Iets meer dan twee maand geleden stond Nothing But Thieves met het eerste deel van hun tour in de Botanique van Brussel. Op 27 januari waren ze terug in het land om in Antwerpen het tweede deel hiervan te starten. Dezelfde voorprogramma’s, hetzelfde concept, maar met iets meer ervaring op zak. Het resultaat was een waanzinnige show waarin de band nog maar eens bewees wat voor potentieel ze hebben. Wij zien ze bijvoorbeeld met hun derde album niet meer in Trix staan, maar wel iets verderop in de Lotto Arena.
Zoals eerder vermeld zijn ook de voorprogramma’s identiek aan deze van twee maanden terug, Airways moesten we helaas aan ons voorbij laten gaan maar The Xcerts zagen we dan weer wel. Als het aan ons lag, hadden we dit liever omgekeerd gezien. De band is net iets te soft om te overtuigen en te dramatisch om echt te raken. Ze hebben heel veel clichés in hun muziek geïmplementeerd en het komt er niet altijd even goed uit. Hier en daar is er wel een sterke ballad, maar dit wordt dan weer tenietgedaan door het tekort aan kracht. Jammer, want de zanger kan wel zingen. O ja, nog een tip voor voorprogramma’s: Doe niet alsof je de hoofdact bent en laat het publiek niet meezingen, of meeklappen, het is gewoon gênant.
Over naar de act waarvoor iedereen kwam en binnen enkele jaren iedereen zal spreken. Nothing But Thieves heeft alles in zich om uit te groeien tot een gigantische stadionband. Er zijn natuurlijk nog werkpuntjes, maar we zien dit allemaal wel goedkomen. In Trix at het publiek uit hun handen en dat zorgde er voor dat hun set geloofwaardiger overkwam. Hier en daar was het wel iets te afgelikt, maar dat werd dan weer gecompenseerd door af en toe een onverwachte gitaaruithaal. Het is duidelijk dat de band niet alleen weet hoe ze een publiek moeten bespelen, ook instrumentaal zit alles goed in elkaar.
“I’m Not Made By Design” maakte meteen duidelijk waarvoor Nothing But Thieves naar Trix kwam, om te rocken. Grootse breaks in de gitaren zorgen er meteen voor dat het publiek als een wilde bende tekeer gaat en de lyrics mee begint te brullen. Dat brullen stopt niet meer tot na het optreden, wat duidelijk maakt dat iedereen in de zaal de lyrics van de band van voor naar achter van buiten kent. Een zwoele baslijn zorgt er bij nummers zoals “Trip Switch” en “Number 13” voor dat de muziek door merg en been gaat.
De band heeft tegenwoordig al een gigantische fanbase en mag hierdoor van geluk spreken. Ze weten de band overal in te helpen, springen als een gek in het rond en bij een instrumentaal tussenstukje wordt er zelfs gecrowdsurft. De mix tussen dramatische pop en chaotische punk is bij Nothing But Thieves compleet al neigt het soms iets te veel naar dat eerste. Zo zou er hier en daar eens wat meer outside the box gedacht mogen worden. Een vuile riff, een lange gitaarsolo (en geen van tien seconden zoals nu), of een vuil extraatje. Nu blijft de band soms iets te proper. Dat merk je ook aan frontman Conor Mason die altijd steevast zijn microfoon vasthoudt. Het is pas als hij niet moet zingen dat hij eens durft rondspringen. Als hij dit leert met microfoon doen, zou hij de ideale frontman kunnen worden.
Het geluid van de band is op de nieuwe plaat duidelijk geëvolueerd, ook live hoor je dat de nieuwe tracks veel bombastischer overkomen. Geen wonder dat het album een plaatsje kreeg in onze album top 50, live komen de songs zowaar nog straffer over. Het gaat van nummers die je zomaar kan meezingen zoals “Drawing Pins” tot emotionele krakers zoals “If I Get High”. De band wisselt de soorten nummers ook perfect af waardoor er nooit een overvloed aan breekbaarheid of bombast is, slim gezien.
Natuurlijk zijn het nog steeds de hits die het hem doen en vooral afsluiter “Amsterdam” blijkt een heuse ontlading te zijn voor het publiek. We zien letterlijk iedereen van voor naar achter springen, roepen en vooral hun liefde voor Amsterdam uiten (en dat in Antwerpen, zoiets kan enkel bij Nothing But Thieves). Ook als Mason het even alleen aanpakt, weet hij dit te doen werken. Een kindje die hij op het podium roept, bevestigd dit alleen maar.
https://www.instagram.com/p/BeeGTKMBliv/?taken-at=216105650
De geladenheid van de muziek in combinatie met de sterke vocals van Mason (die nota bene last heeft van een lichte hoest) zijn een gouden combinatie. We zijn er zeker van dat dit in de toekomst alleen maar beter zal worden. In Trix werden we alvast op ons wenken bediend door verrast te worden van de kwaliteit van de band. We zijn er zeker van dat ze een grote toekomst tegemoet gaan, nu er gewoon voor zorgen dat hun volgende album goed genoeg is om dit te verwezenlijken.
Setlist:
I’m Not Made by Design
Live Like Animals
Trip Switch
Wake Up Call
Soda
Number 13
Drawing Pins
Graveyard Whistling
I Was Just a Kid
Hanging
Itch
If I Get High
Broken Machine
Hell, Yeah
Ban All the Music
Sorry
Bis:
Particles
Amsterdam
