Enkele weken geleden verscheen het eerste fullalbum van de Australische singer-songwriter Dean Lewis. A Place We Knew moet hem nog meer internationale bekendheid geven. De man wist de grote zaal van de Ancienne Belgique alvast nagenoeg uit te verkopen. Met zijn “Be Alright” had hij dan ook een nummer één hit in de Belgische ultratop. Straf voor een singer-songwriter uit Australië. Hij mocht zijn talent komen bewijzen met een liveshow, en dat deed hij op de meest cliché manier die je kan bedenken.
Openen mocht Noah Kahan. De 22-jarige jongeman is net zoals de hoofdact een singer-songwriter ondersteund door een band. En ook voor hem zijn generische folk pop songs geen onbekende. Hij brengt depressieve nummers op een vrolijke manier, en zo krijgt iedereen toch een goed gevoel. Het doet bij momenten wat denken aan Edward Sharpe of Mumford & Sons, maar dan veel te simpel en weinig effectief. Als we zeggen dat we zoiets al twintig keer gehoord hebben, dan zijn we nog braaf.
Dan maar al onze hoop op Dean Lewis vestigen. De prille dertiger bouwt al even aan zijn carrière en nu lijkt die eindelijk uit de startblokken te komen. Met een debuutplaat op zak kan hij al een goeie avondvullende show geven. Alleen jammer dat die show voor 90% bestaat uit zeemzoete nummers. We konden evengoed een uurtje potten Nutella gegeten hebben en dezelfde hoeveelheid zoetigheid verorberd hebben als bij dit concert. Jawel, meligheid is bij de zanger schering en inslag.
Maar goed, Dean Lewis is een entertainer, en met zijn muziek slaat hij een brug tussen opgewekte indie folk liedjes en hartzeer. Maar of het nu opgewekt of dramatisch klinkt, al zijn nummers lijken over liefdesverdriet te gaan. Meer inhoud is er dan ook niet, maar dat blijkt voor het publiek niet nodig te zijn. Ze zingen iedere song mee van begin tot eind – behalve als er een cover passeert. Wanneer hij echter beslist om “Don’t Look Back In Anger” te coveren, kijkt het publiek verward. De klassiekers zijn duidelijk aan hen voorbijgegaan, maar gelukkig kunnen ze wel alle Dean Lewis liedjes meezingen. Het zijn dan ook zeker geen nummers die we binnen twee jaar allemaal vergeten zijn.
Dean Lewis leek ook heel gehaast doorheen zijn set. Bindteksten moesten er snel door, en hij liep af en toe rond als een kip zonder kop. Dat was bij momenten storend, maar niet zo storend als de noten die hij af en toe niet haalde. Was het de stress (hij beweerde zelf dat dit zijn grootste show ooit was), of kan hij gewoon niet beter? We hopen alvast op dat eerste, want als hij zijn noten wel haalt, is het hartverwarmend en toont hij wat voor een leuke liedjes hij heeft.
De iets bombastischere songs leken de meeste overtuiging in zich te hebben. “Need You Now” is een melige song, maar komt wel passend binnen. Hetzelfde bij “Time To Go” dat hij ‘semi-akoestisch’ brengt. Hij geeft alvast een brede definitie aan dit concept, want hij brengt die songs met elektrische gitaar, akoestische gitaar, een drum en een piano. Zelf doet hij soms ook nummers alleen op piano, zoals “Half A Man”, waarbij waarschijnlijk traantjes zijn gevloeid. Maar meestal staat hij opgewekt akkoorden op zijn gitaar te spelen.
Natuurlijk is het “Be Alright” dat de AB aan het zingen brengt, en uiterdaad is het doorbraaksingle “Waves” die de show afsluit. Maar die songs tonen gewoon dat Lewis het talent heeft heel aanstekelijke nummers te schrijven. Dat ze daardoor generisch en tamelijk cliché klinken, boeit hem helemaal niet, hij verkoopt er maar mooi tickets mee. Maar erg origineel is het allemaal niet, en dat is jammer, want naar ons gevoel zit er veel meer in de muziek. Nu wordt het te snel en te plat gebracht, gewoon om te pleasen. Wat meer durf zou op zijn plaats zijn.
Dean Lewis is dus een talentvolle singer-songwriter die weet hoe hij een hit moet schrijven. Iedere song die hij schrijft heeft een aanstekelijk refrein, of het nu op gitaar of piano is. Hij kan een zaal meekrijgen en spontaan zaklampen in de lucht laten brengen. Maar vooral, hij brengt helemaal niets vernieuwend en doet het allemaal op zo’n manier dat het te gemaakt overkomt. Ja, zijn bindteksten zijn oprecht, maar zijn muziek is dat veel minder. En net daar wringt het schoentje. Zijn muziek zal altijd op de radio gespeeld worden, omdat het makkelijk te verteren is, maar meer zal het bij Dean Lewis ook niet worden. Voor velen was dit het concert van hun leven, voor ons eentje dat lang zal plakken door alle meligheid die we te verwerken kregen.
Deze zomer kan je hem aan het werk zien op Rock Werchter.
Setlist:
Hold of Me
Need You Now
A Place We Knew
Stay Awake
Chemicals
Lose My Mind
Half a Man
Time to Go
Don’t Hold Me
Be Alright
7 Minutes
Don’t Look Back In Anger (Oasis cover)
For The Last Time
Straight Back Down
Waves