Amper een half jaar geleden bracht Moby nog Fast Songs About the Apocalypse uit. En toch komt deze amerikaan, die “great-great-great-grand uncle” tegen Herman Melville mag zeggen, nu al weer met nieuw materiaal – Everything was Beautiful and Nothing Hurt – op de proppen. En als Herman Melville geen belletje doet rinkelen zal zijn bekendste boek Moby-Dick u misschien wel iets zeggen…
De plaat klinkt over het algemeen vrij donker, zoals ze ook start met “Mere Anarchy”. “Like a Motherless Child” klinkt dan weer als Underworld zonder extensief cocaïne- of heroïnegebruik. Even donker, maar dan minder agressief. We blijven in de wereld der analogieën: “The Last of Goodbyes” lijkt een knipoogje te zijn naar The Streets.
Het heerlijk uitgesponnen en grootse “The Ceremony of Innocence” lijkt haast een gefluisterd verhaal van een half onbekende, maar dan door de boxen van Werchter geramd die blaren in een eindeloos desolaat landschap. Dit staat wel in schril contrast met een mindere (of ronduit anonieme/onopvallende ) track als “Welcome To Hard Times” waarbij het refrein haast irritant is. Soundscapen mag dan wel een sterkte van Moby zijn, te veel is soms ook gewoon te veel.
Heerlijk energiek is dan weer “The Sorrow Tree”, een persoonlijke favoriet. Aan een verschroeiend 4/4 tempo dat de 140 BPM moet naderen, weet Moby toch een relaxte sfeer te scheppen. Contradictorisch op het eerste zicht, maar de combinatie werkt wonderwel. De invloed van collega’s Gorillaz is hier niet echt weg te denken.
Hoewel de drumcomputers en andere elektronica prominent zijn op “Falling Rain and Night”, eist de baslijn, die ons doet denken aan Peter Hook (de baard van onder andere Joy Division) ook best zijn rol op. Het lijkt alsof Moby zelf ook op de hoogte is van alle knipoogjes die hij maakt. De invloed van Moby op zichzelf, via gitaar- en synthgeluidjes van ondermeer “Why Does My heart Feel So Bad”, valt op “This Wild Darkness” gewoon niet weg te denken. Het lijkt alsof hij hiermee het gebruik van invloeden onomstreden toegeeft.
Het mag duidelijk zijn: Moby komt an sich met niets nieuws, maar dat is helemaal niet erg. De (vaak) trage elektronica, die niet zou misstaan in (heel) hippe hotelbars en koffiehuizen kleeft aan de ribben. Neem daarbij de productie die van een geniale hoogte is (productie-technisch zit deze plaat echt geweldig in elkaar) en je bekomt de gewoon goede plaat die Everything was Beautiful and Nothing Hurt is. Geen hitplaat, maar daar zitten de fans van Moby misschien ook niet meer op te wachten.
