Gisteren streek de Heaven And Hell Tour neer in Antwerpen, met het relatief jonge Zappa als schouwtoneel. In tegenstelling tot de gelijknamige tour uit 1980 (van Black Sabbath), waren het dit keer co-headliners Thy Art Is Murder en Being As An Ocean met Miss May I en Casey als support. Onze beer had hoge verwachtingen die maar deels werden ingelost.

Telkens wanneer je verklaart dat Casey een bangelijk goede band geworden is, hoor je: “Dat is toch een youtuber?” Nu we dat misverstand achter de rug hebben, is het duidelijk dat de band qua populariteit verliest van hun naamgenoot, maar niets onderdoet op vlak van kwaliteit. De vijf jonge mannen uit Engeland maken emotionele melodic hardcore, maar moeten nog doorbreken in ons kleine landje. Meetouren met kleppers als deze twee co-headliners is een unieke kans om onze harten te veroveren. Hoewel de man achter de PA met bananen in zijn oren zat, hebben ze er het beste van gemaakt. Het werd een sentimentele roadtrip langs verdriet, onzekerheid en angst. Hun oprechtheid heeft van de schare opkomst veel fans kunnen maken. Vele vinyl passeerde over de toonbank, we raden je aan om zeker zelf eens te luisteren.

pic by Gingerdope

Hierna was het aan Miss May I. Tijd voor het harde werk, en de Zappa stroomde eindelijk vol. Schril contrast met Casey, want zij maken metalcore met deathcore invloeden. De frontman had er merkelijk zin in. Zijn vraag om een (circle)pit werd enthousiast beantwoord, en deze viel niet meer stil. De man achter de PA had al één banaan uit zijn oor gehaald, de andere bleef lekker zitten. Vanaf het moment dat er wat bas aan te pas kwam, werd de rest van sound naar achteren gedrongen. Dan hebben we het nog niet over de snare en cymbalen. Gelukkig lieten ze dit niet aan hun hart komen en warmden ze iedereen relatief goed op in een koude Zappa.

Wanneer Thy Art Is Murder het podium opkomt, merk je meteen dat zij de enige echte headliners zijn. Met een teruggekeerde verloren zoon CJ McMahon als vocalist is hun populariteit enkel nog gestegen. Kon dat zelfs nog? Nu ook de tweede banaan uit onze vriend zijn oren was, werd de set geopend met “Holy War”. CJ bevestigde waarom hij en niemand anders de grote man is van het deathcore genre, als hij growlt vlucht zelfs een horde wolven met de staart tussen hun benen weg. Met “The Purest Strain Of Hate” volgde een absuluut hoogtepunt.

Hoewel hij ons in het Duits aanspreekt en een ietwat dronken indruk maakt, speelt de band gewoonweg retestrak, zoals de persoon naast ons wist te zeggen. Het was even schrikken toen CJ onopgemerkt tot aan de bar raakte en daar het nummer begon te zingen. Hij stond als een koning bovenop de toog te heersen over de Zappa. Dat hij al crowdsurfend terug kon keren, toonde hoe geliefd hij is. Ook de vele wachtende fans die hoopten op een foto en een handtekening deden dat wel een beetje. Thy Art Is Murder blies ons allen van onze sokken. De mededeling dat ze ook volgend jaar ons land zullen veroveren, werd onthaald onder een golf van applaus, tot volgend jaar!

Nu was het de beurt aan afsluiter Being As An Ocean. De hardwerkende Amerikanen staan vaak in ons land, vorige zomer nog op Rock Herk en Dour en enkele maanden geleden zelfs nog als headliner in de Muziekodroom. Er was merkbaar al een pak minder volk blijven hangen na de pletwals van Thy Art, en naargelang de standaardset van de melodieuze hardcore band vorderde, liep er nog meer volk weg. Nochtans hielden ze er wel de vaart in. Zanger Joel Quartuccio vertoefde zoals steeds meer tussenin het publiek dan op het podium. Verloor je hem even uit het oog, dan kon hij een halve minuut later voor je neus staan, ook al sta je achteraan aan de merch. Met wederom een nieuwe drummer was het net iets minder strak dan anders, al deed de gitarist, backing vocalist en manager van Casey het tamelijk op het podium. Als je de zanger even kwijt was tussenin zijn loopwedstrijden in het publiek, vielen de blikken naar diens gevoelvol gitaarwerk.

Het werd een geslaagde avond waar het contrast tussen de twee zachtere heaven en twee hardere hell bands minder geslaagd was. Casey en Miss May I kregen geen cadeau met het geklungel van de soundman, Thy Art Is Murder deed hun naam enkel nog meer eer aan en voor Being As An Ocean is het tijd om ons kleine Belgenland even links te laten liggen om erna dubbel zo hard terug te komen.

Dit concert was in samenwerking met Heartbreaktunes

pic by Gingerdope