Voor het eerst wordt dit jaar Common Thread georganiseerd. Een nieuw, reizend festival dat doorheen Europa de beste emopunkbands laat optreden. Voor deze eerste editie werd in België de Ancienne Belgique uitgekozen. Twee dagen mochten daar de beste emo- en hardcorepunkbands zich bewijzen aan een publiek dat daar zeker klaar voor was. Op 19 oktober dertien bands ten dans die elk een bepaald aspect van het emogenre belichamen. Het werd een zondag die veel vergde van de luisteraar omdat we constant muziek konden horen en zien, maar waarbij iedereen uiteindelijk wel kennis kon maken met bepaalde acts die ze anders nooit zouden opzoeken.
Het gebeurt niet vaak dat een band al om 15u30 in de Ancienne Belgique moet spelen, maar die eer was wel weggelegd voor Prince Daddy & The Hyena. De band uit Albany in de Verenigde Staten had er duidelijk wel zin en schoot meteen met scherp. De eerste song barste namelijk van snedige punk en krachtige gitaren. Daarna werden alle vinkjes van het emogenre ingekleurd. We kregen rustige momentjes, een krak in de stem en vooral veel melancholie. Vernieuwend was het allemaal niet, maar het luisterde goed weg. De zaal stond al goed gevuld voor de band, maar energie was er nog niet echt. Er was zelfs bezorgdheid dat er niet werd gepraat tussen de nummers door, maar een kwieke fan duidde hen erop dat de Belgen gewoon nog wat bier nodig hadden. Zo gezegd, zo gedaan en op het eind werd zelfs de eerste bescheiden moshpit geopend met een al even stevig nummer waarmee ze begonnen. Zo was de cirkel helemaal rond.
Uit Chicago dan kwam Kali Masi het goeie weer maken. De groep klonk al meteen een stuk steviger en voller dan de eerste en ook de zaal kon al wat meer volk verdragen. De band nam het vol goesting aan en speelde een snedige set. Bij momenten kwamen de screams wat feller naar voor terwijl er soms ook wat meer meezingbare elementen in de songs verwerkt werden. Hierdoor werkte de energie aanstekelijk en ging het publiek al subtiel aan het dansen. Een moshpit was misschien wat te veel gevraagd, maar qua springen zat het helemaal goed. Vooral toen de riffs zich wat smeriger mengden door het geheel, werd je wat omver geblazen. Het is lang geleden dat de band nieuwe muziek uitbracht, maar ook de nieuwe songs leken aan te slaan doordat ze net wat volwassener klonken. Eindigen deed de band dan met “Some Friends” waarbij toch heel wat toeschouwers enthousiast meebrulden. Kali Mali zette meteen de stevige toon voor de rest van de avond.
Ook bij The Hotelier is het al even wachten op nieuwe muziek. Meer zelfs, het is al van 2016 geleden dat we nog nieuwe muziek kregen. En dus was het verrassend om te zien hoe bekend iedereen in de zaal nog is met de muziek van de Amerikanen. Al van bij de opener werd er wild in het rond gebruld en leek iedereen zijn stembanden schor te willen zingen. Dat je negen jaar de tijd kreeg om telkens dezelfde muziek te luisteren, zal er ook wel mee te maken hebben. Muzikaal klonk het weliswaar wondermooi; een mix van opbouwende intensiteit en epische eindes gaven je een euforisch gevoel. Het feit dat er dan ook een nieuw nummer passeerde dat voor het eerst werd live gespeeld, deed het beste vermoeden voor de toekomst. Het concert werd even brullend afgesloten als het begon en dat maakte duidelijk dat The Hotelier heel veel anthems in zijn arsenaal bezit.
Ways Away kan je op zich wel een supergroep noemen. De zanger van Stick To Your Guns neemt er zo ook de vocals voor zijn rekening en ook leden van Boysetfire en Samiam zijn aanwezig. Meteen werd dan ook duidelijk dat de band met de nodige ervaring speelde, want qua energie werd er strak van jetje gegeven. De riffs vlogen in het rond en de punky energie gaf ons meteen zin om vuisten in de lucht te steken. Geen screams, wel gewoon agressieve vocals bij Ways Away en dat gaf de songs altijd een goeie agressiviteit. Ondanks dat het allemaal zeer strak klonk, gingen de nummers wel over niet willen sterven en geweren op straat. Het zorgde er dus voor dat er toch een streepje emotionele waarde bleef hangen, al verdween die snel toen het tempo werd opgedreven. Zeker naar het einde toe, wanneer de volledige zaal echt uit zijn bol ging. Ways Away speelde voor het eerst in België, maar met genoeg kilometers op de teller overtuigden ze zonder moeite.
Tigers Jaw kan je op zich misschien een van de meer rustige acts op de line-up noemen. De band integreert ook synths in hun muziek, wat al meteen een ander soort sound naar voor brengt. Niet dat het uitmaakt voor de bezoekers van Common Thread, want de grote zaal van AB was heel goed gevuld voor de band. De laatste keer dat de groep in deze zaal speelde, was als support van Twenty One Pilots en nu was de context toch anders. Ze kregen eerst een reeks rustigere songs die zelfs een beetje naar een indierock sound neigden om nadien dan toch iets meer emo uit te halen. Eens dat tempo de lucht in ging met meer gitaren, zag je de zaal ook meedoen. Het was duidelijk dat ze ook voor dat waren gekomen. Opvallend was wel dat een van de enige vrouwen op deze line-up in de band zat. Zij zorgde voor een extra laagje vocals waardoor het geheel allemaal net dat streepje dromeriger werd. Leuke set, maar misschien iets te braaf.
Het leuke aan Common Thread is het feit dat iedere band maar een halfuurtje speelt. Op die manier moet iedere band wel een strakke set spelen zonder dat die inzakt. Dat was het probleem vorige keer dat we Oso Oso live zagen, maar van dat euvel leken ze in Brussel helemaal verlost. De band bracht er een strak halfuurtje vol energieke songs met natuurlijk ruimte voor melancholie. Vooral de samenzang tussen de drie gitaristen gaf iets magisch aan waardoor iedere song extra energie leek te krijgen. Hierdoor kregen we in het halfuurtje eindelijk een Oso Oso zoals we het graag hebben en dat bleek bij het publiek ook zo te zijn. Er werd op het eind namelijk een grootse moshpit geopend waarbij iedereen zijn appreciatie voor de band nog maar eens uitte.
The Dirty Nil was duidelijk de vreemde eend in de bijt op Common Thread in de AB. Niet alleen was het de enige band uit Canada, ze leken ook als enige het publiek niet aan te spreken. Zo was de zaal nog leger dan bij de eerste band. Maar alle afwezigheden hadden ongelijk, want de Canadezen speelden een verschroeiende set. Van emorock of poppunk was nagenoeg geen sprake, wel hoorden we invloeden uit stonerrock en thrashmetal. Hierdoor waren ze duidelijk de stevigste band van het pak en dat zou zomaar eens de reden kunnen geweest zijn voor velen om even een snelle hap te eten. Het drietal bleef weliswaar vol power en kracht spelen en haalde een heuse wall of sound boven waardoor ze zeker wel overtuigden. Atypisch voor dit festival, maar zeker een nodige kopstoot die je nog de rest van de avond zou voelen.
Het was duidelijk dat Joyce Manor toch wel dé headliner van de dag was toen de band om half negen het podium betrad. De Ancienne Belgique leek het meeste gevuld te zijn tot dan toe en dat was meer dan terecht voor een band die al sinds 2008 meegaat. Net zoals iedere groep kregen ook zij maar een halfuurtje en daardoor werd de ene schijf na de andere op het publiek afgevuurd. De zaal stond in lichterlaaie van begin tot eind door een set die ook vol intensiteit en snelheid werd gespeeld. Barry Johnson liet zijn stem tot in het oneindige weerklinken terwijl de rest van de band vooral heerlijke gitaarmuren neerzette. Het gaf het publiek alvast genoeg voeding om van begin tot eind wild in het rond te springen en crowdsurfers ruimte om te drijven op dat enthousiast publiek.
Free Throw was een van de bands waar velen naar uitkeken. Het was dan ook een sluwe zet om ze samen met Joyce Manor te zetten, omdat de bands nagenoeg hetzelfde genre brengen. De AB Club liep van bij het begin snel vol voor Free Throw, die al begon nog voor de zaal goed en wel gevuld was. Geen tijd te verliezen dus en dat merkten we aan de strakheid waarmee ze hun set brachten. Toch viel al snel op dat Cory Castro zijn clean vocals niet al te deftig kon halen. Meer zelfs, hij liet helemaal niets horen toen hij probeerde te zingen. Het gaf de songs daardoor alleen maar meer agressie omdat zijn screams wel hoorbaar waren. Met een publiek dat er duidelijk volledig voor wilde gaan, we konden de hele show crowdsurfers zien en ook enkele enthousiastelingen konden het niet laten om het podium te betreden, werd op het eind met “Two Beers In” nog een anthem gespeeld. Hier liet iedereen zich nog een laatste keer volledig uitleven om dan met een knal te eindigen. Free Throw scoorde duidelijk heel wat punten na het optreden en dat bleek meer dan terecht.
Spanish Love Songs was de enige band van de avond die meer dan een halfuurtje kreeg om zich te tonen en daardoor konden ze ook als enige een banner bovenhalen om het podium te bekleden. Het werd ook snel duidelijk dat zij de band waren met het meest volwassen geluid van de avond, want naast emo zaten er duidelijk ook sterke instrumentale details in iedere song. Hoofdbrok was succesplaat Brave Faces Everyone die de helft van de set bekleedde, maar daarnaast leek de band vooral veel goesting te hebben om te spelen. Dat werd vooral duidelijk door de bindteksten, want tijdens het spelen voelde het allemaal zeer geroutineerd aan. Dat was weliswaar zo bij iedere band deze avond, omdat iedereen in een korte tijd zoveel mogelijk wilde bewijzen wat ze waard waren. Spanish Love Songs bewees zo ook waarom ze de terechte afsluiter waren, ondanks dat de zaal leger stond dan bij Joyce Manor.
Common Thread kon zo een succesvolle eerste dag afleggen in de Ancienne Belgique. Topoptredens van Free Throw, The Hotelier, Joyce Manor en The Dirty Nil gaven het allemaal nog wat extra cachet. Dat iedereen maar een halfuurtje kreeg om te spelen, zorgde er voor dat het tempo hoog lag en we als toeschouwer geen moment rust kregen om even iets te gaan eten. Je moest dus een band overslaan om een smakelijke hap te krijgen, want in de zaal zelf werd helaas geen eten voorzien. Een werkpuntje voor volgende editie, want verder was het alleen maar fijn om zoveel sterke internationale emobands op één plek op één dag te zien zonder al te veel gepalaver.
Vanavond is dag twee van Common Thread ook nog aanwezig in de Ancienne Belgique.
