LiveRecensies

Pukkelpop 2018: Festivaldag 3

©CPU – Ymke Dirikx

Dag drie van Pukkelpop en we zijn nog steeds zo fris als een hoentje, en als je dat niet gelooft, maken we je wel iets anders wijs. Een opvallend kalme vrijdag waarbij iedere tent, en zelfs de Main Stage heel weinig volk op de been kreeg. Wij waren er van begin tot eind en kregen heel wat fijns op ons bord. Van experimentele jazz in de middag tot metal in de avond en fijne pop op de Main Stage. Voor ieder wat wils, en dat stelt de diversiteit van het festival nog eens centraal.

De derde dag is altijd net iets lastiger dan de tweede, maar gelukkig kregen we al heel vroeg twee frisse hoentjes voorgeschoteld. Hockey Dad uit Australië probeerde een vermoeide Marquee wakker te schudden met hun springgrage nummers. Deze brachten ze uitermate strak waardoor de set aan een hoog tempo voorbij ging. Het tweetal is perfect op elkaar ingespeeld en dat zorgde er voor dat ze makkelijk konden spelen met hun songs. Meestal waren de nummers snel, vrolijk en meezingbaar, maar het ging ook af en toe wat trager. Gelukkig was er altijd de fuzz pedaal om het geheel wat meer body te geven. Leuke surfboys die van Hockey Dad, de beste set zullen ze nooit geven, maar een fijn gevoel des te meer.

Na anderhalve festivaldag worden de muziekliefhebbers al wat later wakker. En toch kwam er al behoorlijk wat volk naar de Antwerpse rapper Dvtch Norris kijken in de Dance Hall. De rapper is een performer in hart en nieren en zou zelfs een lege tent kunnen entertainen. In zijn impeccable Engels raasde hij maar door. “Playground” lokte al wat meer volk naar de halflege tent en voor Dvtch het zelf goed en wel besefte, ontketende zich een eerste moshpit. “Seeking Closure”, zijn eerste grote hit, kende iedereen al maar ook op een song die Dvtch bracht met z’n DJ bouncete de tent gedwee mee. ‘Wie is hier van Ekeren?’, vraagt hij en meteen roepen een tiental mensen terug. ‘Godverdomme, 2180 represent!’ “North side till I die” rapt Dvtch. Van een randgemeente in Antwerpen tot een podium op Pukkelpop, hij heeft er zes lange jaren aan getimmerd. Die frustratie moet eruit in “SickOfAllThis”. De videoclip van zijn nieuwste single “Toothpick” kreeg onlangs een miljoen views en dat moet gevierd worden met confetti. En gratis cd’s en T-shirts. Uitgeblazen van de heftige set zet Dvtch Norris zich vooraan het podium om de cadeaus uit te delen. Elke fan krijgt een high five, een ‘ça va?’ en cd. Respect!

© CPU – Joost Van Hoey

Van een opener gesproken! Terwijl de meeste Pukkelpoppers nog in hun tent lagen te bekomen van het onweer, deed BeraadGeslagen het al eventjes stormen in de Castello. Met Fulco Ottervanger aan drie synths en Lander Gyselinck op drums en keyboard, gooide het duo letterlijk alles in de strijd. Het klein podiumpje temidden de tent was hun eiland en het publiek het woelige water er rond. Mooi om van dichtbij de dynamiek tussen Fulco en Lander te kunnen zien en hoe ze aan enkele blikken genoeg hebben om te weten waar naar toe te gaan. Hoewel het duo zich in dezelfde wateren als Stuff. begeeft, geven Lander en Fulco zich helemaal over aan het experiment en de beleving. Neem bijvoorbeeld het nummer over Vlaamse Gemeentes (Deinze! Deinze! Deinze!) of de langgerekte jams die steeds weer uitmondden in een steekspel tussen drum en synths. BeraadGeslagen is een vat vol branie en wij hadden het geluk op het van op de eerste rij te mogen aanschouwen.

https://www.instagram.com/p/BmlCDVdibVv/?tagged=deafhavana

Pop punk is dood, althans als we de evolutie van Deaf Havana bekijken. In de beginjaren stond de band bekend om hun stevige nummers, tegenwoordig kan The 1975 een klein stiefbroertje zijn van de band uit Norfolk. Dat viel ook live op, want die nieuwe songs zijn zo plat als je het maar kan bedenken. Jammer, want het begon allemaal uitstekend. Potige riffs en aanstekelijke melodieën waren ons deel. Het was nog iets te vroeg om te moshen, maar springen werd wel al gedaan. Helaas volgden nadien enkele nieuwe songs die de kracht helemaal uit de set deden verdwijnen. Het kwam wel nog terug, maar het lijkt ons duidelijk dat Deaf Havana tegenwoordig een keuze zal moeten maken. De band speelt te veel met de uitersten nu, en dat is riskant als je het publiek bij de les wilt houden.

De tijden waarin Belgische groepen de Main Stage mochten openen, zijn jammer genoeg verleden tijd. Ook op dag twee beklimt een internationale band als eerste het hoofdpodium. Terwijl er de dag voordien nog veel volk kwam kijken bij Circa Waves, was het bij de New Yorkse band Glassjaw enorm leeg. Hun debuut hadden ze ondertussen bijna twintig jaar geleden en veel hits wisten ze niet te scoren. De set kunnen we ook niet al te beklijvend noemen. Als er weinig volk staat dat schuchter reageert, komt geen sfeer op en laat net dat zijn wat die muziek nodig heeft. Luid, rebels en recht voor de raap klonk de muziek, maar qua sfeer en spanning was dit ver zoek. Bij deze een oproep: breng die oude tradities terug en je hebt weer meer volk aan de Main bij de opener.

© CPU – Joost Van Hoey

Het lijkt alsof Whispering Sons al jaren vaste klant is op Pukkelpop, maar dit is pas hun tweede keer in Kiewit. Twee jaar geleden had de band net Humo’s Rock rally gewonnen en zochten ze nog een eigen sound en identiteit. Met dat langverwachte debuut in het vooruitzicht kon de aardig volgelopen Lift al vaststellen dat de jaren touren en hard werk duidelijk hun vruchten afwerpen. Fenne Kuppens, voor de gelegenheid in het wit, is een innemende, doch beangstigende frontvrouw die met haar diepe stem en bezeten danspasjes de perfecte aanvulling bood op de aardedonkere synths en Joy Division gitaren. Waar het vroeger nog vaak sfeer boven song was, kon Whispering Sons dit keer wel sterke nummers voor de dag brengen. Case en point “White Noise” en nieuwe single “Waste”. Op 19 oktober verschijnt eindelijk hun debuutplaat, zeg niet dat we u niet gewaarschuwd hebben.

©CPU – Ymke Dirikx

Sofi Tukker maakte gebruik van hun eerste festivalshow op Belgische bodem om een dromerige dansles te geven. Sofi en Tukker maken electro pop die je ongetwijfeld al in een reclamespot hebt gehoord. Sofi is gehuld in strakke jaren ‘70 broek terwijl Tukker het moet hebben van zijn neon Dance party-outfit. Op het podium staat een boom en rondom liggen instrumenten verspreid tussen struikgewassen van valse bloemen en papieren planten. Om iedereen mee te krijgen op de danstrein, zoekt Sofi een locomotief in de zaal. Een onschuldige tiener mag het podium op om de danspassen tijdens “Awoo” voor te doen. Zelfs met een plaaster om z’n been kan hij iedereen naar huis shaken. Het wordt de tent nu heel makkelijk gemaakt. Zelfs wie niet kan dansen, hoeft maar gewoon de voorbeelden na te bootsen. En die danspassen kan je dan hergebruiken bij “Best Friend” of “Drinkee” waarmee Sofi Tukker het feestje afsluit. Het duo is een beetje crazy maar dat enthousiasme schudde finaal het laatste prut uit de ogen van de festivalgangers.

© CPU – Joost Van Hoey

Onze dagelijkse portie melodrama konden we op vrijdag vinden in de Club. Amber Run speelde er namelijk, en het vrouwelijke publiek was in hoge mate vertegenwoordigd. Dat er traantjes zouden vloeien, was in de sterren geschreven. De muziek die Amber Run brengt, is namelijk voor de gevoelige zielen onder ons. Niet te moeilijk, emotionele opbouw en een zalvende stem. Het doet bij momenten wat denken aan U2, weliswaar iets minder rockgehalte. Amber Run doet het met de hulp van emotionele folk rock. Muzikaal zit het allemaal erg sterk in elkaar, maar soms vragen we toch af of er tegenwoordig niet al genoeg bands zijn die hetzelfde weten te brengen. De generische sound in de muziek zorgt er ook voor dat we een uur na het optreden geen enkel nummer konden onthouden. Enkel “Noah” misschien, omdat de lyrics uitermate makkelijk te onthouden zijn. Een mooi evenwicht tussen een straffe opbouw, emotionele breekbaarheid en een minder generische sound zou Amber Run zo naar de Main Stage kunnen schoppen, we zijn benieuwd.

Voor sobere rock moest je vrijdagmiddag aan de Main stage zijn, daar stonden Nothing But Thieves. De Britse band heeft al twee albums op de teller staan en is razend populair in hun thuisland. Het was dus even wennen wanneer enkel de eerste rijen van de gigantisch wei gevuld zijn. De band speelt strakke rock die wordt aangedreven door de stevige stem van frontman Conor Mason. En die kan de band wel gebruiken bij onder andere “Particles”. ‘That was hard to sing,’ geeft Mason zelf toe. De songs gaan van hard naar heel hard. En dat levert dus weinig variatie op. Daarnaast beweegt er ook maar bitter weinig op het podium. Een enkele keer maakt Mason gebruik van de loper om achter zijn microfoon weg te stappen. Gewoon omdat die er ligt. Gelukkig is er nog “Sorry” dat voor wat afwisseling zorgde. Afsluiten doen ze met hun grootste hit “Amsterdam”. Een strakke set die misschien iets avontuurlijker kon, zeker op een hoofdpodium.

© CPU – Joost Van Hoey

Steak is dood, lang leve Steak! Of toch dat is wat wij er van maakten toen Brent Vanneste aankondigde dat Steak Number Eight onder een andere naam zou verder gaan. De Marquee van Pukkelpop mocht helpen de kist ten grave te dragen en deden dat al meteen op de tonen van het tien jaar oude “The Sea Is Dying”. Het allerlaatste festivaloptreden als Steak moest natuurlijk in schoonheid (lees vettig en beenhard) eindigen. Heimwee naar de kolkende Shelter kregen we niet, want de Marquee platspelen bleek voor Steak geen probleem. Met “Black Eyed”, “Your Soul Deserves to Die Twice” en “Return Of The Kolomon” had de band uit Wevelgem genoeg brute kracht om een leger te vellen. En alsof dat nog niet heet genoeg was, bracht Steak nog eens vlammen en zwarte confetti mee. Terwijl de security overuren maakte met de vele crowdsurfers uit het publiek te halen, werd Brent er zowaar wat emotioneel van op “Black Fall”. Ofja, hij weet met zijn opwinding/woede/gevoelens geen blijf en gaf zich uiteindelijk over aan de handen van het publiek in de Marquee. Rest nu enkel nog hun show in de Vooruit in november en dan kunnen Brent en zijn band aan een nieuw hoofdstuk beginnen. Al zal het knap lastig zijn om deze Steak te overtreffen.

Lees ons verslag (met o.a. Metz & Papa Roach) verder op de volgende pagina

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Ook The Kills, Pommelien Thijs, Miles Kane, Dimension en meer naar Pukkelpop 2024!

Aan een ongezien recordtempo vlogen de Pukkelpop-tickets begin deze maand de deur uit. Het mag duidelijk wezen dat het festival op de…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Ook Barry Can't Swim, Sylvie Kreusch, Fat Dog en meer naar Pukkelpop

Het hoogseizoen voor verse festivalnamen is in bloei. Vandaag op het programma: 13 nieuwelingen voor de Pukkelpopaffiche. Zoals gewoonlijk is het bovendien…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Pukkelpop vult aan met Fontaines D.C., Romy, Inhaler, Sugababes en meer!

De krokusvakantie is voorbij, dus keert ook de organisatie van Pukkelpop terug naar het bureau. Dat betekent met andere woorden dat er…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.