Sinterklaas is nog maar net aangekomen in ons land of we hebben het in deze review al over kerstmis. Niet dat Radical Face kerstmutsen, belletjes of sneeuw op het podium toverde, maar hun meeslepende folk schepte wel een sfeer die nog het best deed denken aan kerstavond. Gezellig rond het haardvuur, onder een warm deken, luisterend naar de verhaaltjes van nonkel Ben Cooper en zijn jolige vrienden met op de achtergrond mooi verlichte boompjes.
Austin Basham is nog een nobele onbekende en met zijn mutsje en houthakkershemd lijkt hij eerder op een doorsnee Bon Iver-fan dan op een singer-songwriter uit Austin, Texas. Hij steekt dan ook niet onder stoelen of banken dat zijn muziek heel sterk geïnspireerd is door die eerste, zij het nooit zo origineel of experimenteel. Hij landde ergens tussen The Tallest Man on Earth en James Vincent McMorrow (toch de folkie van zijn eerste plaat). Niet echt bijster origineel, maar geen mens die dat erg vond. Basham’s missie was simpel: zieltjes winnen en harten verwarmen. En aan het luide applaus na zijn korte set te horen, was die missie met glans geslaagd.
Soms kan je aan de muziek die voor het concert door de boxen galmt al afleiden welk soort optreden het zal worden. Met Bon Iver, Iron and Wine en Family of The Year zat de liefhebber van verhalende folk op de juiste plek. Ben Cooper & Friends – want zo introduceerde hij zichzelf en zijn band – namen de tijd om elk nummer in te leiden en het verhaal kort te schetsen. Bij veel bands zou dat al snel vervallen in narcistisch geneuzel, maar Radical Face wist met de nodige zelfrelativering en ontwapenende eerlijkheid het publiek te entertainen. Cooper had maar aan één zin nodig om het publiek uit zijn hand te doen eten: “Hello, we’re from America and we’re sorry!”
Jezelf niet te serieus nemen, is wellicht het credo waarmee Radical Face door het leven gaat. “Summer Skeletons” kondigde Ben Cooper aan als het eerste en enige happy nummer dat ze die avond zullen spelen. “Vanaf nu is het één en al tristesse,” zei hij en daarmee vatte hij het concert best wel goed samen. De band speelde nummers die op het eerste gehoor hoopvol en meeslepend klonken, tot je op de tekst begon te letten en verhalen over moord, schuld en schaamte ontdekte. Zo ging “Ghost Towns” over een moordenaar die niet meer welkom is in zijn thuisstad.
Verder ging het ook over de dustbowl – een volgens Cooper hilarisch stukje Amerikaanse geschiedenis – survivor’s guilt en ook een nummer dat zeker niets met Game of Thrones te maken had (“Winter is Coming”). In “Sisters” leren we drie zussen kennen, waarvan één planten sneller kan laten groeien. Haar moeder probeert haar in de badkuip te verdrinken maar Cooper verzekerde het publiek dat het allemaal nog goed afliep. Zijn verhaaltjes intrigeerden, ontroerden en kregen de tijd en ruimte om in alle nuances te ontplooien.
Toch viel vooral het contact op tussen de serieuze en meeslepende nummers en het gebabbel tussen door. Cooper en zijn band zijn geen helden in bindteksten, maar met hun jongensachtige plaagstoten creëerden ze een jolige en losse sfeer inclusief onnozele gefrunnik aan gitaren, boeren en flauwe mopjes. Er werd gegrapt en gegrold, het publiek speelde met plezier de rol van lachband. Maar eens de gitaren gestemd waren, schakelde de band moeiteloos over van hilariteit naar bloedserieus.
De set kende geen enkel zwak moment en toch voelde het aan alsof de band naar een hoogtepunt aan het toewerken was. Met elk nummer werd de lat hoger gelegd en sprongen Ben Cooper & Friends er met gemak over. Dat hun bekendste nummer “Welcome Home” de reguliere set zou afsluiten, was dan ook niet meer dan logisch. Cooper hoefde het nummer maar aan te kondigen en het publiek begon al spontaan mee te zingen. Je zag de band duidelijk glunderen en genieten.
“We hebben al een tijdje geen liedje over zelfmoord gespeeld, tijd om daar verandering in te brengen.” Met die kwinkslag begon Radical Face aan hun korte maar krachtige bisronde. “Wrapped in Piano Strings” bevatte opvallend veel hoop en levensvreugde voor een nummer over zelfmoord. Afsluiter “We’re on Our Way” deed je alle miserie vergeten en werd duchtig – en niet echt in de maat – meegeklapt door het publiek. Voor een band die inspiratie haalt uit de grote tragedies in het leven, klonk hun muziek hartverwarmend als een gezellig haardvuur. Radical Face zorgde voor een veel betere soundtrack bij de nakende eindejaarsperiode.
Setlist: Summer Skeletons/Ghost Towns/Rivers in the Dust/Holy Branches/A Ship in Port/The Mute/Sisters/Winter Is Coming/Black Eyes/Always Gold/Welcome Home//Wrapped in Piano Strings/We’re on Our Way//
