Rosehall — The First Requisite Is Life
Vanaf de eerste tonen van The First Requisite Is Life van Rosehall door je hoofdtelefoon galmen, voel je dat dit een ontzettend bijzonder en gedetailleerd album is. Het project trekt alle registers open binnen het spectrum van folk, maar ook ver daarbuiten. Zo reikt het album ook naar jazz, noise en zelfs een streepje funk, maar altijd in de serene en introspectieve staat waarin de muziek van Rosehall zich bevindt. The First Requisite Is Life is een plaat die al je aandacht opeist, je uit je lood slaat en je tenslotte nieuwsgierig maakt naar wat je nog zou kunnen ontdekken in een volgende luisterbeurt.
The Beths — Future Me Hates Me
The Beths kwam dit jaar binnen met zeemzoete indie rock waar de melancholie en het gefnuikt optimisme van afdroop. De Nieuw-Zeelandse band brengt een soort van mengelmoes van Courtney Barnett en Blondie, dus die blend alleen al maakt het zeer interessant om luisteren. Onzekerheid wordt prachtig en onomwonden verwoord, en op een bedje van I don’t give a fuck-achtig muzikale begeleiding geserveerd. Die dualiteit beloonden wij met vier sterren, en is ook tal van andere (aspirant-)muziekjournalisten niet ontgaan. Zo eindigt Future Me Hates Me bijvoorbeeld op 20 in Rolling Stones 50 Best Albums of 2018. Na een geslaagd concert in een Brussels cafeetje en het voorprogramma van Death Cab For Cutie, begin volgend jaar, lijkt het ons niet onwaarschijnlijk dat The Beths in 2019 op festivalpodia te bespeuren zullen zijn.
Park Jiha — Philos
De Zuid-Koreaanse Park Jiha houdt er wel een heel bijzonder instrumentarium na. Met traditionele Koreaanse instrumenten als de piri (fluit), de yanggeum (snaarinstrument) en de saenghwang (rietblazer die klinkt als een orgel) brengt ze de eeuwenoude muziek van haar land naar een geheel nieuwe context. Zo hoorden we op Communium (haar debuut uit 2016, dat dit jaar wat ruchtbaarheid kreeg door een heruitgave) een stille, maar onstuimige combinatie van jazz, ambient en traditie. Die gouden combinatie kreeg een aantal weken geleden een vervolg op haar nieuwste album Philos, waar het serene geluid van Park Jiha nog meer ruimte krijgt en net dat tikkeltje meer weet te raken. Beide albums zijn in ieder geval een boeiende kijk op het unieke geluid van deze artieste.
Confidence Man — Confident Music for Confident People
We zijn verrast dat er niet meer hype bestaat rond Confidence Man. Toegegeven: ze zijn een beetje een acquired taste, maar het is makkelijk om parallellen te trekken met andere cultacts als Kero Kero Bonito, en vooraf uitgebrachte singles als “Bubblegum” en “Boyfriend”—die baslijn!—vonden we onweerstaanbaar. Ze bleken ook een goede weergave van de uiteindelijke plaat; Confidence Man maakt muziek die je doet dansen, elf nummers lang, zonder pauzes. Dat het Chemical Bros-achtige centrepiece ”Catch My Breath” heet is dan ook verdacht toepasselijk.
Het is makkelijk om Confident Music bij je eerste luisterbeurt af te wijzen door de kitschy vocals en de schaamteloze ode aan disco die de plaat brengt, maar er zit zoveel meer in deze nummers. De teksten bevatten een flinke dosis humor (‘I’ve lost my prospects but I’ve still got my favourite jeans!’) en elke song barst van de muzikaliteit; dit is een plaat die ons zelfs in een koude week in december een zomergevoel geeft, en dat op de best mogelijke manier. Oh, en “Out the Window” is een meesterwerk. ‘Sunshine!’
Oliver Coates — Shelley’s on Zenn-La
Oliver Coates is een naam die nog niet zo bekend is bij het grote publiek. Toch zijn er ontzettend veel mensen die de muzikant al gehoord hebben. Als cellist bij het Londen Contemporary Orchestra was hij namelijk te horen op A Moon Shaped Pool van Radiohead. Coates is echter ook met zijn eigen elektronisch werk een flinke reputatie aan het opbouwen. Dit jaar deed hij dat met zijn knap nieuw album, Shelley’s on Zenn-La. Ditmaal richtte Coates zich iets meer op de dansvloer, maar zijn werk zit nog steeds vernuftig in elkaar. Het ene vernuftige idee wordt dan ook schijnbaar moeiteloos aan het andere geschakeld. Shelley’s on Zenn-La is bijgevolg een veelzijdig, futuristisch en (verrassend) toegankelijk album met veel aandacht voor textuur en gelaagdheid.
Bleeding Knees Club — Fade the Hammer
Het vierkoppige Bleeding Knees Club bracht eind oktober hun tweede langspeler Fade The Hammer uit. Het elf nummers tellende vervolg op Nothing To Do staat bol van nummers waarop u spontaan terug wil grijpen naar uw oude skateboard. Of een oude Tony Hawk game die ergens nog rondslingert op uw zolder. Het Australische collectief brengt poppy rock met een gepolijst punkrandje waarbij de invloeden van Blink – 182 nooit ver weg te denken zijn. Met dat verschil dat de jongens van Bleeding Knees Club het geheel overgieten met een dubbele portie energetische saus waar u toch enkele dagen zoet mee bent. Frontman Alex Wall en de zijnen zetten met dit album een wild draaiende, jeugdig klinkende carrousel neer waar wij gerust nog een rondje op willen blijven zitten.
Khalab — Black Noise 2084
Met Black Noise 2084 heeft Khalab misschien wel één van de krachtigste albums van het jaar uitgebracht. Op deze plaat heeft de Italiaanse producer muziek gecreëerd die diepgeworteld is in de zwarte cultuur, terwijl hij de stereotypen hiervan volledig links laat liggen. De traditionele Afrikaanse muziek (en zelfs opnames uit het archief van het Koninklijk Museum voor Midden-Afrika) versmelt hij met futuristische beats in een geheel dat continu zindert. De eclectische toets wordt tenslotte gegeven door de talrijke gastoptredens. Shabaka Hutchings, Clap! Clap! en Tenesha The Wordsmith geven zo hun signatuur aan het imposante en vernieuwende Black Noise 2084.
Gloo – A Pathetic Youth
We waren bijna vergeten om een pop punk album in deze lijst te zetten. Gelukkig ontdekten we op de valreep nog Gloo, een Britse band die agressieve punk brengt op een erg aanstekelijke manier. De nummers op hun debuutplaat duren niet lang en dat hoeft ook niet want in de korte tijdspanne weet de band net de nodige portie energie en kracht te steken. Hierdoor kan je ieder nummer na een enkele luisterbeurt meebrullen. Ook over de lyrics werd niet zo veel nagedacht en afsluiter “Pissheads” is een perfect nummer om mee te zingen terwijl je al ettelijke biertjes in je keelgat hebt gegoten. Niet moeilijk, maar wel plezant om te beluisteren. A Pathetic Youth brengt wat het belooft en wij willen gerust meer.
Jungle by Night — Livingstone
Het Amsterdamse Jungle By Night kwam in 2018 met hun vijfde album Livingstone op de proppen. Net als bij hun voorgaande albums is stilzitten geen optie. Al hebben we deze keer andere danspasjes nodig. Hun muziek heeft niet meer die herkenbare Afrikaanse invloed. Deze keer staan vooral synths en elektronica centraal, vooral tijdens “Spectacles Part 2” komt het experiment perfect tot zijn recht. Maar we hoeven niet bang te zijn, de typische koperblazers en afrobeats worden op de nodige momenten in de kijker gezet. De jongens van Jungle By Night hebben met Livingstone de lat hoog gelegd voor zowel zichzelf als voor andere muzikanten.
Stonefield — Far from Earth
Er zit meer in Australië dan King Gizzard & The Lizard Wizard en Tame Impala als we ons focussen op psychedelica. Stonefield is een vrouwelijk viertal dat heel goed geluisterd heeft naar die bands, maar er wel hun eigen ding van gemaakt heeft. Zo horen we een trippy sfeer doorheen heel het album en klinkt alles heel zweverig. Toch kunnen ze nu en dan eens uithalen door er een ferme riff in te gooien of hun orgel naar een hoger niveau te tillen. Denk maar aan nummers als “Together” of titeltrack “Far From Earth”. Met afsluiter “Celestial Spaces” bewijzen ze zelfs nog eens dat het niet enkel de zweverige stemmen zijn die de plak zwaaien in hun muziek. Zo kunnen we dus stellen dat het debuut Stonefield veel meer verdiende dan het nu kreeg. Een lekkere psychedelische plaat waarbij trippy sounds nooit ver weg zijn.
Closer — All This Will Be
Over intense platen gesproken. Zangeres/drumster Ryann Slauson van de screamo band Closer trekt op All This Will Be ook alle registers open. Het resulteert in de beste en meest dynamische screamo-plaat van het jaar. De etiketten'”melodische hardcore’ of ‘post-hardcore’ kunnen er indien gewenst ook op geplakt worden. Singles als “Gift Shop” en “Hardly Art” beuken er keihard in, maar in feite is elk nummer een stomp in de maag. Een album dat ook mensen die niet thuis zijn in de niche wel eens zou kunnen aanspreken.
Uncle Acid & The Deadbeats – Wasteland
Uncle Acid & The Deadbeats is misschien één van de bekendste bands uit dit lijstje. De groep is met Wasteland dan ook niet aan zijn proefstuk toe, maar bewijst wel dat ze de lat nog steeds hoog leggen. Het is een plaat die dit jaar bijna nergens werd opgepikt en toont aan dat Uncle Acid & The Deadbeats nog steeds binnen een niche behoort. Onterecht want als de band in de jaren 70 had geleefd, dan waren ze nu even bekend als Black Sabbath. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hun metal hard beïnvloed is door de hair metal uit de seventies met die laatste als grootste invloed. Maar er zit evengoed wat Blue Oyster Cult en Van Halen in. Uncle Acid & The Deadbeats brengt een mix van psychedelica, verwoestende riffs en zelfs uitstekende radiohitjes (als dit tegenwoordig nog mogelijk zou zijn voor een harde band), denk maar aan “Shockwave City”. Dit alles bewijst dat Uncle Acid minstens evenveel credit verdient als Ghost dit jaar deed. Gelukkig staat de groep op Graspop, hopelijk weten ze hierdoor buiten de niche te treden want ze verdienen het. Wasteland is zonder twijfel één van de beste metalplaten van 2018.
Many Rooms — There Is a Presence Here
Misschien wel de allermooiste verborgen parel kwam dit jaar van de Texaanse Brianna Hunt, beter (on)bekend onder het pseudonym Many Rooms. Hunt’s muziek klinkt ingetogen, fragiel en zacht en laat zich ruwweg omschrijven als een kruising tussen Julien Baker en Tiny Vipers. Het is treurige singer-songwriter vermengd met ambient. De heel sobere instrumentatie resulteert vervolgens in erg intieme nummers. Het opzet van There is a Presence Here is erg nederig, maar toch staat het garant voor enkele van de mooiste nummers van het jaar. Single “Which is to Say, Everything” niet in het minst.
Deze albums werden zorgvuldig gekozen en geschreven door Jan Sucaet, Jan Kurvers, Niels Bruwier, Renaat Senechal, Matthijs Vandenbogaerde, Lyra Lambert, Ann Mulleman, Laura Ramos, Jens Rossel, Wouter Vandeweyer, Katrijn Vermoesen en Ann-Frédérique Lorquet.
Je vindt alle albums ook in onze Spotify lijst:
