LiveRecensies

Japanese Breakfast & Minor Victories @ Botanique (Orangerie): Twee verpletterende overwinningen op één avond

Japanese Breakfast

Japanese Breakfast stond normaal geprogrammeerd in de Witloof Bar maar dankzij een uitstekende beslissing van de programmatoren in Botanique kreeg ze een plaats samen met de shoegaze supergroep Minor Victories. Op het eerste zicht een vreemde keuze zo’n lo-fi zangeresje samen met zo’n luide band, maar ze bleken elkaar perfect aan te vullen. Japanese Breakfast met haar frêle stem en opgewekte deuntjes, Minor Victories met vette solo’s en lawaaierige shoegaze. Beiden overtreften zichzelf en ook het publiek was laaiend enthousiast.

Japanese Breakfast

Een tengere dame op zo’n gigantisch podium als dat van de Orangerie, het is wat vreemd. Toch blijkt Japanese Breakfast dit van bij het begin helemaal in te palmen. De band rond Michelle Zauner bracht begin april de debuutplaat Psychopump uit. Het is een kort maar fijn allegaartje aan lo-fi nummers dat live wat meer punch kreeg. Dankzij twee extra muzikanten, een drummer en bassist maar vooral de grootse belichting, bracht de band een indrukwekkende set. Zauner is een fantastische frontvrouw die zich volledig smijt op het podium. Zo kruipt de zangeres op het drumstel van haar collega, gebruikt ze het hele podium en springt af en toe wat in het rond.

Japanese Breakfast

Haar jangly pop brengt het publiek aan het dromen. Ze denken aan een zonnig, wazig en verlaten strand waar hun droomvrouw op hen komt aangewandeld. Hoewel het geen liefdesliedjes zijn, klinkt alles erg opgewekt en tovert ze bij iedereen een lach op het gezicht. Vooral bij “Everybody Wants To Love You” wat een erg sterke single is en live nog beter overkomt door de samenzang en de extra kracht in het gitaarspel. Bij “Triple 7” bergt Zauner haar band even op en brengt ze volledig alleen een krachtig kippenvelmoment. De stilte in de zaal ondersteund de passie waarmee ze speelt.

Coveren, dat doet ze ook en wel “Dreams” van The Cranberries, een echte popsong in een lo-fi kleedje, het is eens wat anders. Afsluiten doet ze met “Machinist” waarin ze haar gitaar laat voor wat hij is en een synthesizer het overneemt. Hierin toont ze nog eens hoe goed ze is als frontvrouw, sensuele moves en gepassioneerde poses nemen het over waardoor Japanese Breakfast live echt een beleving is die je op de plaat niet krijgt.

Minor Victories

Over naar Minor Victories, de supergroep met zangeres Rachel Goswell (Slowdive) en gitaristen Stuart Braithwaite (Mogwai) en Justin Lockey (Editors). Een soort mix van Shoegaze en post rock dus en live kwam dat nog meer tot uiting. Een krachtige orkaan raasde door de orangerie en liet geen enkel trommelvlies heel. Het begint met een apocalyptisch geluid waardoor het publiek zich mentaal kan voorbereiden op wat er zal komen. Niet veel later krijgen we de eerste gitaarsolo van Braithwaite bij “Give Up The Ghost”, wat een man! De band bouwt ieder nummer erg rustig op richting een climax, precies het concept van post rock. Toch maakt de theatrale stem van Goswell het geheel toegankelijker maar net ook dat tikkeltje minder sterk. Het klinkt waziger waardoor je de intensiviteit van de gitaar vergeet en verdrinkt in haar dromerige stem.

Desalniettemin brengt iedere apotheose een wall of sound met zich mee. Zowel Braithwaite als Lockey bedrijven de liefde met hun gitaar op de meest brutale manier. Ze brengen ons in een roes maar wanneer ze uithalen worden we wakker geschud alsof de wereld plots leeg is. Bij “A Hundred Ropes” geeft de band een typische donkere Mogwai synth als intro, zo heeft ook iedere band zijn invloed op dit geheel. De bombast van Editors, de synths en intensiviteit van Mogwai en de dromerige shoegaze van Slowdive zitten bij Minor Victories perfect verweeft tot één geheel. Die bombast is het duidelijkst te horen bij “Breaking My Light” wanneer de band het geluid van de bassen naar boven haalt en post rock het geheel overneemt. De toeschouwers leven zich volledig in en geven zich helemaal, we horen enkele krachtige “yeahs” uit het publiek vliegen.

Minor Victories

Net wanneer je denkt dat een nummer iets te traag begint en de verveling begint op te duiken, slaagt Minor Victories er in om te blijven boeien. Zo brengen ze bij “Folk Arp” een erg rustige en trage intro maar wanneer de apotheose aankomt, is er een episch einde. Het reusachtige scherm dat zich achter de band bevindt, toont eigenlijk enkel maar kunstzinnige beelden. Tot “Scattered Ashes (Song for Richard)” wanneer we katten zien de wereld vernietigen. Dat doet Minor Victories eigenlijk ook, al brengen zij de soundtrack voor de vernietiging van de planeet. Eindigen doet de band met “Out To Sea” waarna een vijf minuten durende reverb volgt. Negen tracks joeg de band er door in iets meer dan een uur en stuk voor stuk waren het diepgaande songs die door merg en been gingen. Telkens meer dan vijf minuten en telkens met de kracht van een explosie. Minor Victories behaalde geen kleine overwinning maar verpletterde alles en iedereen.

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
LiveRecensies

Ways Around Festival 2024 (dag 3): Noise voor iedereen

De derde en laatste dag van het Ways Around Festival was opnieuw een groot succes. Ditmaal diende de museumzaal van de Botanique…
LiveRecensies

Griff @ Botanique (Orangerie): Voorzichtige popshow

Griff mag dan wel net naast de titel BBC Sound of 2021 gegrepen hebben, toch lijkt het al een tijdje de goede…
LiveRecensies

S. Carey @ Botanique (Grand Salon): Allesbehalve beangstigend

De naam S. Carey zegt misschien niet iedereen veel, maar als we er de naam Justin Vernon of Bon Iver bijhalen, dan…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.