Er zijn wel meer bands die al jaren ervaring op hun teller hebben en weer een zoveelste album moeten uitbrengen waarvan je denkt: “Is dat nu nog nodig?” Om eerlijk te zijn, dat was ons eerste gevoel toen we hoorde, dat The Chemical Brothers met een nieuwe plaat op de proppen kwam. No Geography bewijst ons echter van het tegendeel.
Al sinds de jaren negentig is er geen ontkomen aan The Chemical Brothers. Tom Rowlands en Ed Simons hebben ons al meerdere keren live alle hoeken van de van de kamer laten zien met hun kolossale beats en indrukwekkende visuals. Is er dan iemand die nog nooit op hits als “Hey Boy, Hey Girl”, “Galvanize” of recenter nog “Go” heeft staan dansen?
Soms met een vleugje kitsch, soms iets te bombastisch, maar het duo slaagt er keer op keer in onze swingmodus aan te krijgen, of het nu de grootste muziekcriticaster is of je nichtje van vijf. Ook deze keer schotelen de Britten ons tien nummers voor waar we, in het gezelschap van enkele pintjes, de festivalweide voor willen afspringen.
No Geography opent meteen sterk. “Eve of Destruction” volgt het typische big-beatrecept van The Chemical Brothers maar wordt afgekruid met een heerlijke baslijn en robotachtige vocals in combinatie met rapper Nene. Die kruiden mogen ook een exotisch smaakje hebben. Zo krijgt “Bango” een tropische drumlijn onder de poep geschoven en wordt “Got To Keep On” een discojasje aangemeten à la Giorgio Moroder. Stuk voor stuk schotelen The Chemical Brothers ons hier solide nummers voor. Op afsluiter “Catch Me I’m Falling” krijgen we Aurora’s dromerige vocals heel duidelijk te horen, maar over de hele plaat werkte ze nauw samen met de band aan het album.
Het tweetal uit Manchester brengt hier geen uitgebalanceerd album dat enkel weggelegd is voor muzikale fijnproevers. Geen propere, uitgepuurde beats, maar groteske festival anthems. Op een luie zondagmiddag leggen we ze niet op, daarvoor zijn de songs als “No Geography” en “Free Yourself” iets te potsierlijk. Soms missen de songs finesse,wat een “Galvanize” bijvoorbeeld wel had. “Mad As Hell” is daar zo’n voorbeeld van. Er worden soms iets te veel knoppen opengedraaid, wat het allemaal nogal opzichtig maakt. Aan de andere kant kennen we The Chemical Brothers misschien ook al te goed om nog verrast te worden.
Met No Geography brengen The Chemical Brothers een album dat zo klaar is om de grootste festivalweide op zijn kop te zetten. Hun nieuwste langspeler is geen gelaagd meesterwerk, maar versta ons niet verkeerd, als The Chemical Brothers met No Geography onder de arm aan een nieuwe tour beginnen, kijken we er wel reikhalzend naar uit. Deze zomer bijvoorbeeld op de Lokerse Feesten.
