De tweede dag van Groezrock was er eentje waarbij wisselvalligheid troef sloeg. Niet alleen in het weer, maar eveneens op het muzikale vlak. We namen ook enkele opvallende zaken mee vanop de wei. Zo viel op dat punk tegenwoordig niet meer rond de agressieve attitude draait, maar wel rond verdraagzaamheid en het goeie woord verspreiden. Dat kregen we allemaal te zien en te horen op Groezrock en dat zorgde ervoor dat er een hemels samenhorigheidsgevoel heerste. We genoten met volle teugen van de tweede dag op Groezrock en hopen er volgend jaar weer te zijn!
Landmvrks @ Revenge Stage
Openen op de Revenge Stage is geen makkelijke taak, maar Landmvrcks deed het op een heel erg goeie manier. Ze verzorgden om 12u ‘s middags al de eerste moshpits van Groezrock, maar dat was dankzij hun melodieuze refreinen en splijtende riffs geen enkel probleem. De frontman wisselde heel goed af tussen clean vocals en de iets ruigere variant. Net die diversiteit gaf de set dan ook zijn eigenheid, wat ons charmeerde en helemaal klaar maakte voor de rest van de dag.
Koji @ Red Bull Stage
Koji komt uit Pennsylvania en kreeg de ondankbare taak om de Red Bull Stage te openen. Hij opende heel kalm op z’n eentje, en al meteen viel op waar het probleem in zijn set vandaan kwam. De vocals waren niet overtuigend genoeg en de muziek was veel te slap. Toen de band er dan uiteindelijk bijkwam, kregen we wel iets meer power in zijn set, maar alles overstemde zijn geluid. Daardoor begaven we ons al snel terug richting Main Stage, waar Bad Cop Bad Cop alles aaneen knalde. Niets memorabel te horen dus bij Koji.
Bad Cop Bad Cop @ Main Stage
Op de Main Stage vonden we later op de avond veel gevestigde waarden in het punkmilieu, maar voor dat zover was, mochten de vier vrouwen van Bad Cop Bad Cop het beste van zichzelf geven. Vorige keer dat ze op Groezrock speelden stonden ze nog in de kleine tent, dit keer deden ze het iets grootser. Hun sound bleef evenwel ongewijzigd en dat is misschien net jammer. Op dit groot podium kwam het allemaal iets te zwak uit, waardoor de band al snel vervalt in clichés van poppunk. De nummers klonken desalniettemin heel aanstekelijk en ook de drie verschillende vocals verzorgden een leuke meerwaarde. Toch misten we hier nog iets, waardoor we de set al snel weer vergaten en verder gingen met het volgende.
The Penske File @ Red Bull Stage
Op de Red Bull Stage kan je soms leuke bands ontdekken. Met The Penske File dachten we een band voor ons te zullen krijgen met leden die allemaal een ferm bierbuikje hebben. Niet bleek minder waar, drie frisse jonge gasten brachten ons leuke punkrock. Het klonk heel aanstekelijk melodisch, maar toch met de nodige power. Zo kregen we soms ietwat furieuze vocals, wat voor een welgekomen afwisseling zorgde. Heel plezierig setje dat een veelbelovende band op de kaart zette.
The Devil Makes Three @ Main Stage
Blues, bluegrass, folk en rockabilly met een banjo, contrabas, akoestische gitaar en een drum. Eens iets heel anders dan wat we gewend zijn op Groezrock. We mogen dit gerust als een fantastische opener van de dag beschouwen. Het was 14u00, maar voor velen toch het eerste deuntje van de dag. De aanstekelijke banjo, gecombineerd met een geweldige ritmesectie, werkte heel aanstekelijk en paste zo uiteindelijk perfect op Groezrock. Zeer dansbare muziek en de frontman scoorde goede punten. Een goede stem en leuke opmerkingen maakten dat het nooit saai werd. Toen ze “War Pigs” van Black Sabbath gebruikten als overgangsstukje, hadden ze ons hart compleet gestolen.
Can’t Swim @ Back 2 Basics
De melodische indiepunk van Can’t Swim wou er duidelijk een goed optreden van maken, maar dat werd niet zo begrepen door het publiek. Zijn speciale stem is niet voor iedereen weggelegd, maar de zanger heeft er toch alles aan gedaan om het tot een goed eind te brengen. De set zelf was prima, de interactie met het publiek helaas niet. Deze band verdiende beter, maar het zal voor velen ‘onbekend is onbemind’ geweest zijn.
No Turning Back @ Revenge Stage
Op de Revenge Stage moet je zijn voor de betere harde punk, en dus lieten we ons eens verrassen door de Nederlanders van No Turning Back. Hun hardcore punk kwam hard aan, en daarin sloop de sterkte van de groep. Met strakke riffs en enkele furieuze gitaren ging de set van start, waarna een brulbeer het podium op dook. Het duurde niet lang of het hek was van de dam en de moshpits en crowdsurfsers waren al snel ontelbaar. Zoals bij alle shows op Groezrock was er een op- en afloop van mensen op en van het podium. Muzikaal werd alles heel strak gespeeld en zagen we heel sterke muzikanten aan het werk, die de potige muziek op een heel energieke manier aan de man brachten. We bleven dan ook met veel sympathie en verbazing verder kijken en werden helemaal omver geblazen door deze uitstekende set.
ROAM @ Back 2 Basics
Op de Back To Basics stage van Groezrock focust de organisatie vooral op de iets zachtere punkbands. Het hoofdgenre daarbij is poppunk, en het risico bij zo’n genre is dat de zanger live niet kan zingen. Dat was bij ROAM niet anders. De band wilde iets te hard een energieke show forceren, maar als je trage nummers speelt, gaat dat natuurlijk moeilijk. Hierdoor kropen er heel wat fouten in de set en kwam alles nogal geforceerd over. Ook de songs vervielen allemaal in platte clichés en na enkele nummers hadden we al door dat ROAM niet meteen de beste liveband is, over naar het volgende.
Coarse @ Red Bull Stage
Met hun gitzwarte en energieke hardcore was er maar één probleem: het was licht buiten en zo was het onmogelijk om de juiste sfeer te creëren voor deze band. Met twee bandleden, zanger/gitarist en zanger/drummer, wisten deze heren zoveel energie voor de dag te leggen dat het met momenten angstaanjagend werd. De sfeer die ze probeerden te creëren, werd ook verzorgd door (te) lange pauzes met wat noise. Op zich werkte dat wel, maar op deze stage en op dat tijdstip hadden ze dat anders moeten doen. Desalniettemin, muzikaal gezien een aanwinst voor het genre. Live was het wel wat zoeken, maar dat was grotendeels te wijten aan de plaats en het tijdstip.
Dog Eat Dog @ Main Stage
“Who’s The King?”, het zal alleszins niet Dog Eat Dog zijn. Hoewel hun classic nog steeds voor goed gevulde tenten zorgt, was de show van de mannen nogal overbodig druk. De ene na de andere nieuwe gast werd op het podium uitgenodigd, de ene na het andere bandlid werd voorgesteld en er werd nog eens heel wat gepalaverd over van alles en nog wat. Dat kan soms leuk zijn, maar bij Dog Eat Dog voelde het toch vooral aan alsof de band niets beter kan. Met “No Fronts” en de eerstgenoemde song wisten ze wel wat sfeer in de tent te krijgen, maar alle andere songs waren zo oppervlakkig als maar zijn kan. Rappunk, het zal nooit ons favoriete genre worden.
Trash Talk @ Revenge Stage
Deze band hadden we nog nooit eerder gezien, en dat bleek na dit optreden een kleine schande te zijn. Dit was qua performance misschien wel het strafste wat we vandaag zagen. Trash Talk deed met hun trashcore punk de hele tent bewegen. Geamuseerd keken we toe hoe de zanger halverwege de volledige tent liet gaan zitten, om dan het nummer te starten met het gooien van waterballonnen. Bij het koudere weer konden de slachtoffers dat wel missen. De band deed er alles aan om de volledige tent mee te laten bewegen en vroeg om het podium te bevolken. Dat lukte niet altijd, maar deze set barstte van de energie. België was hun favoriete land om in op te treden en dit was hun enige show in Europa. De aanwezigen hadden hier absoluut gelijk!
Employed To Serve @ Red Bull Stage
En zoals wisselvalligheid voorschrijft, zijn er ook tegenvallende prestaties. Deze female fronted metal georiënteerde hardcore was wat te doorsnee. Goede bedoelingen werden al gauw clichés. De zangeres deed weinig tussen de nummers door, dus nam de gitarist telkens het woord. Hij leek ons van gedachte te zijn meer beweging te krijgen door het publiek eens goed te schofferen. Al snel bleek dat niet de juiste methode. Ook zo’n stereotype fout is dat je jezelf niet te serieus moet nemen. Door allemaal dezelfde jasjes te dragen van hun eigen band, leek ons dat wel het geval te zijn. Een tegenvaller van formaat qua performance en iets wat Groezrock moet proberen te vermijden.
Hank Von Hell @ Main Stage
Met Turbonegro stond onze goeie vriend Hank Von Hell al eens op Groezrock, maar dit keer mag hij het solo doen. Dat het moeilijk is zijn eigen band te evenaren, bleek al snel en de show van Hank Von Hell bleek clichés op te stapelen. Even leek het alsof we naar een glamrock band aan het kijken waren, vanwege de witte pakjes van de bandleden en de overdreven mimiek bij de gitaarsolo’s. Von Hell deed dan ook nog eens bijna al zijn kleren uit, waardoor we al snel doorhadden dat dit helemaal niets zou worden. Muzikaal heel sterk, maar inhoudelijk ver onder de oppervlakte.
Sharptooth @ Red Bull Stage
Oké, er werd veel gepreekt door de zangeres. En ja, er waren (te) veel dode momenten in hun set. Maar de technische hardcore van dit ensemble werkte wel aanstekelijk. De frontvrouw deed uitstekend haar werk en zal bij de aanwezigen wel in het oog zijn gesprongen. Het spreekwoord: ‘Het is geen katje om zonder handschoenen aan te pakken,’ kreeg hier een andere dimensie. Ook de gitaristen stonden niet stil en dat zorgde voor een zeer dynamische set, waar je niet wist waar je allemaal naar moest kijken. En een headbangende drummer, dat hebben we nog niet dikwijls gezien. Nu wel dus. Straf optreden van een band die we zullen blijven volgen. Ongewild volgt de vergelijking met Walls Of Jericho, maar hier voel je toch meer energie en wat meer kritiek op de maatschappij.
Teenage Bottlerocket @ Back 2 Basics
Punk brengen zonder nonsens? Bij Teenage Bottlerocket kunnen ze dat. Ze joegen er heel wat nummers door zonder ook maar eens een pauze te nemen. Het was een beetje alsof The Ramones hier stonden, alleen zijn de nummers van Teenage Bottlerocket iets minder aanstekelijk en klinkt het allemaal iets harder. Het tempo lag hoog en de drums passeerden als een hogesnelheidstrein, net als de gitaren die strak het tempo de hoogte in hielden. De band was enthousiast, en zelfs wanneer toeschouwers hun materiaal naar de knoppen hielpen, bleven ze gewoon doorspelen. Punk volgens het boekje met vooral het strakke tempo als leidraad, leuk setje!
The Bronx @ Main Stage
The Bronx hebben al een lange staat van dienst en dat zorgde op Groezrock dan ook voor een goed gevulde zaal. Wat daarna volgde, was wel een ferm boeiende set. Frontman Matt Caughthran leek op voorhand een peper in zijn gat gestoken te hebben, want hij was niet te houden. De uitbundigheid en de energie die de veertigers uitstraalden, was aanstekelijk en het publiek ging dan ook gewillig mee. Sommige nummers neigden wat naar classic rock (al heeft het allemaal wel een kleine hardcore punk invloed), maar alles had zijn aanstekelijkheid en strakke invloed. Toen Caughtran naar het einde toe de tent indook, gooide hij de stok in het hoenderhok en was het publiek klaar om de tent af te breken. De gigantische pit verzorgde meteen ook het uitstekende hoogtepunt van de set.
Morning Again @ Revenge Stage
Jeugdidolen die passeren, het is zoiets anders. Pioniers van de metalcore, twintig jaar later. Wat zou dat geven? Inderdaad, die twintig jaar later bleek een belangrijke factor te zijn in deze set. De scherpte van vroeger is er wel wat af, maar technisch gezien kon je er weinig op aanmerken. Het geluid van de gitaren stond wel veel te stil, waardoor het goede gitaarspel dikwijls op de achtergrond bleef. De maatschappelijke relevantie van hun teksten bleek nu nog steeds meer dan aanwezig. Ze speelden de meeste oude nummers van Hand of Hope en Martyr. Maar ook een nieuw nummer werd gespeeld, en dat paste mooi in het rijtje. De vraag blijft, overleeft zo’n band de tand des tijds? We hebben er voorlopig geen antwoord op.
Heideroosjes @ Main Stage
Een very special guest stond geprogrammeerd op Groezrock. Wie anders kon dat zijn dan Heideroosjes? De band sloot hun carrière af op het festival en kon in hun reüniejaar dan ook niet anders dan terugkomen. De band was nog altijd even strak als zeven jaar geleden, alleen wat ouder. Zo ook het publiek, dat vooral uit veertigers bestond, die graag hun jeugd even herbeleefden. De set was nog altijd even speels en kritisch als tevoren, maar wij zagen het al eens in de Ancienne Belgique en het voelde een beetje alsof de groep die set gewoon wat had gekopieerd (met enkele nummers minder natuurlijk). Dezelfde show, dezelfde bindteksten en ook dezelfde humor. “Damclub Hooligan” en “Lekker Belangrijk” blijven leuke meezingers, en daaruit viel ook op dat het vooral de Nederlandstalige nummers zijn die het goed doen. Heideroosjes blijven plezant, maar je moet ze gewoon niet te veel zien.
Defeater @ Revenge Stage
Defeater is ondertussen toch wel een hele naam geworden in het hardcore punk milieu. Deze melodische hardcore punk werkte aanstekelijk en sleepte je ook mee naar een hoger niveau. Je voelde de ervaring van zo’n band onmiddellijk. Het gevaar bestond erin dat alles op automatische piloot kan gebeuren, maar dat gevoel hadden we nu helemaal niet. De Revenge Stage stond goed gevuld, wat er ook voor zorgt dat je als band wat meer goesting en energie krijgt. En dat werd afgestraald op het publiek.
Snuff @ Back 2 Basics
Snuff is misschien wel de meest ondergewaardeerde band van vandaag. Sinds 1986 maken deze mannen al punk, en dat doen ze live nog steeds fantastisch. Tonnen ervaring dus, maar nog steeds met evenveel goesting. Het was gewoon enorm leuk om deze band live nog zo te zien genieten. De trombone bij dit punkensemble maakte het gewoon compleet af. Dat ze dikwijls met hun vieren ook zongen, maakte het een heel levendige en energieke set. Onze bewondering voor deze band gaan we niet onder stoelen of banken steken. Dit is en blijft een ultieme Groezrock band. Leeftijd werd hier omgezet in ervaring, en het plezier om te mogen spelen was duidelijk aanwezig.
Bearings @ Red Bull Stage
Vier jonge gasten uit Canada, het kan al eens verkeren. Bearings heeft helemaal niets met onze site te maken, maar door de naam werden we wel geïntrigeerd. De groep brengt een fijne mix tussen poppunk en verfrissende post hardcore, wat ervoor zorgde dat de set van het viertal heel aanstekelijk klonk en bij momenten ook al eens heel stevig. Het waren vooral die heel stevige nummers met de leuke refreinen die het meest bijbleven. Nu nog onbekend, binnenkort niet meer, denken we, want deze frontman kan wél zingen!
Jesus Piece @ The Cockpit
Toen we de cockpit binnenkwamen, schrokken we toch wel van de hoeveelheid mensen die aanwezig waren. De tent stond toen al goed vol. Verbazend, omdat Jesus Piece in België toch nog zeker niet bekend is. Misschien wel te verklaren door de warmte van deze tent. Jesus Piece maakt tragere hardcore metal, die vooral log overkwam. De stem die deze frontman produceert, is op zijn minst indrukwekkend te noemen, alsook zijn voorkomen. Dat is niet iemand die we tegen ons willen hebben. Een goed optreden, zonder al te veel poespas. Maar het was ook een optreden dat niet goed verteerbaar was. Soms was de set wat te intensief om te volgen, maar toch is Jesus Piece zeker een band waar we nog van gaan horen.
Bowling For Soup @ Main Stage
Een punkshow moet niet altijd even serieus zijn. Dat is het motto van Bowling For Soup. De groep uit Texas kwam naar Groezrock om bij iedereen een lach op zijn gezicht te toveren, en dat lukte hen ook. De beste muzikanten zijn aan hen niet verloren gegaan, maar dat weten ze zelf ook maar al te goed. Daarom doen ze een hele set aan een goeie portie zelfkritiek. Er worden mopjes getapt, ze poseren voor een foto, er wordt gepraat over ‘blowjobs’ en natuurlijk gaat het ook eens over bier, je zou al eens durven vergeten dat er ook muziek werd gespeeld. Die muziek klonk fris en werd vooral door het aanwezige publiek uitbundig meegezongen. Dat de muziek niet al te moeilijk in elkaar zit, maakte niemand iets uit. Het hoefde eens niet te gaan om de cliché boodschappen die iedere punkband vandaag het publiek ingooide. Het was plezant en de band amuseerde zich zelf ook te pletter. Die twee samen, dat is een feestje zoals we dat altijd willen ervaren.
Comeback Kid @ Revenge Stage
Comeback Kid is een Canadese hardcoreband die ondertussen al heel wat kilometers op de teller heeft staan. Met hun cd Wake Up The Dead braken ze in 2007 voor het grote publiek door en sindsdien mogen ze toch wel beschouwd worden als een headliner in het genre. Live is er niet veel aan gewijzigd. Ook hier voelde je gewoon de ervaring die ze uitstralen. De interactie met het publiek lukte vanaf het eerste moment, en dat bleek toch ook wel belangrijk te zijn voor een goed optreden. Een goede set, waar ze oude en nieuwere nummers lieten horen en waar ze eigenlijk op weinig tot geen fouten te betrappen waren.
Dave Hause & The Mermaid @ Back 2 Basics
Het hoeft op Groezrock niet allemaal furieuze punk te zijn, en dus kwam Dave Hause met zijn Mermaid een beetje gezapige americana brengen naar de wei. Wij dachten spontaan aan The Gaslight Anthem en dat is goed, want zo’n muziek krijg je makkelijk binnen. Het enige nadeel was dan weer natuurlijk dat we dit al zoveel keren gehoord hebben. Gelukkig voor Dave was dit een unicum op de weide zelf, en dus genoten we van zijn gezapige sfeer met af en toe een gitaarsolo of een iets ruigere vocal. Gezellig!
Joyce Manor @ Red Bull stage
Een overtuigende afsluiter van de Red Bull stage; dat is zowat de samenvatting voor deze set. Heerlijke poppunk in de trend van het oudere werk van The Get Up Kids, maar toch wel met een andere soort stem. Een speciale stem, waar je voor moet zijn en die de muziek ook een speciale twist geeft. Tijdens “Constant Headache” besloot een stagediver de zanger/gitarist mee te nemen in het publiek. Tja, als je dat niet verwacht met zo’n gitaar rond je nek, is dat toch wel even verschieten. Hij leek er ongeschonden uit te komen en deed gewoon verder met deze prima uitgevoerde set. Hier mochten we toch wel vaststellen dat Groezrock meer van deze bands zou moeten vastleggen om het interessant te houden.
Millencolin @ Main Stage
Millencolin stond geprogrammeerd als co-headliner. Deze Zweden draaien al mee sinds het begin van Groezrock. Sommige bands hebben echt wel iets met Groezrock, en Millencolin is absoluut zo’n band. Dit festival heeft er mee voor gezorgd dat ze groot zijn geworden. En die dankbaarheid merk je in alles wat ze doen en zeggen. Een terechte co-headliner, die er voor zorgde dat de tent goed gevuld was. Oude nummers werden luidkeels meegezongen, de nieuwe nummers werden dan weer iets minder hartelijk ontvangen. Het jeugdsentiment van vele aanwezigen zal hier wel zeker meespelen. Millencolin kwam, zag en overwon.
Neck Deep @ Back To Basics
Neck Deep mocht de Back To Basics stage van Groezrock 2019 afsluiten, en dat deden ze met een kwartier vertraging. Wat technische problemen gooide roet in het eten, en ook bij opener “Motion Sickness” doken de problemen nog op. De microfoon viel af en toe uit en daardoor konden we niet altijd de lyrics horen. Dat was na dat eerste nummer wel verholpen, maar wij dachten al gauw met heimwee terug aan die niet werkende microfoon. De vocals van Ben Barlow zijn namelijk niet de beste, en dat werkte af en toe wel storend. Gelukkig was de muziek strak en de band helemaal opgefokt om de zaal aan het moshen en crowdsurfen te zetten. Dat lukte ook, want er werd zelfs nog gezongen ook. Fijne set, waarbij de sterkte vooral lag in het strakke muzikale en het enthousiaste publiek.
Dropkick Murphys @ Main Stage
De Main Stage van een festival afsluiten en daarbij nog eens het festival zelf, niet iedere band kan dat even goed. Gelukkig was dat bij Dropkick Murphys wel het geval. Ze zorgden van begin tot einde voor een uitbundige sfeer met hun Celtic punk. Een banjo, meer was er niet nodig om iedereen in de tent gek te maken. Het viel op dat de songs met banjo ook veel strakker in elkaar zaten dan die zonder. Maar ook de nummers met doedelzak, accordeon of blokfluit hadden wel iets. Je hoort het, geen typische punkinstrumenten, maar in combinatie met strakke gitaren werkt alles. Het is muziek om bier bij in het rond te gooien, maar evengoed om eens de vriendschap op te vieren. Beide werden dan ook uitbundig aangemoedigd, en we voelden al snel samenhorigheid in de zaal. Dat hoefde voor één keer niet gezegd te worden, en daardoor was Dorpkick Murphys de ideale afsluiter van het hele festival. Met “I’m Shipping Up to Boston” lieten ze iedere stem in Meerhout schor achter, en ook de tent staat nu nog steeds te daveren. Plezant, zoveel is zeker!