© CPU – Ymke Dirikx
Met een Guinness in de hand is het altijd wel plezant. Dat zal Dave King wel gedacht hebben toen hij het grootste podium van Pukkelpop betrad. De Iers-Amerikaanse band Flogging Molly gaf op de Main het startschot van hun Europese tour en de Pukkelpoppers genoten ontzettend hard van de Keltische punk. Nummers zoals “Devils Dance Floor” of “Drunken Lullabies” konden op een groot enthousiasme rekenen en zorgden voor een volksfeest van jewelste. Generaties kwamen in de moshpits samen en zorgden voor taferelen die we tijdens optredens niet vaak meer zien terugkomen. Dat de geluidsmix allesbehalve goed was en sommige instrumenten niet te horen waren? Niemand die het iets kon schelen, want plezier stond duidelijk centraal. Op het goede leven… cheers!
De Britse Kelly Lee Owens brengt een mix tussen techno, electro en pop. In de Castello deed ze dat afgelopen donderdag zonder stem. Een medewerker van Pukkelpop vroeg ons voor de set begon om mild te zijn want Kelly “heeft problemen met haar stembanden”. Annuleren ! Adviseerden we meteen, maar die raad werd bijgeschaafd na de eerste twee songs. Lee Owens heeft geen stem nodig om te bekoren met haar beats. Ze is in haar eentje heel wat synths en drumcomputers de baas. Ok, er valt een belangrijk aspect van haar muziek weg door niet te zingen. “Lucid” klinkt leeg met enkel en alleen toevallig gehees. ‘If you know the words, you have to sing them!’ Eist ze van haar publiek voor de cover van Aaliyah’s “More Than A Woman”. Waar haar stem te kort schoot, vulden de visuals die leegte in. Kelly nam ons mee op een woordeloze trip met hevige techno en dreunende synths.
© CPU – Bert Savels
Boysbands, ze bestaan nog! maar verwacht van BROCKHAMPTON (met hoofdletters) geen gelikte pop. Wat dan wel? Bijtende hooks en keiharde beats. Met zes gangmakers op het podium valt er nooit een saai moment te beleven. Elk lid heeft zijn eigen herkenbare stijl en maniertjes en ze gebruikten alle truken van de foor om de sfeer en energie hoog te houden. Voor hun eerste optreden in België is de hype nog niet helemaal overgewaaid vanuit de Verenigde Staten. Maar laat deze wervelende show op Pukkelpop alvast een maatstaf zijn voor wat nog komt. Knallers als “1998 TRUMAN”, “GOLD” en “BOOGIE” degradeerde de concurrentie op de line-up tot figuranten. Do believe the hype!
Twintig minuten te laat komen, het is nooit een goeie eerste indruk. De frontman van Death From Above was dan ook allesbehalve gelukkig door het technische defect dat niet opgelost geraakte. Het eerste deel van de set viel hierdoor heel hard in het water. Hoewel de set strak van start ging, miste het een kleine vriendelijke blik. Die komt er wel in het tweede deel en dat deel is bijgevolg ook veel overtuigender. Vette baslijnen, een furieus drum geluid en zang die het geheel begeleid. Die zang was bij momenten wel te stil waardoor het soms moeilijk was om te begrijpen wat nu precies gezongen werd. Gelukkig kregen we nog een fijne anekdote mee, altijd plezant. Het is namelijk veertien jaar geleden dat ze hier speelden. Toen speelde Arcade Fire hier ook, maar, zo zei de zanger, toen klonk geen enkele andere band als Arcade Fire. Tijden veranderen, en ook Death From Above is lang niet uniek meer.
Nieuwe plaat, nieuwe nummers en een nieuwe band, maar wel nog steeds dezelfde geweldige groove en samenzang. We weten niet aan de hoeveelste versie van Dirty Projectors we al zitten, maar desondanks blijven enkele dingen gewoon hetzelfde. Het was de eerste keer sinds zijn nieuwe albums Lamp Lit Prose en Dirty Projectors, dus lag de nadruk logischerwijze daarop. “I Feel Energy” en “Cool Your Heart” waren het schoolvoorbeeld van slimme, catchy zomernummers met genoeg weerhaakjes om te blijven hangen. Jammergenoeg sloeg de hitte het publiek wat lam en werd er vooral geluisterd. Tijdens afsluiter “Swing Lo Magellan” stond Longstreith zijn plekje in de spotlight af aan zijn drie geweldige zangeressen en die kans grepen ze met beide handen. Doorheen het concert hoorden we al hun hemelse samenzang (“Impregnable Question”, “Breaktrhough”), maar wanneer die front and center staan, zijn hun stemmen nog indrukwekkender.
Elkaar op het internet leren kennen, het levert soms meer op dan een wilde nacht. Levend bewijs is Superorganism, het collectief brengt een mix van electro en pop en doet dit op een eigenwijze manier. Psychedelische vreugde door de ogen van een erg opgewekte frontvrouw, het veranderde de Castello in een feestje. Hoewel de zaal niet volledig gevuld raakte, wisten de voorste rijen wel van aanpakken. Zangeres Orono Noguchi vroeg dan ook aan de wildste dansers om hun namen te zeggen, zo leerde ze iedereen wat beter kennen. Muzikaal was het toch soms allemaal een beetje te voorbereid. Er leek nergens ruimte voor experiment en dat was vooral te wijten aan het feit dat de visuals voorgeprogrammeerd waren. Even van het pad afwijken, zorgde voor kleine chaos. Jammer, want net die chaos is de sterkte van de band. Toch zien we in Superorganism een nieuwe Flaming Lips opduiken, enkel confetti en nog meer spektakel ontbreekt.
© CPU – Bert Savels
De grote vriendelijke reus Rory Charles Graham (Rag ‘n’ Bone Man) mocht onder de laatste felle zonnestralen op de wei zijn ding doen. De Brit werd het afgelopen jaar de hitlijsten in gekatapulteerd maar verliest zijn soulvolle karakter niet. Op het podium een sectie blazers en een achtergrondzangeres die zijn soul live tot leven moeten wekken en dat ook doen op “Your Way Or The Rope” en “As You Are”. Maar Rory kan ook rappen. Dat liet hij horen in “Fire”. Soul of rap, zijn songs zijn vooral ‘miserable’ – zijn woorden! – en worden gedragen door zijn zware stem. Om dat te demonstreren zet hij “Skin” a capella neer en pakt hij op het einde van “Bitter End” uit met een stel indrukwekkend hoge noten. De set van Rag’n’bone Man was er een die van de ene naar andere hit ging. “Human” kreeg zelfs een live remix! Een set zonder veel verrassingen die bekoorde met z’n eenvoud.
© CPU – Bert Savels
De Amerikaanse zanger Lauv trad eerder dit jaar al op in een uitverkocht Depot in Leuven. Ook de Dance Hall stond behoorlijk vol. De aanwezige jeugd brulde al meteen mee met “Paris in the Rain” terwijl Lauv over het podium danste. Dat het een dansfeest zou worden, werd duidelijk bij “A Different Way” de tent bouncete erop los. Wanneer Lauv niet stond te dansen, nam hij een gitaar ter hand om wat solo’s te spelen. Bij “Breathe” vroeg hij het publiek vanachter de piano om hun telefoonlichtjes aan te steken. Ondertussen was de bomvolle tent leeggelopen, maar dat lag voornamelijk aan het feit dat Dua Lipa – die exact op hetzelfde publiek mikt – bijna ging starten met haar set op de Main Stage. De overgebleven fans zagen die open plekken als extra bewegingsruimte tijdens “Chasing Fire” en zijn grootste hit “I Like Me Better”. Lauv bracht een uptempo set met een goeie lading dansnummers. Zijn oprechte verbazing en innemende glimlach hebben ongetwijfeld wat extra zieltjes gewonnen.
© CPU – Ymke Dirikx
Het leek een gezellige boel te gaan worden met zeteltjes, schapenvellen en een platenspeler op het podium, maar wanneer Ruban Nielsen “From The Sun” inzette, wist je toch dat het menens was. ‘Isolation can put a gun on your hand,’ probeer dat maar eens te volgen met een optimistische set. Want hoe funky hij met zijn Unknown Mortal Orchestra ook de liefde bezingt, er hangt altijd een donker kantje aan zijn muziek. “Multi-love” maakt alles kapot en “Not in Love We’re Just High” doorprikt een rooskleurige droom. Toch begon Ruban met goeie moed en ging hij al van bij het eerste nummer pintjes drinken in het publiek. Umo kabbelde eerst wat tussen mellow en funky, maar stak gaandeweg extra tandjes bij. De sleur die in vorige concerten nog aanwezig was, wisten ze deze keer thuis te laten. En dus was het extra hard genieten van Ruban’s gitaarspel en r&b getinte zang.
Een levende legende zie je niet iedere dag aan het werk. Steve Albini is zo’n legende. Shellac is zijn eigen muziekgroep, naast zijn werk als producer voor bescheiden bands zoals Nirvana. Tegenwoordig helpt hij ook een Belgische band, Cocaine Piss, en hij is fan. Op Pukkelpop droeg hij hun T-shirt, en hij vertelde nog eens hoe geweldig ze waren. Hij had het evengoed over zijn eigen band kunnen hebben. Shellac bracht een potige mix van post punk en hardcore punk en doet dit op zo’n manier dat alleen Albini kan. Chaos en melodie gaan hand in hand, de bril na ieder nummer afkuisen en de gitaar rond de middel dragen ook. Eigenwijs, eigenzinnig, maar toch rechttoe rechtaan. Terwijl Dua Lipa de jeugd de dag van hun leven bezorgde, was het bij Shellac vooral de nostalgici die zegevierde.
Wie electro zegt denk aan beats die aan de lopende band uit een computer lijken te komen. Bij James Holden kwam je echter te weten hoe broos zo’n set eigenlijk is. Eén verkeerde druk op de knop en Holden moest een nummer volledig opnieuw beginnen. Het zegt wat voor de rest van zijn feilloze set. Samen met zijn Animal Spirits dompelde hij de Castello een uur lang onder in hypnotiserende electronica gemixt met live saxofoon en klarinet. Holden weet als geen ander eb en vloed af te wisselen zonder de melodie uit het oog te verliezen, en breit steeds gestaag naar een climax. Een heerlijke ervaring die veel te snel voorbij was.
Lees ons verslag (met o.a. Dua Lipa) verder op de volgende pagina!
