LiveRecensies

Marissa Nadler @ De Roma: Dromerig getokkel met charmes

De Amerikaanse Marissa Nadler kwam in de Roma met haar recentste worp For My Crimes onder de arm een intieme show brengen. De plaat blinkt uit door haar breekbare gothic folk. Het beloofde een intieme avond te worden, waar Nadler haar obscure kantjes in het licht zette.

De songs op For My Crimes worden door Nadler uitgekleed tot een eerlijke kern, maar dat doet ze niet alleen. Ze wordt daarvoor bijgestaan door enkele straffe vrouwen, die de songs een sterke feministische kracht doen uitstralen. We vinden op For My Crimes dan ook enkele hoogstaande gastzangeressen terug als Angel Olsen, Kristin Kontrol van Dum Dum Girls en Sharon Van Etten. De enige mannelijke touch op de langspeler wordt verzorgd door de saxofonist Dana Colley van Morphine.

Helaas voor Nadler kon haar band er niet bij zijn. Het werd een soloavond, wat duidelijk toch wat op de zenuwen van de Bostonse speelde. Gelukkig raapte ze al haar charmes en effectpedalen bijeen om ons te verblijden met een knusse en openhartige show. Ook de Roma zette zijn beste theelichtje voor en hielp ons de eenzame Nadler in onze armen te sluiten.

Al bij opener “For My Crimes” toonde Nadler dat het zonder haar band perfect ging lukken. Haar witte Fender Jazzmaster hing als een gracieus sieraad rond haar nek en begeleidde ons met zijn zachte, donkere klanken doorheen de avond. ‘This is a happy song,’ verkondigde Nadler hierna. “Poison”, de samenwerking met John Cale die we kennen van The Velvet Underground, was eerder een triste hymne met een subtiel vleugje Elena Tonra, maar daar klagen we niet om, integendeel.

Af en toe had de lichtjes nerveuze Nadler het wel moeilijk de zes-of twaalfsnarige gitaren in bedwang te houden. Ze toonden zich soms van hun koppigste kant en moesten na bijna elke song opnieuw gestemd worden. Gelukkig was Nadler creatief met haar loop-pedalen en loste ze, met hier en daar een lieflijke schoonheidsfout, haar soloprobleem op. Zo blonk haar versie van “A Little Bit Of Rain” van Fred Neil uit in attractiviteit en werden we vertederd door het fraaie “Dying Breed”. Onze hoed af voor de manier waarop Nadler het plotse muzikale verlies verwerkte.

Origineel schreef Nadler haar nummers ook zonder band, bekende ze net voor “Blue Vapor”. Solo klinken sommige nummers ook gewoon sterker en daar was ze het levende bewijs van. Nadler ruilde haar band in voor echtheid en deed ons zelfs een traantje wegpinken bij “Are You Really Going To Move South?”. Haar duistere, folky gitaar toonde zich van haar meest tedere kant.

Marissa Nadler toonde in de Roma dat ze het, ondanks enkele kleine uitschuivertjes, perfect alleen kan doen. Haar muziek was een meer fragiele versie van het obscure, dromerige getokkel dat we van haar gewoon zijn. Graag zien we de Amerikaanse volgende keer met band, maar voor nu zijn we blij dat het alleen Nadler en haar koppige gitaar was.

Site / Facebook

Related posts
LiveRecensies

Tom Odell @ De Roma: Tranenkeizer met durf

Het was sturm en drang voor de poorten van De Roma, en daar was één man voor verantwoordelijk: Tom Odell. Waar de…
InstagramLiveRecensies

Froukje @ De Roma: Noodzakelijk geluk

Op je tweeëntwintigste je debuutplaat tot leven wekken, concertzalen uitverkopen en al enkele jaren lang de affiches van festivals vullen? Doe het…
InstagramLiveRecensies

Sophie Ellis-Bextor @ De Roma: Live hitjesjukebox

We waren haar eigenlijk al bijna vergeten, maar opeens is Sophie Ellis-Bextor weer helemaal populair. Aanleiding daartoe was de film Saltburn, waarin…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.