Tusky — Rated Gnar
Is er al niet genoeg miserie in de wereld? Deze band doet die smelten als sneeuw voor de zon. “Rated Gnar” is melodieuze punk-hardcore zonder complexen, waarin de voornaamste emotie blijdschap is. Dit Nederlandse viertal bestaat voor de helft uit John Coffey. En inderdaad, verwacht niet te veel veranderingen. Een prettige kruisbestuiving van Jimmy Eat World en Hot Water Music, met garage- en punk invloeden. Hier wat gekuister, daar wat smeriger; het komt allemaal aan bod. Af en toe een overload aan New Kids-humor, maar voor de rest is dit een uitstekend album voor wanneer je prettig gestoord vooruit wil!
awakebutstillinbed — What People Call Low Self-Esteem Is Really Just Seeing Yourself the Way That Other People See You
Een plaat in de traditie van recente emo-bands als The Hotelier, Modern Baseball en The World is a Beautiful Place & I Am No Longer Afraid to Die (het genre blijkt wat te hebben met lange namen). awakebutstillinbed onderscheidt zich van haar voorbeelden door een wel heel bijzondere zang. De zangeres zingt zich de longen uit het lijf en krijst meer dan ze zingt. De kermende zang maakt het voor de een waarschijnlijk onbeluisterbaar maar desondanks (of net dankzij) dit gegeven laat het voor de ander toch een onuitwisbare indruk achter. Het klinkt rauw, kwaad, luid, depressief, vurig, intens,… alles wat een emo-album moet hebben is aanwezig
Ex-Isles — Luxury Mass
Multi-instrumentalist James Joys en zanger Peter Devlin bundelden dit jaar de krachten als Ex-Isles. Hun debuutalbum Luxury Mass vertoeft in een oeverloze zee van duistere melancholie, maar een aantal ankers grijpen onze aandacht vast. Zo is er de diepe baritonstem die in elk nummer door ons hart boort, terwijl gevoelig pianowerk, ambient en verrassende texturen ons volledig doen weg drijven. Er heerst een grote spanning in de muziek die Ex-Isles maakt. Luxury Mass is dan ook een traag en zwaar album, maar wie het de tijd geeft die het verdient, zal ontdekken dat er heel wat intense en kwalitatieve popnummers in de mist verscholen zijn.
Les Big Byrd — Iran Iraq IKEA
Les Big Byrd komt uit Zweden, wat je misschien al kon afleiden uit de titel van hun recentste plaat. Iran Iraq Ikea zou een protestplaat kunnen zijn, maar is dat eigenlijk niet. Het is gewoon een fijne progressieve rockplaat met psychedelische invloeden. De tweede plaat van de groep toont een band die gegroeid is in wat ze doen en hierdoor ook met een breder spectrum aan genres komt. Zo is “I Tried So Hard” een pur sang repetitief en trippy nummer zoals Moon Duo ze maakt en is “I Fucked Up I Was a Child” een heel aanstekelijk popliedje. Of op het eind, gewoon een song in het Zweeds, why not? Het is net die diversiteit dat de plaat zo sterk maakt. Het blijft boeien en bij ieder nummer komt er iets vernieuwend uit de bus. Psychedelische pop van de bovenste plank waarbij de band bewijst dat ze heel melodische songs kunnen afwisselen met erg experimentele sounds. Boeiend, zoveel is zeker.
Moodoïd — Cité Champagne
‘Oh oui, c’est intense!’ zingen de zangeressen van Moodoïd op Cité Champagne, waarmee ze de spijker op de kop slaan. De bijzondere sfeer die Moodoïd weet te creëren, komt op dit album perfect tot uiting in al zijn dimensies. Elk nummer getuigt van originaliteit en bevat experimentele klanken en teksten. Dit betekent niet dat de nummers ‘gezocht’ of gekunsteld overkomen. In tegendeel, elk nummer is een exotische wereld op zich waarin je meteen wordt meegezogen en vervolgens niet meer uit weg wilt. Extra spannend wordt het dankzij frontman Pablo Padovani die op vele momenten zijn Franstalige zanglijnen doordrenkt van sensualiteit. Doorheen vele nummers zindert de elektriciteit die zijn zwoele, Frans-charmante stem veroorzaakt. Treedt binnen in de unieke wereld van Moodoïd door het beluisteren van het sensuele en exotische Cité Champagne.
LLNN — Deads
Dit Deens combo heeft met het tweede album een gooi gedaan naar de titel van zwaarste en logste album van het jaar. Invloeden van Amen Ra, Neurosis, Breach en zelfs Messhugah zijn nooit ver weg. Meestal traag, altijd knoerthard en de agressieve hardcore-stem maakt dat deze release toch uniek is in het genre. Deze post-metal-hardcore luistert moeilijk weg, maar is een lust als je er door bent. Dat klinkt allemaal heel paradoxaal, maar toch is het de moeite waard! Ondertussen hadden ze voor dit album getekend bij Pelagic Records, en die weten wel waarom. Luisteren en laat dat hoofd maar schudden.
Okay Kaya — Both
De Amerikaans-Noorse Kaya Wilkins is afkomstig uit Noorwegen maar verhuisde enkele jaren geleden naar New York om haar modelcarrière een kans te geven. Uiteindelijk werd ze ontdekt via Soundcloud door XL Recordings, waardoor ze samenwerkte met o.a. Rodaidh McDonald. Die samenwerking werd echter stopgezet en ze ging alleen verder in haar eigen studio. Zo kwam Both tot stand, een melancholisch album dat de conflicten van haar dualiteit centraal zet. Gaande van haar dubbele nationaliteit tot haar bipolaire stoornis. Ondanks haar zachte troostende stem, huist in de atmosferische synths en basslijnen een donkere vibe. Haar pop wordt verrijkt met soul en R&B invloeden en de huisgemaakte productie (met hulp van Porches zanger/ boyfriend Aaron maine) geven de plaat het nodige rauwe kantje.
The Innocence Mission — Sun on the Square
Veel bands in dit lijstje zijn nog heel nieuw, maar The Innoncence Mission is dat totaal niet. De band houdt er sinds de jaren ’80 een rijke geschiedenis op na. Zo heeft deze folkpopgroep al twaalf albums op de teller, werd hun muziek gebruikt als wekker in een space shuttle van NASA en mogen ze Sufjan Stevens tot één van hun fans rekenen. Hun nieuwste plaat Sun on the Square verdiende dan ook meer aandacht dat ze gekregen heeft. The Innoncence Mission slaagde er weer in om met hun muziek gevoelens van tederheid, vreedzaamheid en ontroering los te weken met prachtig gearrangeerde songs en even mooie vocals. Een gevoelige plaat die alles in zich heeft om veel mensen te kunnen raken.
Dessa — Chime
Het Amerikaanse hiphopcollectief Doomtree heeft in hun thuisland intussen een zekere reputatie behaald binnen de undergroundscene, maar dat succes lijkt nog niet echt naar Europa overgewaaid te zijn. Voor de solocarrière van ‘vixen of the wolfpack’ Dessa is dat al helemaal niet het geval. En eerlijk? Dat vinden wij doodzonde. Ze gaat nochtans al drie platen mee, en ze barsten allemaal van de sterke songs. Chime is zelfs een nieuw hoogtepunt. De plaat duurt amper 34 minuten, maar in die tijd heb je werkelijk álles gehoord. In maar drie songs gaat het album van schaamteloze ‘alle remmen los’-bangers zoals de geweldige single “5 out of 6” over in het strijkersduo dat in “Velodrome” een prachtige introspectieve ballade over de vrijheid van keuzes begeleidt. De teksten blijven schijnbaar oneindig nazinderen, maar ook de beats, met als duidelijke standout “Fire Drills”, weten ons van onze sokken te blazen. Met wat meer aandacht zou dit een wereldplaat zijn, en Chime verdient niet minder.
Callie Ryan — Health
Op HEALTH uit Callie Ryan haar gevoelens van hoop, zelfbewustzijn en kwetsbaarheid op een album dat zowel bevreemdend als bevrijdend is. Binnen een rasterwerk van grauwe beats, vult ze haar muziek aan met geluidsopnames van haar familie en thuis die HEALTH kleuren impressies geven van nostalgie, familiale warmte en verdriet. De uitvoering van haar concept is nogal experimenteel en berust bijgevolg niet op songs. Er is wel een aanstekelijk nummer of twee te vinden op dit album, maar wat dit album vooral doet, is op een avant-gardistische manier een aantal heel menselijke concepten vertalen.
Estrons – You Say I’m Too Much, I Say You’re Not Enough
You Say I’m Too Much, I Say You’re Not Enough , het is niet meteen de makkelijkste albumtitel om te onthouden. Of dat ook de reden is waarom het album zo over het hoofd werd gezien, blijft dan ook een raadsel. Estrons uit Cardiff wist ons telkens weer te verbazen met geweldige singles, maar het debuutalbum van de groep dat begin oktober verscheen, liet iedereen precies aan zich passeren. Onterecht, want de plaat heeft een breed spectrum aan fijne rock songs met een punk randje. Zo krijg je met “Cameras” een grungy ballad, met “Make A Man” een furieuze punk rocker en met “Body” wordt een mooie ‘fuck you’ gezongen richting schoonheidsidealen. Punk dus, maar niet gratuit gebracht en met de nodige ruimte om het ook eens wat rustiger aan te doen. Als frontvrouw Tali Källström dit live ook zo overtuigend kan overbrengen, zou de band volgend jaar wel nog eens durven doorbreken. Wij duimen mee. Voor fans van Britse rock met peper in het gat.
(Lees verder op de volgende pagina!)
