Op Valentijnsdag had de AB een verassing in petto voor iedereen die de dag van de liefde liever op een stevige manier viert. Drie punk bands die hun strepen verdienen door er een poppy draai aan te geven. Moose Blood opende, Neck Deep warmde op en A Day To Remember werkte af. Het werd een avond waarin één moshpit niet genoeg was.
De mannen van Moose Blood hadden de zware taak om een nog niet half gevulde AB wakker te maken. Het lukte wat minder, maar het lag alvast niet aan hun muziek. “Honey” en “Glow” waren de redelijk aanstekelijke openers die de set meteen wat vuur inbliezen. De band had maar een halfuur en deed er dan ook redelijk aan door. Toch hadden ze een rustig momentje in het midden van de set, waardoor er geroezemoes in de zaal opsteeg. Gelukkig verbraken ze dit op het eind door te knallen met “Bukowski” en “Knuckles”. De eerste sprongen in de zaal waren een feit en het publiek kreeg het al een klein beetje warm.
Even later komt Neck Deep het podium onveilig maken. De band pakte het meteen al iets grootser aan door middel van een gigantische doek op de achtergrond met hun naam op. Ook de opkomst op de tonen van Survive (soundtrack van Stranger Things) versterkten het effect. De dubbele basdrum zorgde tegelijk voor een zwaardere sfeer en dat viel ook meteen op in het publiek. Dat ging van bij de eerste noot als een gek te keer. Met “Gold Steps” en “Lime St.” heeft de band dan ook krachtige openers. De frontman springt als een gek van de ene kant van het podium naar de andere en hitst het publiek op alsof hij nooit iets anders deed. Even lijkt het zelfs alsof dit de hoofdact is. Met “December” smijt de groep nog een catchy nummer in de set om even later na een korte maar intense set het podium te verlaten.
Toen verschenen ze daar: reusachtige versterkers die een muur achteraan het podium bedekten. A Day To Remember zou zwaar gaan worden. Erg zwaar. Wanneer de lichten in de zaal uitgaan en de spots op de drums worden gericht, zie je dat het publiek klaar is voor de strijd. De eerste dubbele drum wordt ingezet en wanneer de rest van de band op het podium verschijnt, ontploft de AB. De zanger maant de toeschouwers aan om een circle pit te starten en al snel verandert de volledige zaal in één grote circle pit. “Mr. Highway’s Thinking About The End” schreeuwt de set op gang.
Voor de mensen die in paniek geraken tijdens de eerste nummers waarin zanger Jeremy McKinnon zijn stem nogal tekeer laat gaan, is er hoop. Vanaf “Right Back At It Again” ligt het zwaartepunt van de set achter ons. Hoewel de bassen nog steeds de zaal doen trillen en de crowdsurfers als paddenstoelen uit de grond komen, klinkt de stem nu iets aanstekelijker. Het gaat wel hard en de band houdt er duidelijk van om het publiek op te jutten. McKinnon laat het publiek springen, laat ze zingen en wuift nu en dan eens naar een toeschouwer. Achter de band staat een gigantisch scherm die zo nu en dan eens toont hoe de zaal er uit ziet vanop het podium. Een grote chaotische boel die zichzelf volop laat gaan, en dat maakt de show alleen sterker.
Naast eigen interactie doet de band ook veel moeite om wat special effects te veroorzaken. Zo schieten ze T-shirts in de zaal, laten ze ballonnen en opgeblazen dolfijnen los op het publiek en verzorgen ze de nodige humor bij het vervangen van hun instrumenten (op het scherm achter hun verschijnt “please wait while the band changes their instruments”). Het is allemaal part of the show en dat lijkt het publiek zeker te kunnen appreciëren. Bij iedere song worden het publiek wilder en naarmate het einde nadert, komt de adrenaline meer naar boven. “Have Faith In Me” geeft de vrouwelijke toeschouwers aandacht omdat de band vraagt aan de dames om op iemands schouder te kruipen.
Bij “Naivety” gaat A Day To Remember zelfs zo ver dat ze het crowdsurfen erg letterlijk willen nemen. Een persoon moet op een crowdsurfer gaan staan om zo als het ware echt te surfen. Wat volgt is anarchie, verschillende mensen proberen en sommigen zullen met pijnlijke ledematen naar huis keren. Uiteindelijk slagen er nog veel in om dit tot een goed einde te brengen, wat tot uitgelaten geroep leidt in de zaal. De set knalt als een sneltrein door en plots komt ze op zijn einde.
De band komt als vanzelfsprekend nog terug voor bisnummers en doet dit eerst met het akoestische “If It Means a Lot to You”. De zaal zingt uit volle borst mee, zelfs deze kalme muziek weten ze te appreciëren. De band geeft vervolgens weer enkele meppen in het gezicht met “All Signs Point to Lauderdale”, waarin ze Valentijn wat meer in de aandacht zetten. Ze delen rozen uit en het publiek begint te blozen omwille van de overdosis aan liefde. Nog een laatste circle pit breekt de AB doormidden en ook het gezamenlijk springen op de stevige gitaren kan nog een laatste keer alles doorheen schudden. Daarna is het onherroepelijk afgelopen.
Het einde van een avond vol gitaren waarin vooral A Day To Remember een blijvende indruk achterliet maar dan vooral door het spektakel op het podium. Het was een show waarin interactie tussen band en toeschouwers essentieel was en de vonk van bij het begin oversloeg. De muziek was meer dan krachtig en kwam aan bij het publiek dat zich enthousiast inleefde. Het bleef branden tot de brandweer op het einde kwam blussen. Voor de fans een avond om nooit te vergeten.
