Muziekwedstijd Sound Track liep al ten einde in Vlaams-Brabant, Antwerpen en Limburg, en dit weekend komen daar nog Oost- en West-Vlaanderen, en Brussel bij. Wij zakten gisterenavond af naar Ha Concerts aan de Gentse Kouter, om daar de acht gelukkigen te zien die de Oost-Vlaamse voorrondes hebben overleefd. De beste acts uit het Wintercircus, De Casino en Muziekclub N9 haalden in een set van amper twintig minuten alles uit de kast, en op het einde koos de jury zijn drie favorieten. Ook het publiek mocht zijn stem uitbrengen voor de publieksprijs.
FINN
Na een liedje dat bestond uit wat ‘ooh-ooh-ooh’s’, wist de achttienjarige FINN met de vier daaropvolgende songs een grotere indruk na te laten. Met een frisse energie en positieve uitstraling werden de veelal energieke songs op een toffe manier gebracht en vlot aan elkaar gepraat. De vlotte babbelaar wist ook mooie Nederlandse teksten uit haar mouw te schudden en die gingen gepaard met fijne elektronische muziek. Die muziek ging niet altijd in de richting die je zou verwachten, en zo wist FINN ons aangenaam te verrassen. Ze speelde bovendien ook op haar akoestische gitaar en piano, waarvan de eerste niet meteen een meerwaarde bood. De pianoballade vormde echter een mooi rustpunt in de verder energieke set, wat aantoonde hoe divers de zangeres haar project ziet. De twintig minuten vlogen zo voorbij, en op die manier slaagde de tiener erin de lat meteen hoog te leggen.
Kiki Abels
Kiki Abels sprong er meteen uit met haar witte gezicht en blauw oogmake-up, wat de ietwat vervreemde gloed rond haar muziek alleen maar versterkte. De singer-songwriter kwam soms akoestisch of met rockinvloeden uit de hoek, en op andere momenten was er dan weer een duidelijke elektronische ondertoon aanwezig. De uiteenlopende nummers vormden echter wel een samenhangend geheel, waarbij we nabijgelegen planeten in het universum van de artieste mochten verkennen. In die ruimtereis lieten we ons door haar leiden, want we voelden al snel aan dat ze ons alleen maar zou meenemen naar boeiende plaatsen. De beloftevolle reis van Kiki Abels maakte ons alvast benieuwd naar wat de muzikante nog in haar mars heeft.
Frans Kalf
Dat Frans Kalf half Nederlands is, kon de singer-songwriter moeilijk wegsteken door zijn tongval. Hij liet zijn moedertaal spreken in zijn teksten en bracht enkele gemoedelijke nummers. In het eerste speelde hij met spanning, die pas op het einde werd losgelaten. Dat zorgde voor een bevrijdend gevoel dat voor de rest niet echt meer terugkeerde. De artiest pakte verder uit met een eerder gezellige, melodieuze en pittoreske sound, waarbij hij hier en daar een ludieke kwinkslag in de tekst legde. Ook in zijn bindteksten ging hij humor niet uit de weg en zo kreeg het korte optreden een eerder zondags gevoel. De mooie muziek van Frans Kalf was er om bij tot rust te komen en eventjes te genieten van ogenschijnlijke eenvoud.
Wodiwo
Wodiwo leek wel het tegenovergestelde van Frans Kalf met een geordende kakofonie van sounds, geluiden en gelaagde muziek. Het duo ging alle richtingen uit, en dat op een originele en verfrissende manier. Het viel niet te voorspellen welke de twee wanneer zouden uitgaan, al durfden we er wel onze hand voor in het vuur te steken dat het keer op keer cool zou zijn. De band leek op sommige manieren aan te sluiten bij iets als Heilung, maar op andere momenten het tegenovergestelde te zijn. De eigenzinnige sound compenseerde voor de imperfecte zang, maar een muziekproject als Wodiwo leek dat ook niet nodig te hebben. De originele vocale geluiden, loops (van onder andere verschillende percussie-instrumenten) en de energie van de twee zorgden voor een klein feestje, waar de zaal aardig leek in op te gaan. ‘Wodiwo, Wodiwo, Wodiwo’, vanavond zeggen we de naam driemaal voor de spiegel, in de hoop dat de groep dan verschijnt in onze living, zodat we nog eens in de muziek kunnen opgaan. Hier lusten we meer van.
Nana Osei Twum Barima
Het feestje kwam al een beetje op gang met Wodiwo, maar het was bij Nana Osei Twum Barima dat de mensen nog meer begonnen te dansen. De Ghanese muzikant woont al enkele jaren in Gent en lijkt er zijn missie van te hebben gemaakt om mensen vreugdevol te laten bewegen. De ritmische muziek werd door acht muzikanten gebracht en bevatte onder andere een saxofoon, een trompet en een speciaal snaarinstrument. De bassist wist wat groovy lijnen uit de pols te schudden en legde zo met de drummer en de percussionist een goede basis. Veel variatie was er niet tussen de nummers, maar dat leek ook niet de opzet. Sfeer, vreugde en dansende mensen waren des te meer wel aanwezig. Nana Osei Twum Barima was goedgezind en na zijn passage was het publiek dat ook.
Birame
Birame maakte begin dit jaar kans om De Nieuwe Lichting te winnen, maar greep net naast de kroon bij de wedstrijd van Studio Brussel. Ondertussen zijn we dus bijna een jaar verder en overtuigde hij met een fijne set. Samen met vier muzikanten ging de singer-songwriter op een chille manier van start, en die sfeer bleef doorheen zijn concert aanwezig. De soulvolle mix tussen r&b en pop voelde gemoedelijk aan en verwarmde ons hart beetje bij beetje. De zanger en zijn muzikanten droegen bovendien mooie outfits (gemaakt door zijn lief) en de optimistische uitstraling maakte het nog net iets fijner. Dat de zanger er plots een groot kruisteken (of stelde het een zwaard voor?) bij haalde, deed ons even hopen op een spektakel, maar meer dan het vasthouden van de stukken hout deed hij niet. Het deed geen afbreuk aan de goede muziek en de gemoedelijke manier waarop die werd gebracht. Een fijne set van Birame dus!
Rosie Stuart
Waar de voorronde in Gent bestond uit overwegend rockbands, was Rosie Stuart in de finale de enige rockgeoriënteerde groep. Het viertal kwam met zijn rock/punk overtuigend over en de scheurende gitaar kwam goed binnen nadat die de hele avond afwezig was. De frontvrouw straalde een zekere coolheid uit, waarbij er soms wat boosheid te bespeuren was. Met sterke teksten en soms schreeuwerige zang wist Rosie Stuart de zaal nog eens wakker te schudden, al waren wij vooral te vinden voor de meer melodieuze nummers. Dat de frontvrouw wat zelfbewust en nuchter is, liet ze merken tijdens het laatste lied genaamd “I’d Fire Myself Too”, wat een fijne kers op de taart was.
Jonas De Kesel
Hij en zijn gitaar sloten wederom de avond af. Na het stevige Rosie Stuart was het tijd voor de serene Jonas De Kesel, die met niet meer dan zijn gitaar, wat kaarsen en twee wierrookstokjes op een verhoog zat. In zijn twintig minuten speelde de muzikant twee nummers en tussenbeide bekende hij dat hij stress had omdat zijn ouders en schoonouders elkaar voor het eerst zouden ontmoeten deze avond. Van die stress was er niet veel te merken, want de gitaarmuziek had een kalmerend effect. Jonas De Kesel speelde met hardheid, toonhoogte, tempo en kleur, waardoor er dromerige collages ontstonden. Een perfecte afsluiter, om zo richting dromenland gestuwd te worden. (Of dan toch na een half uurtje wachten en de bekendmaking van de winnaars).
Op het einde van de avond moest er natuurlijk een keuze worden gemaakt, zo gaat dat nu eenmaal bij een wedstrijd. De jury ging in beraad en ook het publiek dacht eens goed na, waarna de prijzen werden uitgereikt. Uit de uiteenlopende en beloftevolle bands koos de jury hun drie favorieten, namelijk Frans Kalf, Birame en Rosie Stuart. Het publiek verloor hun hart bij Wodiwo.
Onze persoonlijke top drie bestond dan weer uit:
3. Kiki Abels
2. Jonas De Kesel
1. Wodiwo
Een overzicht van de andere finales vind je hier.
