©CPU – Ymke Dirikx
De Belgische wonderboy Tamino heeft sinds zijn doorbraak niet veel meer werk uitgebracht, maar dat wilt niet zeggen dat er achter de schermen wordt stilgezeten. De Antwerpse zanger met Egyptische roots werkte hard aan een nieuwe plaat die zeer binnenkort uitkomt.
Op het podium van de Marquee stelde hij ons al enkele van die nieuwe songs voor. Er zit meer achter dan enkel z’n warme stem. De nummers hebben meer diepgang en klinken voller dan zijn eerste EP. Verheugd zijn we, wanneer we horen dat Tamino zijn kopstem ook in de nieuwe songs gebruikt en er ook wat meer tempo in steekt. Het publiek echt vastgrijpen doet hij met “Cigar”. Met “Indigo Night” hult hij de Marquee in een melancholische sfeer. ‘Jullie maken het leven zoveel mooier,’ vertelt hij net voor het afscheid. En na “Habibi” weten we het zeker, ook Tamino maakt ons leven vele malen mooier.
Jazz is al langer geen onbekende meer op diverse festivals als Pukkelpop en Dour. Bands als BADBADNOTGOOD, Sons of Kemet, Portico Quartet en onze eigenste Dans Dans effenden al het pad naar een groter publiek. Mag je ook aan dat rijtje toevoegen: GoGo Penguin. Na geslaagde sets op Dour en Pukkelpop mochten ze het dit keer nog later en voor nog meer volk komen bewijzen. De club stroomde aardig vol en bleef ook gezellig druk. Wie eenmaal meegezogen werd in de kleurrijke en duizelingwekkende wereld van GoGo Penguin kon zijn ogen echt niet meer afwenden. Pianist Chris Illingworth ging misschien met de meeste lof en eer lopen – zijn piano is zowat de zang van de band -, drummer Rob Turner en contrabassist Nick Blacka zijn minstens even getalenteerd en een lust om naar te kijken. Tijdens vingervlugge nummers als “One Percent”, “Hopopono” of “Bardo” kon het publiek onmogelijk volgen en zat er niet anders op dan gewoon genieten van de branie die van het podium af droop. “Reactor” klonk dan weer al als een broeierig vat vol chemicaliën dat op springen stond. Illingworth excuseerde zich dat zijn band veel nieuwe nummers van hun recentste plaat A Humdrum Star speelden, al was het voor veel mensen in de Club wellicht hun eerste kennismaking met GoGo Penguin. Na een set van een uur heb je hun muziek nog helemaal niet doorgrond, maar de Club snakte duidelijk naar meer.
©CPU – Ymke Dirikx
Dé band die twee jaar geleden een recordaantal festivals deed, doet er deze zomer maar eentje. En dan nog wel op het hoofdpodium. We verwachtten ons aan een waar steekspel tussen gillende tienermeisjes en zuchtende Kendrick-fans. Maar van zodra de band het podium op komt gelopen verenigd de wei zich achter Mathieu Terryn en co. Wie geen fan is van Bazart kan dan ook niet anders dan kijken naar wat zovelen zo intrigeert: een man met knalrood verbrande hoofd die in een bruine overall het publiek als meester entertainer staat uit te dagen. Links van hem kopstem-kompaan Simon in een flashy gele sweater en rechts kopstem nummer twee Oliver in een wit gewaad. Visueel was de lijn ver te zoeken, maar muzikaal klinken de drie nog steeds uitmuntend. Opener “Voodoo” is nog wat lauw en een eerste dosis confetti kan daar niet veel aan veranderen. De nieuwste single daarentegen krijgt wel iedereen aan het dansen en ja, de oorwurm “Grip (omarm me)” zit nog steeds in ons hoofd.
Bazart is een band van one liners. U kent ze vast wel: ‘Blijven drijven’ ‘Mijn drang naar overmaat’ en dan is er nog dé vraag: ‘Is er plaats voor mij?’ Ook in hun nieuwste song “Onder ons”, die ze live brachten met Eefje De Visser, zitten wat voortreffelijk uitgekozen combinaties van woorden waarvan niemand de betekenis zal begrijpen. Oh ja, we waren natuurlijk ‘Liever snel naar de hel dan traag naar de hemel’ vergeten. Maar de wei van Pukkelpop gelukkig niet. Onder commando van Terryn kruipen de tienermeisjes in elkaars nek om los te gaan op “Goud”. Maar nee, ‘nog niet iedereen doet mee,’ meent Terryn en dus rent de frontman naar de PA tent om er op het dak te gaan staan. Gouden confetti knalt uit de strategisch geplaatste kanonnen. ‘We willen jullie allemaal in het Sportpaleis zien!’. Het korte maar krachtige spektakel dat Bazart neerzette op Pukkelpop was dan ook de ideale teaser voor het najaar.
Wie genoeg had van al die electropop op de Main Stage kon zaterdag zijn heil vinden in de lift bij de krautrock van Protomartyr. ‘May the bleeps and bloops be the anthem of our youths,’ vatte frontman Joe Casey ons gevoel perfect samen. Het was een van de weinige momenten dat hij zich tot het publiek richtte en dat had hij gerust wat meer mogen doen. Want het hele optreden lang predikte Casey met een pint en sigaret in de hand als een strenge (doch zatte) huisvader die zijn kinderen de les spelt. Helaas ging zijn boodschap wat verloren in zijn gebrabbel en parlando, maar werd geruggesteund door een sterke band die met hun strakke groove en baslijnen de vaart er in hielden. Op den duur maakt het ook niet echt meer uit wat hij riep, je voelde de intensiteit sowieso. “A Private Understanding” was nog de perfecte soundtrack voor verbeten woede met die heerlijk opbouwende gitaren die uiteindelijk ontploffen. Het verassend groovy “Here’s The Thing” en verbeten “Scum, Rise!” zetten letterlijk een uitroepteken achter de doortocht van Protomartyr.
©CPU – Ymke Dirikx
Een prachtig marketingplan met de juiste songs in de juiste reclamespot, televisieserie of film maakte van Imagine Dragons een van de meest succesvolle bands aller tijden. Hun platen verkopen als gek en op de radio staan ze met gemiddeld drie verschillende songs in de vaste rotatie. Geen wonder dat de wei al behoorlijk vol staat wanneer het viertal uit Las Vegas er nog aan moet beginnen. In enkel een zwemshort en hoog opgetrokken sokken in sneakers komt frontman Dan Reynolds het podium opgelopen. Die heeft duidelijk wél aan zijn summerbody gewerkt. Of er een betekenis achter zit of hij het gewoon te warm heeft? Wij weten het niet. Wat we wel weten, is dat het onnodig afleidt. Trek toch een T-shirt aan, man!
Muzikaal brengt Imagine Dragons een perfecte set. De man kan stevig doorzingen en de band weet na een uitverkocht Sportpaleis wat het Belgisch publiek wilt.: hits, hits, hits en gitaarsolo’s die ingewikkeld lijken maar het niet zijn. Toch stoort het de fans duidelijk niet. Zeker niet als ze iets later allemaal in koor geëmotioneerd geraken. Dan speecht erop los tijdens “Radioactive” over love, peace, equality en unity. Even later haalt hij zelfs een regenboogvlag boven tijdens “It’s Time” en het hek gaat helemaal van de dam wanneer hij oproept dat mensen met depressie en angststoornissen niet broken zijn. ‘Don’t take your life!’ De fans op de eerste rij houden het niet meer droog en barsten in tranen uit tijdens “Demons”. Wie zich liet meeslepen door de dramatiek van de Amerikaanse band, genoot van een emotionele show boordevol hits. De rest van de wei kon met herkenbare deuntjes op de achtergrond aftellen naar Kendrick Lamar.
Wat Oh sees kan, lukt ons ook moeten de mannen van King Gizzard and The Lizard Wizard gedacht hebben. Vorig jaar speelden die eerste de Club kapot, nu was het aan de koning zelve. “The Lord of Lightning” startte een moshpit die alleen maar groter zou worden en er werd al snel meegezongen met de gitaarrifjes van “Cellophane” en “Rattlesnake”. Vorig jaar brachten de Australiërs nog vijf albums uit, maar om een setlist samen te stellen, kwamen ze toch steeds terug op usual suspects “Gamma Knife”, “Robot Stop” en “People-Vultures”. Hoewel onze aandacht tussendoor soms verslapte, wisten de geflipte Australiërs onder leiding van Stu Mackenzie ons met een vingerknip bij de les te houden. Misschien niet hun sterkste set die we al van de band zagen, maar zelfs op een mindere dag is King Gizz nog altijd top.
Later op de avond zakten we met onze laatste energie van het festival naar de Castello, waar soul-collectief Jungle de goedgevulde tent in beweging zou proberen krijgen. En of dat lukte! Vanaf het moment dat de zevenkoppige band het podium betrad, kwam de zaal in beweging. Het leek wel of de vrolijke soulbende iedereen zo in extase kreeg dat ze de energie van dag 1 terug boven haalde. Maar niet alleen het publiek had het naar z’n zin, het spelplezier spatte eraf bij de band, wat een optreden natuurlijk nog een pak beter maakt. Toch kreeg deze beer het na een half uur wat moeilijk om z’n aandacht bij de les te houden. Lag het aan het feit dat dit festival stilaan ten einde loopt of schort er toch wat aan de vaak hetzelfde klinkende popdeuntjes van Jungle? Het kon het publiek worst wezen, want die dansten als herboren én met een glimlach de laatste nacht van Pukkelpop 2018 in.
Na King Gizzard stond er nog een psychedelische band op de line-up bij Pukkelpop. Weliswaar iets minder stevig, maar The Black Angels kan wel iedereen laten trippen. Dat doen ze door een repetitieve sound, kleurrijke hypnotiserende visuals en een zwoel geluid. Ook hier kon het publiek weer gaan zweven en dromen van zwarte engelen. Want jawel, The Black Angels waren niet zo lief als ze er uit zien. Soms giert de band met gitaren in het rond om zo een ferme punch in de buik te geven. Natuurlijk kan je zo’n trippy muziek het best beleven als je heel aandachtig luistert. Dat was soms iets te moeilijk omdat de sound van de band af en toe iets te veel gelijkenissen toonde. Concentratie verslapte dus en dat zorgde er voor dat de set niet altijd even overtuigend was. The Black Angels waren wel een leuke afsluiter van de Lift dit jaar en ook voor het psych/garagerockgedeelte dat we de hele dat voorgeschoteld kregen. Hoedje af.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Waarom zou je nog afzakken naar de Marquee voor een feestje als je de hele dag door kan feesten in de Boilerroom, Booth en Dance Hall? Het antwoord op die vraag bleek zaterdagavond Justice te zijn. Een afgeladen volle Marquee maakte zich op voor de terugkeer van de Franse electrorock dj’s. Ook al liggen hun hoogdagen inmiddels al tien jaar in het verleden – (wie heeft er echt naar Woman uit 2016 geluisterd?) – er zit duidelijk nog geen sleet op hun turntables. Al van bij de epische opener “Safe And Sound” knalden ze meteen het feest op gang. Even leek het alsof ze met “D.A.N.C.E.”, “Genesis” en “Phantom” al hun beste kruid in het begin van de set hadden verschoten, want na de heerlijke glamrock van “DVNO” kakte het feestje toch wat in. Lag het aan de vermoeidheid of de mindere “nieuwe” nummers? Het zal zeker niet aan de indrukwekkende, Main Stage waardige lichtshow gelegen hebben. Al was die dan ook weer krak dezelfde als vorig jaar op Dour. Gaspard Augé en Xavier De Rosnay bewezen nog maar eens dat ze meesters van de recyclage waren. Misschien wordt Pukkelpop dan ooit nog eens een echt groen festival.
Terwijl Kendrick Lamar het beste van zichzelf gaf op de Main Stage, kregen we in de Club ook te maken met zwarte muziek, weliswaar veel braver. Cigarettes After Sex mocht de tent afsluiten en deed dat op hun gekende wijze. Pikzwart podium met enkel minimalistische belichting op de muzikanten, en hetzelfde concept in de muziek. Dreigende gitaarlijnen en een zachte opbouw. Je kon er bij wegdromen, of in slaap vallen (schrap wat niet past). Bij de meeste mensen was het weliswaar het moment om eens een praatje te slaan met elkaar. Cigarettes After Sex zal altijd moeilijk blijven op een festival, daarvoor is het gewoon te zacht en is er te weinig spektakel. Toch gaf de band ons zin in de nacht, want die was nog jong.
‘I need to be myself, I cant be no one else,’ stond te lezen op de achterkant van Kendrick Lamar’s Oasis t-shirt. Kdot, Kung Fu Kenny of King Kunta, ’t is maar hoe je hem het liefst noemt. Kendrick zelf koos voor Pulitzer Kenny, knipogend naar zijn prestigieuze Pulitzer Prize voor muziek als eerste hip-hop artiest ooit. Supersonic, zo kan je ook zijn race to fame omschrijven. Stelde hij nog teleur op de Main Stage van Pukkelpop in 2013, dan rijgt hij sindsdien alleen maar de lovende kritieken aan elkaar. Hij volgde zijn meesterwerk To Pimp A Butterfly op met het commercieel succesvolle DAMN. En met dat succes komen dus blijkbaar ook de maniertjes van een superster. Kenny begon pas om klokslag twaalf uur, een kwartier te laat dus.
Het werd een avond in drie delen, telkens vooraf gegaan door een leutig en kitscherig filmpje met Kung Fu Kenny zelve in de hoofdrol. De sneer naar de Amerikaanse nieuwsmedia die er op volgde, plantte ons meteen weer terug in het hier en nu. “DNA.” was een stevige opener en deed het beste vermoeden. Met “ELEMENT.” en “King Kunta” breidde hij al meteen een sterk vervolg. Maar om die flow een dik uur vast te houden, was toch te veel gevraagd. Kendrick moest vechten op twee fronten en deed dat grotendeels alleen – een backing band werd helemaal verbannen naar de diepste uithoeken van het podium. De voorste rijen gingen meteen al overstag, maar om de rest van de weide mee te krijgen had Kendrick toch meer moeite. “Goosebumps” en “Big Shot” brachten toch een beetje Travis Scott naar Pukkelpop maar konden toch minder overtuigen dan pakweg “Money Trees” of het aandoenlijke “LOVE.”. De hattrick “Bitch, Don’t Kill My Vibe”, “Alright” en het acapella begonnen “HUMBLE.” kwamen eigenlijk te laat om de weide te overtuigen.
Zo zagen we na Arctic Monkeys op Rock Werchter met Kendrick Lamar al een tweede absolute headliner teleur stelt, ondanks de hoge verwachtingen. Volgend jaar beter? Wij kijken er alvast naar uit!
De artikels over Pukkelpop werden geschreven door Niels Bruwier, Jasper Verfaillie, Maxim Meyer-Horn, Emma Vierbergen en Bauke De Langhe.
