Public Service Broadcasting  is terug met een derde plaat! Voor wie nog niet vertrouwd is met het werk van deze originele band, geven wij even een korte introductie. Public Service Broadcasting is een Britse band die bestaat uit J. Willgoose, Esq., drummer Wrigglesworth en JFAbraham. De band bestond oorspronkelijk enkel uit J. Willgoose, Esq., maar hij werd later vervoegd door Wrigglesworth. Meer recent werd het duo versterkt door JFAbraham, die net als Willgoose een hele resem aan instrumenten bespeelt. Wat deze band met uitvalsbasis Londen zo uniek maakt, is het feit dat ze geen gebruik maken van een vocalist. In de plaats daarvan gaat de band snuisteren in de archieven van de BBC om daaruit geluidsfragmenten te kiezen die ze voorzien van een muzikale ondersteuning. Misschien lijkt dit op zich een rare insteek, maar aan de twijfelaars zeggen wij: beluister eer je beoordeelt!

Na Inform-Educate-Entertain in 2013 en The Race for Space in 2015, brengt de band nu Every Valley uit. Op hun derde album proberen ze het verhaal te vertellen van de mijnwerkers in het  zuiden van Wales gedurende de jaren ’80. Dit verhaal wordt echter in een bredere context geplaatst en getransponeerd naar de 21^ste eeuw. Daardoor wordt het een verhaal over waardigheid, sociale verantwoordelijkheid, populistische politiek en een totale onachtzaamheid voor degenen zonder een stem. Wat vaststaat is dat er weinig muziek zo filmisch klinkt als deze van Public Service Broadcasting. Het eerste wat opvalt aan deze plaat is het feit dat er deze keer werd geopteerd om, in tegenstelling tot de vorige twee albums, samen te werken met gastvocalists. Daardoor zijn sommige van de nummers op Every Valley wel voorzien van een zanglijn. Wat we verder van het album vonden, leest u verder hieronder.

Openen doet de plaat met de titeltrack ¨Every Valley¨, wat een perfect introductie blijkt te zijn in de wereld van de Welshe mijnwerkers. Grootse instrumentale stukken wisselen af met anekdotes waardoor we Willgoose en zijn kompanen vergezellen overheen de mijnvalleien van Wales. De getuigenissen zorgen ervoor dat we kordaat meegezogen worden in de sfeer van de mijnvalleien. Daarna laten ze ons dieper zakken (bijna letterlijk) in de mijnschachten. ¨The Pit¨ omschrijft in meer details de ondergrondse wereld waar de mijnwerkers in werden neergelaten. De anekdotes zorgen daar meer voor dan de muzikale begeleiding, gezien wij muzikaal toch iets anders hadden ingebeeld bij de muzikale vertaling van een afdaling in de mijnen.

De radiojingle die het volgende nummer opent, is tekenend voor de sfeer die er heerste in deze periode rond de mijnindustrie. De titel, “People Will Always Need Coal” laat dit dan ook uitschijnen. “Progress (ft. Tracyanne Campbell)”, het eerste nummer dat Public Service Broadcasting op de wereld losliet, trekt deze lijn rechtstreeks door.  Dit was ook het eerste nummer op Every Valley waar er geopteerd werd voor een vocale samenwerking. Door de repetitiviteit van de vocals zijn wij niet onmiddellijk overtuigd van de relatieve meerwaarde van deze samenwerking voor de kracht van het nummer. Het blinde vertrouwen in het eeuwigdurend voortbestaan van de mijnindustrie en het ongenuanceerd heil zoeken in vooruitgang spelen hier een hoofdrol.

“Go To The Road” brengt echter een zeer abrupt einde aan deze optimistische visie. Het toont de limieten van de automatisatie die vaak ten koste gaat van de arbeiders. Hierin wordt het einde van de mijnindustrie in klankvrom gegoten en de sluiting van “The Pitt” wordt hierdoor een feit. Het absolute hoogtepunt van dit pessimisme is voor ons “All Out”, ook het beste nummer op het album. Dit nummer ontstaat uit een onmiddellijke reactie tegen het thema van het voorgaande nummer. De instrumentals neigen hier zowat naar de post-rock en zijn dan ook de ideale uitdrukking van de woede en frustratie van de arbeiders die het nummer naar voor probeert te brengen. Nergens anders op deze plaat gaan thematiek en muziek meer hand in hand dan bij dit nummer.

Na het sterk verhaal dat neergezet wordt in het eerste deel van het album, volgt er een trio van nummers die geen belangerijke toevoeging zijn aan het album. “Turn No More (ft. James Dean Bradfield) ” is het tweede nummer waarop er gekozen wordt voor een samenwerking met een vocalist. Deze keer kiest Public Service Broadcasting voor niemand minder dan de zanger van Manic Street Preachers. Deze werd gekozen op basis van zijn Welshe roots. “They Gave Me A Lamp (ft. Haiku Salut)”, was de tweede single van de plaat. Op dit nummer wordt er niet gekozen voor vocale bijstand maar komt de ondersteuning daarentegen van Haiku Salut, een instrumentaal trio dat tijdens performances zelfs geen gebruik maakt van hun stembanden.
“You + Me (ft. Lisa Jên Brown)” start met een jazzy intro. Daarna worden we aangenaam verrast door het gebruik van het Welsh dialect, een unieke taal die een stuk poëtischer in de oren klinkt dan aanvankelijk gedacht. De inhoud van het nummer is echter iets minder makkelijk te linken aan de algemene thematiek van het album, en voelt hier wat misplaatst aan.

De retrospectieve visie die naar voor wordt geschoven in “Mother Of The Village” mist zijn impact daarentegen niet. De getuigenissen over ‘The Death of a Village’, waarbij “The Pitt” als de moeder van het dorp wordt omschreven, worden versterkt door de kalmere begeleiding doorheen het nummer. Dit nummer bestaat zeker niet uit een hitklare formule, maar zet wel aan tot introspectie, wat af en toe ook wel even mag. Het laatste nummer is de ideale  buitenwipper voor dit Every Valley. “Take Me Home” luidt de zonsondergang in over de valleien van de mijnindustrie in Wales. Vooral de koorzang geeft het gevoel van een groep mijnwerkers die na een lange dag werken huiswaarts trekt. De manier waarop zij met hun gezangen hun werkdag afsluiten, resulteert ook in een ideale afsluit voor een muzikale trip doorheen de valleien van Wales.

Conclusie is dat ondanks het feit dat Every Valley niet van hetzelfde niveau is als de eerste twee platen, ze toch nog steeds een getuigenis is van de uitzonderlijke capaciteiten van Willgoose om een verhaal te vertellen. De eerste zes nummers van het album slagen erin om een mooi verloop van het verhaal neer te zetten. De nummers die daarop volgen zijn nog steeds zeer verhalend op zich, maar kaderen minder duidelijk in het groter geheel van de plaat.

Website / Facebook / Twitter / Soundcloud / Youtube