Niet al te vaak krijg je van een man in een bloemenjurkje harde punkrock voorgeschoteld, maar afgelopen avond was dat wel het geval in de Botanique. Na het volledig uitverkopen van de Rotonde werd het concert verplaatst naar de Orangerie. Daar bracht Ezra Furman met zijn Boyfriends een wanhopige set waarin hij zijn thuisland Amerika in het vizier nam, al zijn frustraties door zijn gitaar wist te scheuren en het publiek dan toch occasioneel een zacht liefdesnummer durfde toe te vertrouwen.
Voor Furman het podium zou bekleden, speelde voorprogramma Lip Service een meer dan smaakvolle set. De vierkoppige band weet nonchalance beter te veinzen dan de gemiddelde puber en bracht steeds opnieuw unieke nummers die niet direct in één genre te plaatsen zijn. De groep speelde deugnieterige deuntjes in nummers als “People’s People” en “Pretty Sure”, dat aanving met een zieke baslijn die in dans treedt met de falsetstem van zanger Kasper Cornelus, om dan weer koel weerwoord te krijgen van zijn zus Hannah. Het nummer bewees zich gauw als onze favoriet, en wanneer het laatste refrein zich mocht opbouwen onder het meezingen van het publiek, wisten we dat niet enkel wij van dit oordeel waren.
Als voorprogramma toch de aandacht krijgen van het publiek, is een moeilijke taak, maar wel een waarin Lip Service afgelopen avond sierlijk geslaagd is. Rijk aan invloeden staan ze sterk in hun schoenen, maar de veters knoopten ze dusver nog niet. Bij de jonge band is er nog veel plaats voor experiment en ook al zorgt dat voor een uiteenlopend oeuvre, alle nummers worden toch goed uitgewerkt totdat ze een bizar doch coherent geheel vormen. Live bezaten ze een ruwheid die we op plaat niet te horen kregen en zo verwachten we veel voor komend album, dat in februari zal worden uitgebracht.
Samen met een volgelopen Orangerie stonden we te wachten op Ezra. Furman verscheen niet veel later in zijn kenmerkende jurk en ietwat losjes aangebrachte lippenstift op toneel onder gejuich en gejoel van zijn fanatieke volgelingen. Zonder er veel woorden aan vuil te maken, werden de eerste nummers door de boxen gestompt. Wanneer de zanger dan toch even op adem moest komen na al dat geschreeuw, groette hij ons met een sinistere blik. ‘I don’t trust you,’ meende hij, ‘but I do like you.’ Er viel een pauze terwijl hij zijn trouwe publiek scande. ‘Some of you!’ Voegde hij er dan al lachend aan toe, om wederom te hervallen in zijn muziek.
‘If you aren’t frustrated I don’t really know why you are here’, stelde Ezra halfweg. Zijn nummers verhalen dan ook grotendeels over hoe hij zich door zijn geaardheid vaak onderdrukt voelt en in constante strijd met zichzelf valt. Zo vertelde hij ons in “I Wanna Be Your Girlfriend” over al zijn vrienden die maar al te druk bezig zijn met religie of carrière en vroeg hij zich af of de naam Esme hem niet beter zou staan. Zijn enige droom bleek dan ook een vrouwelijke ’the one’ te worden voor iemand. Daarop volgt toepasselijk “Transition From Nowhere To Nowhere”, een nummer dat getekend wordt door een van de diepste zorgen van de artiest, zijnde zijn gender. Hij bemerkte er dat hij niet echt weet wie of wat hij is, en dat hij zo vanuit de ene depersonalisatie in de andere lijkt over te gaan.
Voor we in al die tristesse vergaten dat we eigenlijk boos zijn op the American establishment, zette de band maar gauw weer wat overstuurde hardcore in en raasde ze gestaag verder door de set, met als hoogtepunten “Trauma” en “In America.” Ezra droeg grollend het nummer voor als nieuw Amerikaans volkslied, doch maakt het volgens hem een goeie kans. ‘It has got a better rythmn to it, you see.’
In de show werd de focus gelegd op de nieuwe plaat Twelve Nudes, een punkrock album vol sneer, en op deze manier werden er vele nummer aan snelheid gebracht. Furman groet de Botanique met een luchtkusje wanneer de show aan zijn eind komt en ontvangt er vele terug. De zaal scandeert nog een laatste ‘we love you’ om dan gelukkig huiswaarts (of toch richting merchandise standje) te vertrekken. De flamboyante frontman wist zijn publiek te bekoren, en ons ook.
