LiveRecensies

Kasabian @ Vorst Nationaal: Huilen van amusement

Terwijl de Rode Duivels niet heel ver weg hun match tegen Mexico afrondden, koos een deeltje Britpop liefhebbers voor Vorst Nationaal. Kasabian kwam er zijn nieuwste plaat For Crying Out Loud voorstellen, maar liet hierbij zeker ook ruimte voor ouder werk. Hierdoor kregen we een erg boeiende set waarbij energie en kracht centraal stonden en iedereen van begin tot einde goed aan het bewegen was. Ook de band was heel enthousiast bezig, wat er voor zorgde dat Vorst Nationaal veranderde in een enthouasiaste bende die het weekend eens goed wilde inzetten.

Opener van de avond waren de wilde jongens van Slaves. Het duo uit Londen mocht met hun vuile punk een nog niet zo gevulde zaal opwarmen. Gevolg was dat hun muziek, die erg simpel gemaakt is, niet zo goed tot ons kwam. Nummers als “The Hunter” en “Cheer Up London” zijn dan wel uitstekend, met de akoestiek in zo’n gigantische zaal komt het niet echt over. De lichtshow was dan weer wel in orde met een grote ledlamp die hun naam vormde in het midden van de zaal. Zij zelf waren erg gecharmeerd door een man in het publiek met de vlag van Kent. Toffe band dus, maar nog niet direct voor zo’n gigantische zalen, dat is zeker.

Kasabian hield de spanning er in en enkele minuten na negen, kwam de band onder de tonen van het Super Mario themalied op. Niet veel later zetten ze “Ill Ray (The King)” in en het lijkt alsof de explosie in het refrein alles is wat het publiek nodig heeft. De nieuwe song wordt als een echte klassieker onthaald en meteen gaat bijna iedereen aan het springen. Toch horen we ook meteen wat het minpunt van deze show zou zijn. Het is algemeen geweten dat Vorst geen topzaal is, maar bij de show van Kasabian kan toch wel als een groot minpunt beschouwd worden. Ligt het aan onze plaats? Of is de geluidsman nog wat aan het slapen? We kunnen oordelen dat die man precies nooit echt wakker wordt, want de subtiliteit die op plaat in hun nummers kruipt, horen we live bijna nooit.

Hierdoor gaan sommige intro’s nogal de mist in, al maalt het publiek er duidelijk niet om en blijven ze zich constant geven. Springen, eens duwen tegen elkaar en heel luid meezingen, het hoort er allemaal bij op deze vrijdagavond. Het lijkt wel alsof iedereen zijn zware week deze avond helemaal van zich afgooit, wat zeer fijn is. Ook op het podium is de levenslust heel goed te zien. De frontman loopt van de ene kant naar de andere en is duidelijk in een zeer goeie mood. Het gevolg is dat we hierdoor zelf ook veel meer zin hebben om mee te doen met alles wat de band brengt.

Kasabian is heel mooi in het wit gekleed wat voor een simpele look zorgt. Op de achtergrond zien we de tranen die ook op het artwork van hun nieuwste plaat te zien zijn (tranen van geluk bij dit concert alleszins). Verder is de podiumopstelling zeer eenvoudig, maar meer is helemaal niet nodig. Kasabian laat de kracht van muziek spreken en dat door nergens pauze te laten. “Underdog”, “Shoot The Runner” en “Days Are Forgotten” komen na elkaar en de herkenbaarheidsfactor zorgt er hier voor dat de songs heel uitbundig ontvangen worden (zoals heel de set eigenlijk). Als de band hierna twee nieuwe nummers speelt, merk je toch wel dat die nieuwe plaat iets minder krachtig is dan wat we van hen gewoon zijn. Oké, “You’re in Love With A Psycho” is een zeer aanstekelijk nummer, maar qua power kan het net iets beter.

Gelukkig is er hierna “Club Foot”, de ultieme doorbraak en ook hier een kantelpunt in de set. Het lijkt er op dat iedereen in de zaal is opgewarmd want de ‘aahhaahaha’s’ worden overal meegezongen. Springen, dat doet nu ook iedereen en het gaat zo hard dat we zelfs de grond voelen beven. Met “Treat” krijgen we een vreemde eend in de bijt. Zeer veel synths, zeer weinig gitaren maar wel lyrics die blijven hangen. ‘Everybody knows I work it, Work it like a treat’ wordt honderden keren herhaald waarna de band een instrumentale outro serveert. De bassen gaan zo hard dat we heel ons lichaam voelen trillen, heel angstaanjagend. Hier krijgt gitarist Serge Pizzorno zijn moment om te stralen. Hij gaat het publiek in en loopt heel ver weg terwijl hij de profetische woorden blijft herhalen. Een erg hypnotiserend nummer, dat live nog straffer overkomt.

Met “Empire” krijgen we nog een van de beste songs uit hun discografie voorgeschoteld. Wij zijn blij en opvolger “Bless This Acid House” die elf jaar ouder is, past er perfect na. Het lijkt er op dat de nieuwe nummers goed geïntegreerd zijn in de set. Afsluiter van de reguliere set is “L.S.F. (Lost Souls Forever)”. Waarmee we nog een laatste keer dat euforische gevoel ervaren dat al de hele set heerst. Ook hier krijgen we een meezingmoment en dat blijft zelfs duren tot de band weg is. Zo kan de band niet anders dan terugkeren.

Twee hits krijgen we nog op ons bord met “Comeback Kid”, een van de zwakste nummers uit de set, als opener. Verder maken we daar niet veel woorden aan vuil, want het zijn vooral “Vlad The Impaler” en publiekslieveling “Fire” die blijven hangen. Het is dankzij die strakke harde basgitaar dat we nu nog steeds de kracht er van voelen. De set eindigt met een gigantische sit-down, het is eens wat anders. Naast die sit-down had de band ook al opgeroepen om op schouders te kruipen, eens goed te springen en vooral veel lawaai te maken. Ze weten wel hoe ze een publiek moeten bespelen.

We zijn wat overdonderd, maar ook wel voldaan want qua showgehalte zat de set zeker goed. Klanksgewijs mocht het iets beter, indien ze dit op punt kregen, hadden we hier één van de beste sets van het jaar gezien. Helaas. Kasabian bracht in Vorst Nationaal dan wel een voorspelbare set, de band wist toch te blijven boeien door de levendigheid waarmee ze op het podium stonden. Heel veel kracht, de nodige energie en vooral het kwieke publiek dat zich telkens meer wist uit te leven. We zijn benieuwd wat dit Kasabian zal geven op een festival deze zomer, het is een grote aanrader.

Dit concert werd georganiseerd door Livenation.

Setlist;

Ill Ray (The King)
Bumblebeee
Eez-Eh
Underdog
Shoot the Runner
Days Are Forgotten
You’re in Love With a Psycho
Wasted
Club Foot
Re‐Wired
Treat
Empire
Bless This Acid House
Stevie
L.S.F. (Lost Souls Forever)

Encore:

Comeback Kid
Vlad the Impaler
Fire

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
InstagramLiveRecensies

Black Pumas @ Vorst Nationaal: Soul voor het grote publiek

Vijf jaar na het uitbrengen van zijn debuutplaat, mocht Black Pumas zich al opmaken voor een concert in Vorst Nationaal. De band…
InstagramLiveRecensies

The 1975 @ Vorst Nationaal: Een driedelige poprock masterclass

Toen een dik decennium geleden de ster van The 1975 in de lucht schoot, was het direct raak. Met singles als “Sex”,…
InstagramLiveRecensies

Noah Kahan @ Vorst Nationaal: Wanneer de 'boy next door' het tot wereldster schopt

Na een uitverkochte show in La Madeleine moesten we nog maar met onze ogen knipperen of Noah Kahan was alweer in ons…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.