Met z’n tweeën een DJ duo vormen zonder ruzie te maken om wie aan de knopjes mag draaien, dat is echte vriendschap. De twee jongens uit Chicago die samen Louis the Child vormen kunnen voorbeeldig delen. Wanneer de ene staat mee te roepen (zonder microfoon) met de songs, heeft de ander controle over de draaitafels. Vrolijke deuntjes en felle kleuren zijn de rode draad doorheen het werk van Louis the Child. Eigen nummers “Slowdown Love” en “The City” gaan vlotjes binnen, maar laten we het toch maar op originele tracks houden. Zo mocht de remix van Oh Wonder’s “Bodygold” achterwege blijven. De visuals zijn dan weer wel on point. Op het grote scherm achter hen verschijnen de lyrics in combinatie met kleurrijke animaties à la Pokémon tijdens “Last to Leave”. De twee DJ helften zien er wat verdwaald uit op het grote podium. Als ze geen backstagepass zouden hebben, zou je denken dat ze gewoon twee chirojongens vanop de wei zijn. Maar dat tie dye T-shirt verkleint nu net de afstand tot het publiek, ze zijn echt one of us, zien we de jeugd vooraan denken. Hun hit “Better Not” sluit de set en wordt door de volle tent meegezongen. Een mooi festivaldebuut op Belgische bodem.
Wie zegt dat rock ‘n’ roll dood is, moet dringend eens een nieuwe plaat opleggen. Eentje van Ron Gallo bijvoorbeeld, of gewoon naar zijn liveshows gaan kijken. Daar weet hij een mix van sixties garage, humor en eigenzinnigheid te combineren tot een geheel eigen genre. Dat hij begint met een cover van Nancy & Frank Sinatra is zo’n voorbeeld van die eigenzinnigheid of het moment dat hij de draak steekt met het klassieke ‘we stellen de bandleden voor en ze krijgen hun eigen solo’-moment. Bij Gallo geen geslaagde solo’s, enkel vreemde klanken. Live ziet Ron er uit als iemand die klaar is om het podium te schilderen, maar hij brengt wel een set dat alle kanten uitschiet. “It’s All Gonna Be OK” is bijvoorbeeld een steengoeie hit, maar op het einde wordt er gewoon wat gejamd waardoor het tempo van in het begin van die song volledig verdwenen is. En zo gaat Gallo op zoek naar zijn eigen geluid en blijft hij boeien, een straffe kerel zoveel is zeker.
© CPU – Nathan Dobbelaere
‘Stop met zoeken! Ik ben de hardste rapper van Nederland.’, riep Ronnie Flex meerdere malen tijdens de laatste songs van zijn set. Of we dat serieus moeten nemen, weten we niet want zijn show met zijn band Deuxperience is allesbehalve ‘hard’. Meer dan een uur lang galmden Afrikaanse beats door de boxen en dansten de mensen zwoeler en zwoeler met nummers zoals “Plek Als Dit” mee. Uitschieter werd, mede dankzij zijn band, verrassend zijn Famke Louise samenwerking “Fan” waarbij heel wat jonge mensen luidkeels meezongen. Na al de tropische muziek, wou Ronnie Flex ook nog eens tonen waarmee hij bekend werd en dat was toch wel een pak minder overtuigend dan wat we voordien van hem zagen. Zijn rapsongs werden te egocentrisch gebracht en zijn muzikale bijdrage bleef redelijk beperkt. Een einde dat niet had gehoeven.
We zouden niet meer kunnen zeggen welke songs het waren, maar goed waren ze niet. Tijdens Pukkelpop zagen we enkele bands die net zoals Chase Atlantic klonken. Weinig vernieuwend, vooral mikken op een grote menigte meisjes en heel plat geproducete nummers. Een beetje allemaal te cliché dus, maar we moeten wel zeggen dat de bandleden op het podium zich volledig smijten en telkens alles geven. De set gaat van zwoele lichte pop songs naar stevige grootse rocksongs en terug. Daarmee is alles gezegd.
‘Als ik geen artiestennaam verzin, dan moet ik er ook geen extra uitleg bij geven’, zo dacht Noname er ongetwijfeld over. De Amerikaanse vrouwelijke rapper Fatimah Nyeema Warner brengt onder haar net niet of net wel origineel pseudoniem hiphop boordevol soul. Ze begon haar carrière met slam poetry en staat nu op het podium van Pukkelpop met haar debuutalbum “Telefone” onder de arm. In een zomers geel kleedje danste ze van links naar rechts over het podium. Noname werd geflankeerd door een band die de jazzy soul sound levendig houdt. Haar achtergrondzangeres zet haar af en toe bij maar dat is niet nodig. De zangstem van Noname is in orde en haar bars des te meer. “Get Comfortable” klinkt vlot en met de funky saus erover krijgt ze iedereen aan het bewegen. Wat zo bijzonder is aan Noname? Ze is een klassevolle dame die van zodra haar bars beginnen vloeien tien tonnen power uitstraalt. En net die power blies ons en de rest van de Castello omver.
Kan Rolling Blackouts Coastal Fever ooit een slecht optreden geven? Voorlopig is ons antwoord daarop nog steeds nee. Ook op Pukkelpop wist de groep uit Australië weer zieltjes te winnen. Meer nog, de Lift stond heel goed gevuld, en terecht. De band brengt jangly pop en dat op een zonnig festival, meer heb je niet nodig om te scoren. De drie frontmannen passen perfect samen en iedereen krijgt zijn moment om te schijnen. Verfrissend hoorden we weerklinken in de zaal, en wij zijn wij om hen ongelijk te geven. Na een tijdje begon iedereen zich ook aan een dansje te wagen, want ja op zo’n plezierig tempo kan je niet anders dan bewegen. Rolling Blackouts Coastal Fever is op weg om de wereld te veroveren, pas maar op The War On Drugs!
Voor chillwave vibes moet je bij Møme zijn. De producer uit het Franse Nice staat alleen op het podium in de Dancehall. Zijn look doet het al vermoeden: surfsound. In een Hawaïaans hemd, short en met zonnebril staat hij midden tussen de keyboards, drumpads en symbalen. En ja, hij zal uiteindelijk wel aan elk knopje hebben gedraaid en op elke trommel hebben geslagen. De Fransman begint zijn set met “Hold on” én met een MC die het publiek probeert op te zwepen. Maar het is pas bij “Aloha” dat de fans ook echt beginnen meedansen. De gitaar op het podium staat er ook niet voor de sier want Møme pakt ze geregeld vast voor een solo. Zo houdt hij de illusie van surfmuziek toch nog hoog want voorts horen we vooral alledaagse pop vibes. Als een ware posterboy stopt hij nooit met glimlachen. Met z’n lispel en de vele dankjewels wint hij heel wat zieltjes. Bij het laatste nummer vraagt Møme om een sitdown. Het dak gaat eraf en als bedankje beloofd hij nog een nieuw nummer te brengen, dat net zo vlot klinkt als alle voorgaande. Møme deed de Dancehall zachtjes bouncen met z’n door steeldrums overgoten electro.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Het werd een gevecht tegen de loden zon en wachtende bazart fans, maar Jinte Deprez aka J. Bernardt besloot gewoon zijn eigen ding te doen en dat is nog altijd de beste methode om een publiek voor je te winnen. Singles “Calm Down”, “The Question” en “Running man” effenen het pad voor zowaar nieuwe nummers, en klonken alsof ze ook vers uit het plastiekje kwamen. Het nieuwe “The Remedy” stoelde op iets wat op een hiphop beat leek en klonk enorm aanstekelijk. Dat leidde dan weer mooi in op een XL versie van “Wicked Streets”, waarmee Jinte het laken opnieuw naar zich toe trok. “Keeps Going On” grabbelde opnieuw in de hiphop beats en bij afsluiter “The Other Man” noemde hij het zowaar een van de laatste shows als j. bernardt. De extra drumsolo en zinderend slot kregen we er nog gratis bij. Of het doek nu valt over J. Bernardt, daar hebben we nog geen duidelijkheid over, maar als zijn funky en aanstekelijke melodieën meeneemt in de studio van Balthazar, dan hebben wij wel oren naar het resultaat. En kijk, zo hebben we het toch nog over Balthazar gehad in deze review.
https://www.instagram.com/p/BmoG3k5iUGh/?tagged=mariboustate
Terwijl J. Bernardt het beste van zichzelf gaf op de Main Stage, namen we ook een kijkje in de Castello. Daar stond Maribou State, een duo (live met vier en af en toe nog eens een zangeres) dat zweverige electropop brengt. De tent was warm, en de zwoele muziek van de groep deed de temperatuur alleen maar stijgen. Met “Feel Good (feat. Khruangbin)” hadden ze van bij het begin het publiek in hun greep, en die losten ze niet meer. De mensen gingen aan het dansen, niet al te uitbundig want het zijn eerder chill vibes, maar toch was het plezant. Muzikaal is het vooral allemaal instrumentaal, maar dat betekent niet dat het saai hoeft te zijn. Met de nodige samples in het geheel kregen we toch een warm gevoel bij het horen van al de songs. Als zangeres Holly Walker het podium betrad, ging de aandacht meer naar de vocals. Die songs waren bijgevolg ook iets minder boeiend om te bekijken. Behalve “Nervous Tics” dat op de nieuwe plaat komt, een heel fijn dansbaar nummer met leuke hooks. Nog een tip voor Maribou State, misschien wat werken aan de visuals om zo een geniale show te kunnen afleveren. Nu was het goed, maar we misten toch ergens eens een verrassingseffect zodat we niet helemaal wegzweefden van deze wereld.
Good vibes en een heerlijk deuntje, meer heb je op de laatste dag van Pukkelpop niet nodig om ontspannen de avond in te gaan. Jordan Rakei zorgde daarvoor in de Club. In een simpel T-shirt, zonder al te veel show en spektakel. “The Light” heeft een vrolijk deuntje en de reggae-vibes in “Selfish” doen een glimlach op ieders gezicht verschijnen. Toch is het niet altijd rozengeur en maneschijn. De teksten van Rakei zijn diepgaand en behandelen de grote vragen des levens. Jordan speelt virtuoze jazz op zijn piano. In “Wildfire” krijgt die van z’n band echt de hoofdrol. Maar anders zijn de solo’s gelijk verdeeld tussen gitaar, percussie en drums. Op het einde ruilt hij z’n toetsen om voor snaren. Hij brengt “Sorceress” vanachter de gitaar. Jordan Rakei bracht een ontspannende set met jazzy soul vibes. Een ideale tegenwicht voor wat Kendrick Lamar later op het hoofdpodium zou doen.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Rond half zeven zakten we af naar de gezellige Lift voor de emo/scream band La Dispute. Ze staan bekend voor hun emotioneel beladen teksten en dat kwam ook live mooi tot uiting. De gezellige setting kwam dit alleen maar ten goede. Toch viel het op dat de oudere nummers op een pak meer respons konden rekenen. Er werd gemosht en de frontman maande dit alleen maar aan door het publiek op te zoeken en op de barricades te gaan staan. Afsluiten deden ze met hun grootste ‘hits’ “Such Small Hands” en “King Park”, die het publiek ontving met open armen. Ze moshten en brulden met de band mee alsof het de laatste keer was dat ze dat konden doen. Speciale band en dit live-optreden toont (terecht) aan waarom de band een hele horde fans heeft verzameld, verspreid over heel de wereld.
Wie nog niet moe genoeg was van drie dagen festival, kon wegdromen bij The Blaze. Het duo uit Frankrijk maakt atmosferische electro dat gericht is op zweven. Maar, er is meer. De visuals zijn bij deze muziek van essentieel belang en die geven het concert dan ook een ferme meerwaarde. Leuk haardvuurtje om jezelf knus te voelen of gigantische strobos om meer te gaan trippen, van alles krijg je een beetje. Soms is dat ook een beetje te veel, want hoe tof het ook is om weg te dromen, je kan van ons niet verwachten dat we in trance blijven en in slaap vallen. Dat gevaar gluurt bij The Blaze wel om de hoek, iets waar ze in de toekomst voor zullen moeten oppassen dus.
Lees verder op pagina 3 (met o.a. Kendrick Lamar, Tamino, Justice, King Gizzard and The Lizard Wizard, Bazart …)
