© CPU – Bert Savels
De dame van donderdag was Dua Lipa. De Britse zangeres kon het afgelopen jaar op een resem aan hits rekenen en haar set op de Main Stage bestond dan ook uit een Ultratop aan meezingers. Gehuld in een pak met blauwe schubben dat haar twee voornaamste kenmerken extra naar voren duwde, kwam de schone het podium op. Net een zeemeermin. Ze had last van de griep, althans dat zei ze. Wij merkten daar maar weinig van. Dua werd geflankeerd door een stel danseressen die klaarblijkelijk ook perfect konden zingen. Af en toe kon het. Ze liet die even in de kou staan om het publiek in te duiken. ‘Ik heb de griep dus kom achteraf niet zeuren dat je ziek bent!’ Het publiek omarmde de popprinses en haar bacillen maar al te graag tijdens “Be The One”. Ze weet dat ze knap is en maakt de wei hitsig met haar zomerhit “One Kiss”. Maar Dua is meer dan een stel billen en borsten, ze is een feministe in hart en nieren. ‘This is for all the fuckboys that have done you wrong!’ Verschijnt op het grote lichtscherm achter haar. Iedereen steekt zijn middelvinger op tijdens “IDGAF”. We begrijpen waarom Arcade Fire de Main Stage afsluit, maar voor vele zal Dua toch het hoogtepunt geweest zijn van deze dag. Op afsluiter “New Rules” toont ze voor een laatste keer haar dancemoves en sensueelste blik in de camera. En op 1,2,3 is de set afgelopen en moeten we al afscheid nemen.
© CPU – Bert Savels
Met een backdrop die veel weg had van een grot, waanden we ons in de Marquee een uur lang in het hol van de Beer. Ook al speelde Grizzly Bear vorig jaar nog in de AB, het was ondertussen al negen jaar geleden dat de Amerikanen nog eens in Kiewit waren. Net zoals zij de vorige keer niet vergeten waren, was deze doortocht op zijn minst even memorabel. Al leek het eerder alsof het publiek afdaalde in het hol van de beer en ze de wet van de sterkste moesten ondergaan. Want er zat deze keer ook een hele dosis venijn in de sound van Grizzly Bear. Het furieus klauwende “Yet Again” haalde oude wonden open en “Losing All Sense” zorgde voor het perfect opstapje naar nog meer gitaargeweld. De tristesse werd voor een keer verdrongen naar het achterplan, al blijft Ed Droste’s voor altijd doordrongen van de melancholie (“Ready, Able”). Toch zal Grizzly Bear voor velen de band van dat ene hitje blijven (“Two Weeks”), al komt daar na hun sterke set op Pukkelpop hopelijk verandering in.
Een Antwerpenaar op een Limburgse wei. Gekker dan dat kan het niet. Tourist LeMC, de troubadour, verzamelde alle provincies in de Dance Hall voor een swingende set met oervlaamse kleinkunst/hiphop. De lichtconstructies op het podium pasten niet bij de muziek, maar stoorden niet. In het groot boven het podium prijkte het wapenschild van ‘den Tourist’. Hits als “Koning Liefde” en “En Route” kwamen redelijk vroeg waardoor de set lang leek te duren. De nieuwe nummers gingen niet al te vlot binnen want Tourist LeMC was bijna onverstaanbaar voor mensen uit de niet-Antwerpse windstreken. Ook de synchronisatie met de beeldschermen liep achter. Alle mankementen ten spijt, kon Wally veel rechttrekken als gastzanger tijdens “Horizon”. De tent die het refrein uit volle borst meezingt, deed de stem van Wally trillen en zette ongetwijfeld wat kippenvel in het publiek. Tourist LeMC bracht een langdradige set met goeie songs, een straffe uitwerking maar weinig verstaanbaarheid.
© CPU – Bert Savels
De Noorse zangeres Aurora is een vreemde verschijning. Ze is extreem verlegen naast het podium, krijgt geen woord uit haar mond tussen de songs door, maar gaat als een wilde tekeer tijdens haar alternatieve popsongs. Ze danste donderdag in een volle Club op songs als “Warrior”, “Animal” en “Running with the Wolves”. Als een natuurkracht die de Club in haar greep hield, overmeesterde ze het publiek met haar krachtige stem. Nieuw nummer “Forgotten Love” deed ons al uitkijken naar nieuw werk en aan de fans te horen zijn we niet de enige. De blonde Noorse werd bijgestaan door een lichtspektakel om u tegen te zeggen en een vierkoppige band. Dat Aurora zo sterk klonk, daar zal de achtergrondzangeres misschien wel voor iets tussen hebben gezeten want we kunnen nog steeds niet geloven hoe zo’n geluid uit zo’n frêle lijfje kan komen.
Wie beats uit IJsland bestelt, serveert ze best ijskoud. Laat nu net Ólafur Arnalds en Janus Rasmussen de perfecte obers zijn om ons de nacht in te lokken. Hoewel hun gelaagde elektronische dancecomposities goed gedijden in de Castello, had Kiasmos best nog een uur of drie later op de line-up mogen staan om echt helemaal loos te kunnen gaan. Nu eens glashelder, dan weer aardedonker, het werd een heerlijke trip langs het kleurenspectrum. Of ja, toch doorheen de grijstinten. Want echt exotisch of euforisch klonken de IJslanders nooit. Maar hypnotiserend en meeslepend des te meer.
Iedereen die de Disney-film Merida gezien heeft, zal in zijn ogen gewreven hebben want de Britse zangeres Jess Glynne toont enorm veel gelijkenissen met het personage. Haar lange, rosse manen wervelden in het rond toen ze het podium betrad terwijl haar drie backingvocals voor mooie harmonieën zorgde. Terwijl haar optreden op Pukkelpop twee jaar geleden nog eerder kil was, werd er deze keer in de Dance Hall enorm veel gedanst en meegezongen. In het Verenigd Koninkrijk heeft ze al een arena tour achter de kiezen en dat weerspiegelt zich in haar zelfvertrouwen. Samen met haar muzikanten en backing vocals zorgde ze voor een zeer dynamisch optreden en kreeg ze een volle tent mee. There was no place, we’d rather be!
© CPU – Ymke Dirikx
De Belgische trots van de jazz en soul Trixie Whitley mocht de Marquee op dag twee betoveren. De Gentse heeft al een tijdje niets uitgebracht en kon dus haar nieuwe songs uittesten op een volle Marquee. Gehuld in een sluier betrad ze het podium samen met een drummer. Trixie begon haar set aan het orgeltje en wisselde af met gitaar en op het einde nam ze zelfs plaats achter de drums. “Soft Spoken Words” en “Pieces” klonken warm en knus terwijl “Need Your Love” een experimenteel kantje kreeg. Voor “Closer” nam Trixie plaats naast haar muzikale partner achter de piano. Dat was nog niet dicht genoeg bij het publiek, Trixie klom over de hekken en dook de zaal in. Door de sobere, maar enorm strakke lichtshow en kunstige visuals was het van ver moeilijk te zien, maar de zangeres wandelde sereen door de rijen fans en deelde af en toe de microfoon uit. ‘Ik wil mijn nieuwe songs speciaal voor jullie in première brengen.’ En dus deed ze dat ook gewoon. Die nieuwe nummers klonken bijzonder uptempo, Trixie greep duidelijk terug naar haar eerste werk. De maatschappijkritische lyrics van de toegift op het einde (“Dandy”), tilde haar volledige set naar een hoger niveau. Zoiets strak en zuiver zagen we nog niet op een festival, hoedje af!
De Lift veranderde gisterenavond in een donkere hiphopbunker want de Ierse rapper Rejjie Snow maakte er zijn opwachting. Met zijn recent verschenen plaat Dear Annie toonde hij zijn potentieel, helaas kregen we dat gisteren iets minder te zien. Rejjie kampte vooral in het begin met technische problemen en maakte ook niet zo de meest enthousiaste indruk. Naar gelang het optreden vorderde, herpakte hij zich dan toch en gleed er zelfs af en toe een glimlach van zijn gezicht. Meezingers ontbraken gisteren ook niet met al vroeg in de set “Rainbows” en “Egyptian Luvr” die helaas slechts gedeeltelijk werden gespeeld. Het publiek reageerde ook grotendeels aarzelend en pas op het einde, toen de Ier wat steviger uit de hoek kwam, ontdooide het publiek helemaal. Als Rejjie Snow verder wilt groeien naar de top zal hij dus met andere woorden nog wat aan zijn performance en présence werken.
‘Forget about me,’ begon Nick Murphy zijn set in de Club. Eventjes geloofden we echt dat hij ons smeekte om zijn verleden als Chet Faker aan de kant te schuiven en hij een nieuwe kans wou krijgen. Maar hoe je het ook draait of keert, de twee zijn onlosmakend met elkaar verbonden. De hoogtepunten voor het publiek lagen dan ook logischerwijs in het Chet Faker kamp. Hij gooide er al snel “Gold” en “1998” tegenaan, die de tent in geen tijd meekregen. Ook semi-afsluiter “Talk is Cheap” werd duchtig meegezongen en legde de machtsverhoudingen nog eens bloot. Hoewel zijn nieuwe werk muzikaal veel interessanter is (zie het epische “Birhtday Card” met zijn vele bochten en versnellingen), het zijn toch de singles van Chet die het aanstekelijkst werken. Chet of geen Chet, Nick Murphy beschikt sowieso over de gave om met zijn eigenzinnige cocktail van rock, funk, electro en dance elke tent in lichterlaaie te zetten.
https://www.instagram.com/p/BmkzsfUCFql/?tagged=bonobo
Als je al niet duizelde van de haarscherpe en adembenemende visuals dan werd je vast en zeker meegesleurd in Bonobo’s jungle van etherische melodieën. Onder leiding van Simon Green, zijn geweldige liveband en een gastzangeres vertrok de Marquee op wereldreis die al meteen sterk uit de startblokken schoot met “Kong”. Na een tocht over gletsjers komen we al in Afrikaanse streken met “Bambo Koyo Ganda”. Het eindeloze “Cirrus” werd fijn opgesmukt met saxofoon en dwarsfluit. “No Reason” moest het dan weer zonder Nick Murphy doen. De reis rond de wereld kreeg een mooi eindpunt met het verknipte en opgepompte “Kerela” waar een glansrol was weggelegd voor de drummer. Na al het meezinggeweld van Arcade Fire was het fijn om eens met de ogen toe de muziek van Bonobo over je heen te laten gaan en volledig te kunnen wegdromen van een mooiere wereld.
Wie zijn vreugde niet kon uitlaten bij Arcade Fire, kon op donderdagavond nog in de Dance Hall terecht. “I just came to say hello!” Moest je niet proberen want de tent was tot de nok gevuld. In een straal van 100m eromheen stond een feestende massa die op de mix van boilerbeats en de pop van Martin Solveig stonden te feesten. Binnenin de tent was het puffen en zweten. Solveig stond op een enorm platform achter zijn draaitafels. De visuals zagen er goedkoop uit en we kregen zelfs even het idee op Tomorrowland te zijn met al die confetti. De hits van zichzelf maar ook van andere artiesten zoals Justice, Dua Lipa en Faithless werden maar eenvoudig in elkaar gemix,t maar voor hoogstaande beats moest je in de boiler room ernaast zijn. Martin Solveig draaide de klassieke pop, niet meer niet minder. Maar soms is dat al genoeg om de beentjes los te gooien.
