Ezra Furman is terug met ondertussen al een vierde soloplaat. Toch ringt de naam nog niet overal een belletje. Furman is een opvallende figuur, die graag lippenstift draagt en zich op podium durft tonen met een mooie jurk aan. Op zijn nieuwe plaat Transangelic Exodus vertelt hij over zijn geloof, zijn voorkeur om af en toe zich als vrouw te kleden en de opkomst van rechts-populisme in ‘zijn’ Amerika. Alles op een Velvet Underground-achtige manier, die zo als soundtrack voor de volgende cultfilm kan dienen.
De man uit Chicago verklaarde zelf al dat The Velvet Underground een grote invloed heeft op zijn muziek. Het sterke “Peel My Orange Every Morning” is daar het ideale voorbeeld van. Hij bombardeert ons rechtstreeks naar het New York van de jaren ’60. Furman zou zo binnen mogen in ‘The Factory’ van Andy Warhol. Toch maakt hij het niet makkelijk voor ons. Af en toe vinden we enkele kitscherige rariteiten à la Beck terug zoals op “Driving Down To L.A.”
Ondanks dat we grote fan zijn van die rariteiten en andere uitzondering van die aard, is deze plaat soms moeilijk te verteren. Furman ziet het zelf niet als een echte conceptplaat, toch heeft het er alles van weg. Ook al zijn het tijden waar deze onderwerpen een prominente plaats innemen (denk aan Charlottesville, Trump, transgenders,… Het zijn hete topics). Het lijkt soms dat de boodschap die hij naar buiten wil brengen, te veel gewicht inneemt.
“I Lost My Innocence” en “The Great Unknown” staan als voorbeeld voor dat zwaar en drukkend gewicht dat Furman op je legt. Je snakt na het luisteren van Transangelic Exodus naar een catchy popsong. De boodschap primeert, het muzikale aspect volgt erna pas. Als dat muzikale aspect dan af en toe nog eens volgeklad wordt met eigenaardigheden in de vorm van vervreemde saxofonen en gitaren die klinken alsof ze pastic snaren bevatten, krijg je al snel koude rillingen over je rug. Soms mist het gewoonweg de nonchalance die de vorige plaat Perpetual Motion People uit 2015 wel had.
“Maraschino-Red Dress $8.99 at Goodwill” en “Suck The Blood From My Wound” tonen dan weer dat zowel tekst en muziek wel mooi kunnen samengaan. Het rariteitenkabinet transformeert in een knap geheel waar we al heel het album lang achter zoeken. Furman omarmt zijn eigenheid en bewijst dat hij spannende songs voort kan brengen die ook het oorspronkelijke idee van de plaat perfect weergeven, al was het de rode lippenstift die de plaat af en toe mist.
Ondanks dat we onze draai niet altijd vinden in Transangelic Exodus, is de nieuwe weg die Ezra Furman lijkt ingeslagen te zijn een interessant wending. Hij laat ons zien dat hij niet vies is van een politieke boodschap en dat net zoals zijn boodschap ook goede muziek niet altijd evident moet zijn!
