend bij het beluisteren van CrasH Talk is hoe kort de nummers zijn. Met slechts een handvol songs die de drie minuten overschrijden, lijkt het wel alsof de rapper inspiratie tekort kwam. Daarnaast zorgt het er ook voor dat het album traag op gang komt en dat we blijven wachten op die eerste echte banger.
Na “Numb Numb Juice” is “5200” het eerste nummer dat ons echt wakker schudt. Het nummer leidt het tweede deel van de plaat in, dat een stuk interessanter blijkt dan wat daaraan voorafgaat. “5200” is een mooi voorbeeld van de steeds evoluerende productietechniek binnen het label T.D.E. De beat doet niet toevallig denken aan die van “X”, een nummer dat terug te vinden is op Black Panther: The Soundtrack en waarop ScHoolboy Q ook te horen is. Beide nummers zijn geproducet door !llmind en Sounwave en grijpen terug naar Q’s sterkte: een hard-hitting, catchy deuntje waar hij op een extreem vlotte, maar tegelijk ook ruwe manier overheen flowt met zijn diepe stem. Zeker een van de hoogtepunten op het album.
Doorheen de plaat wordt het steeds duidelijker dat ScHoolboy Q zich verloren heeft gevoeld na het succes van zijn vorige album Blank Face LP. Hij beschrijft het als een doelloze periode waarin hij —als hij niet in de opnamestudio vertoefde— thuis high zat te worden en gek werd van zijn eigen gedachten. Een periode waarin hij twee albums maakte en die vervolgens de vuilnisbak in kieperde omdat ze trash waren. Uiteindelijk bleken golf en boksen de redding, evenals de broodnodige begeleiding van zijn labelgenoten. Een cruciale factor in dat laatste aspect is Kendrick Lamar, die altijd een grote lepel in de pap te brokken heeft gehad en als een soort eindredacteur mag schrappen en aanpassen waar nodig.
Na een uitstekende song met 21 Savage waarin Q zijn raps heerlijk laat rondstuiteren op de donkere bassen, botsen we op de meest verrassende feature op het album. “Dangerous” is de eerste samenwerking tussen ScHoolboy Q en Kid Cudi en houdt ons twee en een halve minuut in de ban. Het nummer komt nooit echt van de grond, maar zweeft dreigend en mysterieus door de ruimte. De ideale playground voor Cudi, die de intro en outro voor zijn rekening neemt (zal er ooit een moment komen dat die hum ons niet tot in het diepst van onze ziel raakt?), maar ook Q vindt verbluffend goed zijn weg. Het nummer is heerlijk traag, maar hakt er toch stevig in.
Met “Die Wit Em”, “CrasH” en “Attention” schudt Q nog enkele witte konijnen uit zijn mouw. Voorzichtig komen er verhalen naar boven van een man die gekweld zit tussen zijn leven als gangster en succesvol artiest, tussen dagelijks in contact komen met drugs, wapens en gang fights en nieuwe verantwoordelijkheden zoals een dochter, een hiphoplabel dat als een van de beste ter wereld wordt gezien en fans die hij tevreden moet houden. “CrasH” is misschien wel het beste nummer van het album, maar duurt jammer genoeg alweer veel te kort. “Attention” is de best mogelijke afsluiter, waar Q nog een keer opvallend open is over zijn verleden. Het is het soort storytelling waar je wilt naar blijven luisteren, zeker in combinatie met de old school hiphopbeat. Het contrast tussen verleden en heden wordt in de verf gezet door de eerste zinnen, waarin Q het heeft over de relatie met enkele van zijn idolen.
´Front row at the Grammys, I´m getting praises from Jay / Fuck about this award, I´m happy he know my Name / Favorite rapper Nas been told me that I´m the best / Had a couple sessions with Dre, knew I would win´
CrasH Talk heeft niet het sterke conceptuele karakter van Blank Face LP en niet de perfect imperfecte ruwheid van Oxymoron, maar zit daar ergens hopeloos tussenin. Q werd oorspronkelijk gelauwerd als vernieuwer, maar lijkt nu toch gezwicht voor een vette cheque en liedjes die gemakkelijk in het oor liggen. Vooral het eerste deel van het album doet een bepaalde druk van zijn platenlabel vermoeden en dat gaat jammer genoeg ten koste van zijn creativiteit en eigenheid. De passie en focus die nog doorschemeren op onder meer “Numb Numb Juice”, “CrasH” en “5200” en die de sound van Q zo kenmerken, zijn hier veel te vaak zoek. Het is een beetje zoals het weerzien met een goede vriend die je al in tijden niet meer hebt gezien, enkel om dan vast te stellen dat die niet meer dezelfde persoon blijkt te zijn. Na drie jaar hadden we toch een enthousiaster weerzien verwacht.
