LiveRecensies

Leffingeleuren 2017 Dag 2: Zonnig dagje met donkere gitaren

Op de tweede dag van Leffinge was er weer veel te zien en te beleven. Het werd een zonnige dag die er voor zorgde dat het ook rond de kerk gezellig was met veel animatie voor de jongsten en de nodige humor voor de oudere kinderen. Binnen was het andere koek, want daar ging het van stevige garagerock, naar dansbare psychedelica tot post-rock van de bovenste plank. Voor ieder wat wils dus en dat viel ook op aan het talrijk opgekomen publiek. We zagen sterke sets van Idles, 65daysofstatic, The Babe Rainbow en Waxahatchee. Enkele fijne Belgen zoals Shht, Mind Rays en Absynthe Minded lieten ook een goeie indruk na en bewezen dat de Belgen het ook altijd doen als het moet.

Wie vroeg, heel vroeg op de dag naar Leffinge kwam, kon een uniek project aan het werk zien. Dreun is een samenwerking met mensen met een verstandelijke beperking. Deze kunnen nu dankzij enkele leuke vrijwilligers, ook een moment van glorie krijgen op Leffingeleuren. Op het Busker podium zag je grote smiles en zichtbaar genot bij de mannen, ze beleefden het kwartier van hun leven en brachten leuke alternatieve rock op een zomerse manier. Soms moet een mens niet meer hebben om gelukkig te zijn. Verder zagen we die dag ook nog twee fijne singer-songwriters op het podium. Josefien Deloof die heel wat mee heeft van Selah Sue (soms iets te veel) en Elise K die een fragiel stemgeluid combineert met zachte folkpop nummertjes. Beide hebben wel potentieel, al moet het er allemaal nog uitkomen.

Dat Shht allesbehalve stil is, werd nog maar eens bewezen op Leffingeleuren. De winnaars van de Verse Vis rockrally, kregen een plekje als opener van de zaal. Toch hadden ze misschien beter in de kapel gestaan, want hun show was niet minder dan een kerkdienst (“Jesus Christ is the man”). Verder wist de band met de nodige portie absurditeit ook hun technische problemen vlotjes af te handelen. De frontman stond hierdoor zonder gitaar waardoor hij als een echte gek overal rond bewoog. Hij hong zelfs op een bepaald moment aan de speakers bovenaan, een echte waaghals. De muziek bestaat uit veel autotune, veel synths en een explosie van gitaren. Dat we het laatste van Shht nog niet gehoord hebben, werd opnieuw duidelijk in De Zwerver.

Een quote van André Hazes als bandnaam nemen, dat is altijd een risico. Toch kregen we bij In Een Discotheek geen schlagers, maar wel zuiderse pop in het Nederlands. Denk aan Afrikaanse beats, maar dan met wat melancholisch gezang. Toch was het niet altijd dansbare muziek dat de klok slaat. Naarmate de set vorderde, kroop er meer indie electro in. Dit zorgde er voor dat de energie verdween en het geheel wat in een slop geraakte. De kracht keerde weliswaar terug van zodra er zich een gitaar in het geheel mengde. Hierdoor begon iedereen terug de dansen en was het eerste feestje een feit.

Liefhebbers van Amerikaanse folk waren gisteren talrijk aanwezig in De Zwerver. Geen verrassing, want Christopher Paul Stelling heeft met zijn vorige passages in Leffinge al veel harten gewonnen. Helemaal terecht wat ons betreft! Zijn concert was een spel van slaan en zalven waar Christopher zich ten opperste concentreerde en alles gaf met zijn stem en akoestische gitaar. Vaak resulteerde dit in up-tempo nummers die nog eens stevig aangedikt werden door zijn bandleden. De percussie en contrabas zorgden voor een aanstekelijk ritme, maar het was vooral de violist die met de pluimen ging lopen. Hij ging er zo in op dat halverwege het concert zijn strijkstok aan gort was geslagen! Een blij weerzien voor de liefhebbers, een kleine openbaring voor wie niet thuis is in het genre.

Comet Street ontstond uit de assen van MIAVA. Live kregen we een set die de perfecte spanningsboog weet te creëren. Het begon met een nineties grungegeluid met wat bluesinvloeden en eindigde in een stonergeluid dat naar metal neigt. Daartussen kregen we melodieuze nummer en een indrukwekkende stembereik van de frontman. Hij trok constant alle registers open om te bewijzen dat hij heel hoog kan zingen. Af en toe beukte de gitarist wat riffs doorheen het geheel om de drama in de stem te compenseren. Ze zijn goed op weg die van Comet Street, we zijn benieuwd wat ze nog te bieden hebben.

Onze harten werden niet onberoerd achtergelaten met de gevoelige rock van Waxahatchee. De band rond Katie Crutchfield is al een tijdje een vaste waarde in het indie-circuit en heeft al een aantal fijne albums op hun naam staan. In Leffinge kwamen ze hun recentste plaat Out of the Storm voorstellen, maar er was uiteraard ook plaats voor ander materiaal. Het werd dus een perfecte mix tussen nieuw en oud, maar ook tussen hard en zacht. Eenmaal kregen we gevoelige akoestische pareltjes, bestrooid met de backing vocals van haar zus Alison, andermaal werden alle elektrische gitaren bovengehaald en vereenzelvigden zich deze tot kwalitatieve indie rock. Hoe de invulling ook was, emotie stond altijd voorop en dat maakte dit optreden zo intrigerend.

Omdat B Boys verplaatst werd naar de zaal van de Zwerver, mocht Mind Rays wat later aantreden. Dit was maar goed ook, hun garage punk with an attitude laat geen spaander heel van het café. Een verschroeiend tempo op de drums en een zanger die de longen uit zijn lijf schreeuwde waren hier een bewijs. Door de muur en terug, zoveel is zeker want er werd nergens gas terug genomen. De gitaren klonken snedig en de riffs doorkliefden je alsof je nooit iets anders wilde. Een furieuze zanger zorgde er dan ook nog eens voor dat alles heel overtuigend klonk. Mind Rays is zo’n typisch garagebandje dat perfect tot zijn recht komt in zo’n kleine setting als het café en ook in Leffinge was dat niet anders.

Wie gisteren in de kapel was, kon getuige zijn van het mystieke optreden van The Black Heart Rebellion. Deze Gentse groep behoort tot The Church of Ra, en dat hebben we gisteren goed gehoord. Ze passen namelijk perfect in die muzikale wereld. Het publiek werd volledig meegezogen met de wereld die de band schiep en de atmosfeer die hier naar boven kwam. TBHR haalt de invloeden duidelijk uit heel veel hoeken. Zo horen we elementen uit post-rock, doommetal en ambient, maar waar deze groep zich mee onderscheidt is de instrumentatie. Met allerlei Oosterse en ietwat niet voor de hand liggende instrumenten creëerden ze een unieke sound en lieten het publiek niet meer los.

B Boys moest Togo All Stars vervangen die door een revolutie in hun eigen land niet naar België konden komen. De band werd geüpgrade naar de gigantische zaal, waar hun muziek misschien wat minder tot zijn recht kwam. De B stond voor deze gelegenheid voor België verklaarde de bassist aan het begin van de set. Toen stonden ze nog voor de spreekwoordelijke anderhalve man en een paardenkop. Toch wisten ze de nieuwsgierigen goed te overtuigen want tegen het eind van de show, was de zaal goed gevuld. Hun muziek is snedige post-punk die bestaat uit een bassist die veel energie heeft en een zanger die lyrics spuwt. Soms ging het wat sneller, andere keren deden ze het wat rustiger. “Psycho” is een voorbeeld van een erg snel nummer, “Discipline” speelde dan weer vooral in op de aanstekelijke gitaren. Zo wist B Boys voor ieder wat wils te serveren, al had het misschien net wat furieuzer geweest in het café.

De prijs voor meest kleurrijke band ging naar The Babe Rainbow. De vier bandleden hebben allemaal erg veel kleuren aan hun tenue en de frontman droeg zelfs de regenboogvlag om het plaatje helemaal compleet te maken. Zelf leek hij wat op Wayne Coyne van de Flaming Lips en ook de muziek was nooit echt ver weg. Ze begonnen meteen erg sfeervol met een zwoele basgitaar en enkele laidback gitaren. Aan hun ogen en gedragingen kon je zien dat er een bepaalde drugs al het nodige werk deed. Hierdoor klonk alles nog chiller. Met de hulp van enkele trommels werd het geheel alleen maar exotischer waardoor enkele zielen ook begonnen te dansen. Allemaal heel groovy en dat paste perfect op Leffingeleuren. We droomden een klein beetje weg van een wereld waarin alle kleuren het overnemen.

Idles zou zomaar eens de beste set van Leffingeleuren kunnen afleveren. De mannen uit Groot-Brittannië klinken een beetje zoals Sleaford Mods maar dan zonder beats en met gitaar. De bandleden stonden allemaal strak in het wit gekleed. Op het zicht zou je wel eens de gedachte van lieve jongens kunnen krijgen, maar eens de muziek furieus uithaalde, wist je dat dit niet zo was. De zanger is kwaad, heeft maatschappijkritiek op alles en spuwde dan ook zijn gal in Leffinge. Het resultaat zijn de nodige moshpits, verschillende crowdsurfers en een angstaanjagend geluid. Iedereen liet zich omarmen door dit beangstigend geluid waardoor je helemaal in de flow geraakte en wel moest wild gaan. Krachtige gitaren versterkten de energie alleen maar en als de gitarist op het eind zelf in het publiek springt, was er geen houden meer aan. Een ongelofelijke krachtmeting van een punkband die er geen doekjes om windt.

Even was Absynthe Minded van het toneel verdwenen, maar nu zijn ze weer volledig terug! Naar die terugkeer werd duidelijk uitgekeken, want de wachtrij om de volle zaal binnen te kunnen was bijzonder lang. De festivalgangers die binnen geraakten werden getrakteerd op de goede oude Absynthe Minded van weleer: verfijnd spel, kwaliteitsnummers en de ietwat te gladde glimlach van Bert. Natuurlijk hoorden we de meeste ooh’s en aah’s wanneer de band klassiekers inzette als “My Heroics, Part One” en uiteraard “Envoi”, maar ook het nieuwe werk viel in de smaak. Oud en nieuw versmelten zich in een strakke set en zelfs “The Executioner” werd onthaald alsof we het al jaren zouden kennen. Welkom terug, mannen!

De meest chaotische set van de avond was zeker die van Sleeping Beauties. De frontman was zichtbaar al wat onder de invloed van alcohol waardoor hij een beetje overal aanwezig was. Met de nodige noise en gitaren met ballen lieten ze onze trommelvliezen trillen om daarna het tempo de hoogte in te jagen. Soms hoorden we wat Velvet Underground, maar het was allemaal net iets te chaotisch om echt aandachtig bij te blijven. Het was warrig, ruig en vooral moeilijk om te volgen. Toch wisten ze met “Wild Thing” als cover een fijne afsluiter te serveren. De microfoon werd doorgegeven in het publiek en iedereen kreeg zijn ‘moment de gloire’, plezant.

Het Britse 65daysofstatic gaat al heel lang mee en heeft een status bereikt van een van de meest prominente post-rock bands. Ook in De Zwerver werd dit op overdonderde wijze bewezen met hun waanzinnige show. Hun minutieus gelaagde composities wisten het publiek volledig in trance te brengen. Typische post-rock elementen (denk aan stromend gitaargeluid en grote contrasten tussen hard en zacht) werden aangevuld door hun eigen kenmerkende twist: piano en soms een vleugje techno. Het resulteerde in een meeslepende set waar het publiek zich even kon afzonderen van de buitenwereld en gedragen worden in de handen van 65daysofstatic. De kers op de taart was uiteraard het legendarische “Radio Protector”, maar ook “Safe Passage” dat het concert op een heroïsche manier eindigde.

Wie een festivaldag al eens graag afsluit met een feestje, moest bij Cairo Liberation Front zijn. Deze Nederlanders draaien enkel Arabische muziek die dansbaar is. Een deel keek vreemd, een ander deel liet zich volledig gaan. Eerst moesten ze het nog met een klein publiek doen, maar van zodra de handdoeken in het publiek werden uitgedeeld, zat het spel op de wagen. Iedereen danste, sprong en zong zelfs mee met die onverstaanbare Arabische muziek. Voor de gelegenheid hadden ze ook een zangeres mee, maar de eerste keer dat ze opdraafde, haalde dit vooral de schwung uit de set. Het was maar op het eind dat ze terug de keet in brand staken. Er werd wodka uit een waterpistool gespoten en helemaal op het eind nodigde de MC iedereen uit op het podium. Daar gebeurde het echte feest en het was een heftig! Sfeermakers waren het zeker die van Cairo Liberation Front.

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Waxahatchee – Tigers Blood (★★★★½): Thuiskomen met een prachtige omweg

We schrijven maart 2020 wanneer Waxahatchee het prachtige Saint Cloud op de wereld losliet. Te midden van een pandemie waarin alles op…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single METZ - "Light Your Way Home"

Hoewel het al drieënhalf jaar geleden is dat Metz nog een album uitbracht, stond de Canadese noiseband zelden stil. Zo loste het…
InstagramLiveRecensies

IDLES @ Lotto Arena: Een kolkende massa energie

Het gaat snel voor IDLES. Zeer snel! De laatste zaalshows in België tonen deze stijgende curve perfect aan; Trix in 2019, Ancienne…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.