Dropkick Murphys @ Vorst Nationaal: Bier, zweet en onvervalste rebellie

Gisterenavond rook Vorst Nationaal naar bier, zweet en onvervalste rebellie. De zaal, die normaal gesproken meer een poptempel is, werd omgetoverd tot een broedplaats van Celtic‑punkchaos, en dat was precies wat de fans van Dropkick Murphys zochten. Met dertiende album For The People als brandstof, kwamen de mannen (eindelijk) terug naar Europa om de boodschap ‘voor de mensen’ de straat op te slingeren… en ze deden dat met een intensiteit die zelfs de meest geharde punkveteranen deed huiveren.

Sinds de release van For The People op 4 juli 2025 (met de fysieke editie op 10 oktober) heeft de band een nonstop marathon van optredens ingezet. De Europese etappe is een onderdeel van de grotere Summer of Discontent Tour, die oorspronkelijk in de VS werd aangekondigd met Bad Religion en The Mainliners als co‑headliners. In Europa hebben de Amerikanen de kaart getrokken als hoofdact, terwijl ze tegelijkertijd nieuwe nummers uit de kast halen: “Sirens” (hun eerste single sinds 2021), “Who’ll Stand with Us?” (de eerste single van het album) en de recentelijk uitgebrachte “Chesterfields & Aftershave”. De tour is niet alleen een promotiecampagne, het is een statement. Ken Casey heeft zelf gezegd dat het album gaat over de toekomst van zijn kinderen en de volgende generatie, en dat zie je terug in de teksten die op het podium worden geschreeuwd: ‘We’re not just singing, we’re shouting for the people.’

Rond zeven uur ging de avond van start met Haywire, een lokale punkband die met rauwe gitaarlijnen en een onmiskenbaar DIY‑ethos de zaal opwarmde. De korte set was precies wat je nodig had om de adrenaline op te bouwen: snelle beats, een beetje schreeuwen en een publiek dat al begon te headbangen voordat de echte hoofdact zelfs maar op het podium stond. Een uurtje later nam Frank Turner de microfoon over. De Britse folkpunkzanger, bekend van “The Ballad of Me and My Friends”, bracht een set die zowel melancholisch als opstandig was. Toen hij “England’s Not the Same” inzette, voelde je de brug tussen de oude garde en de nieuwe Celtic‑punkgeneratie. Turners aanwezigheid was een perfecte opmaat: hij bracht een vleugje Britse branie in de zaal, terwijl hij tegelijkertijd ruimte maakte voor de Ierse rebellie van Dropkick Murphys.

Tegen kwart over negen viel het gordijn open en stormde de hoofdact het podium op alsof ze de wereld wilde ontwrichten. De openingsnoot van “If the Kids Are United”, een Sham 69-cover die al decennia als punkanthem geldt, deed de vloer trillen, en het publiek antwoordde met een gebrul dat door heel Vorst Nationaal heen galmde. Ken Casey, met het kenmerkende vuur in de ogen, schreeuwde: ‘If the kids are united, they will never be divided!’, wat een opener! De Amerikanen verspilden geen seconde en doken direct in “The Foggy Dew”, de traditionele Ierse rebellensong die Dropkick Murphys al jaren in zijn repertoire heeft. De eerste tonen van de doedelzak dreven de opstandige sfeer nog verder op. Daarna volgde “Who’ll Stand With Us?”, de eerste single van For The People, en het werd meteen duidelijk: dit album is geen grap. De tekst, een oproep tot verzet en solidariteit, vond onmiddellijk weerklank. Toen Casey de vraag schreeuwde, antwoordde de menigte als één: ‘Wij!’

De set was een vakkundige mix van oude glorie en nieuw bloed. “The State of Massachusetts” en “The Boys Are Back” zorgden voor een nostalgische golf, terwijl “Johnny, I Hardly Knew Ya” de zaal deed verstommen met zijn anti‑oorlogsboodschap. Het contrast tussen de oudere nummers en het nieuwe materiaal was scherp: waar klassiekers als “Caught in a Jar” en “Caps and Bottles” pure punkenergie ademden, bracht “Chesterfields & Aftershave” een onverwachte kwetsbaarheid. Dit nummer, gewijd aan Ken Caseys grootvader en uitgebracht op Grandparent’s Day, kreeg een folktint dankzij de viool die door de zaal sneed. Caseys stem brak bijna tijdens het refrein, en voor even leek het alsof de hele opstand even op pauze werd gezet voor een moment van tederheid. Maar de rebellie keerde snel terug. “Out of Our Heads” en “Dropped on My Head” dreunden door de luidsprekers met een intensiteit die de muren deed schudden. “School Days Over” werd een massaal meezingmoment, en toen de band “Finnegan’s Wake” inzette, een traditionele Irish drinking song, gingen de handen de lucht in, armen om schouders, en iedereen schreeuwde mee.

De emotionele kern van de avond kwam met “The Green Fields of France”, een oorlogsballade die stil deed worden wat eerder nog een chaotische menigte was. De lichten dimden en Caseys stem droeg de tekst met een pijn die voelbaar was. Het was een moment van bezinning, een reminder dat achter al die opstandigheid ook verhalen van verlies en offer schuilgaan. Maar Dropkick Murphys is niet het type band dat je in stilte laat weggaan. “Barroom Hero” en “Boys on the Docks” brachten de energie terug naar kookpunt, terwijl “Walk Away” en “Going Out in Style” de zaal lieten zingen over overleving en veerkracht. “Rose Tattoo”, een van de beste songs, werd uitgevoerd met een rauwe passie die de lucht elektrisch maakte. “Citizen C.I.A.” bracht de politieke scherpte terug en “Worker’s Song” (een Billy Bragg-cover) voelde aan als een oproep tot arbeidersrechten in een tijd dat die harder nodig zijn dan ooit.

De set eindigde met “One Last Goodbye (Tribute to Shane)”, het eerbetoon aan Pogues-legende Shane MacGowan. The Scratch, dat op het album te horen is, werd virtueel aanwezig gemaakt via achtergrondzang en Casey citeerde de legendarische zin: ‘Piss off, you wanker’ you signed on my soul.’ Het publiek wist precies waar hij het over had en MacGowans rauwe geest was voelbaar in elke noot. Het was een perfecte afsluiter voor de hoofdset: emotioneel, opstandig en een brug tussen generaties Celtic‑punk.

Maar natuurlijk was de avond nog niet voorbij. Na een kort moment van duisternis stormde de band terug het podium op voor de encore, en de eerste tonen van “I’m Shipping Up to Boston” lieten de zaal ontploffen. Dit is hét nummer, de ultieme Dropkick Murphys-hymne, en iedereen in Vorst Nationaal schreeuwde mee: ‘I’m a sailor peg and I’ve lost my leg!’ De moshpit werd één grote chaos en de energie bereikte een hoogtepunt dat fysiek voelbaar was. Daarna volgde “The Big Man”, een gloednieuw nummer dat op 15 maart 2025 in Boston voor het eerst werd gespeeld. De song, een ode aan Pennywise-gitarist Fletcher Dragge, had een venijnige punkdrive die perfect paste in de encore. Het publiek kende de tekst nog niet, maar de headbanging was universeel. En toen kwam het moment dat niemand verwachtte: de band sloot af met “My Way”, de iconische Frank Sinatra-cover. Ken Casey, met zijn ruwe stem, gaf het nummer een punktwist die tegelijkertijd eerbedig en opstandig was. ‘I did it my way’, schreeuwde hij, en de zaal zong mee met een mix van nostalgie en rebellie. Het was een perfecte afsluiter: een boodschap dat je je eigen weg moet gaan, wat de wereld ook zegt.

Dropkick Murphys heeft met zijn concert in Vorst Nationaal bewezen dat het nog steeds tot de koningen van de Celtic‑punk behoort, en dat het nieuwe album For The People niet alleen een verzameling nummers is, maar een levend manifest. De setlist was een meesterlijke balans tussen oude klassiekers en nieuw materiaal, tussen opstandigheid en kwetsbaarheid, tussen feest en bezinning. De productie was rauw, de soundmix zat precies op de grens tussen hard genoeg om je trommelvliezen te laten trillen en verstaanbaar genoeg om elke tekst mee te kunnen zingen. Dropkick Murphys heeft weer bewezen dat het niet alleen een band is, maar een beweging, en in Vorst Nationaal heeft het die beweging tot leven gebracht op een manier die alleen échte rebellen kunnen.

Facebook / Instagram / Website

Setlist:

If the Kids Are United
The Foggy Dew
Who’ll Stand With Us?
The State of Massachusetts
The Boys Are Back
Johnny, I Hardly Knew Ya
Caught in a Jar
Caps and Bottles
James Connolly
Chesterfields & Aftershave
Out of Our Heads
Dropped on My Head
School Days Over
Finnegan’s Wake
Streetlights
The Green Fields of France
Barroom Hero
Boys on the Docks
Walk Away
Going Out in Style
Rose Tattoo
Citizen C.I.A.
Worker’s Song
One Last Goodbye “Tribute to Shane”