We zagen al wel wat passeren bij deze horroreditie van VIDEODROOM: hersenetende halfdoden, moordlustige tarantula’s en angstaanjagende stalkers. Wat ons echter nog niet de stuipen op het lijf heeft gejaagd, zijn – u raadt het nooit – zeemeerminnen. Daar mocht dus verandering in komen. Night Tide is een ondergewaardeerd pareltje uit 1961 met een piepjonge Dennis Hopper in de hoofdrol als Johnny Drake, een jongen in een strak matrozenpakje. Op een nacht ontmoet hij de beeldschone Mora in een cafeetje. Na even aandringen beginnen ze elkaar te daten. Ze blijkt een zeemeermin te zijn, over wie geruchten de ronde doen dat haar minnaars het niet overleven.
De film heeft een zeer bijzondere sfeer. Eentje van eenzaamheid. Ook al weet Johnny dat het mogelijks slecht afloopt, blijft hij liever vasthouden aan een gevaarlijke verhouding dan eenzaam te zijn. Dit gevoel werd heerlijk vertaald door Milan W(armoeskerken). Deze Antwerpenaar kan je kennen van Flying Horseman, Condor Gruppe, of van zijn solowerk. Hiermee schopte hij het zelfs tot een Pitchforkreview. In Kunstencentrum VIERNULVIER liet hij zich begeleiden door saxofonist Adia Vanheerentals.
Samen creëerden ze een laatavond sfeertje met hun darkjazz à la Bohren & der Club of Gore, die overigens ook al eens op VIDEODROOM passeerden. Denk aan Bond-achtige zwoele en vooral erg trage jazz, of aan Sinatra’s melancholische In the Wee Small Hours of the Morning: doelloos én eenzaam nachtelijk ronddwalen met een sigaar in de ene en een glas whiskey in de andere hand. Milan’s mysterieuze electronica werd bijgestaan door prachtig klinkende saxofoon.
Af en toe voelde hun samenspel eerder als de spacey ambient jazz van landgenoot Nala Sinephro. Dromerige synthklanken onderstreepten de weemoedige sfeer van de film. Langzaam maar zeker werden de geheimen van Mora en haar slachtoffers uit de doeken gedaan. Alles werd steeds meer tragisch en dwingend. De muziek benadrukte steeds meer en meer de neerwaartse spiraal waarin Johnny zich heeft gewerkt. Echter was er nog een ander, eerder ongewenst, effect van de mysterieuze darkjazz. Steeds meer en meer mensen moesten vechten tegen de slaap. Niet omdat film of muziek saai was. Integendeel. De eenzame nachtelijke sfeer had gewoon een inherent indommeleffect. Heerlijk hypnotiserend dus. Geen mens stapte de zaal hetzelfde uit.
Wie nog naar VIDEODROOM wil, zal zich moeten haasten. Enkel vandaag en morgen nog vindt deze droomdate tussen film en muziek plaats. Vanavond wederom een soort horrorfilm, een Grimm-sprookje met het acteerdebuut van Björk weliswaar, en dat met live soundtrack door Midori Hirano. Morgenavond is de slotavond met een ode aan de Trainspotting-soundtrack door Loverman en een aansluitend slotfeest in thema van de film. Meer info vind je hier.
