© Lillie Eiger
Soms stoot je geheel toevallig op een artiest, waar je wel potentieel in ziet en waar je uiteindelijk zelfs stiekem fan van wordt. Toen we eerder dit jaar op een van de zijpodia van Primavera Sound Chloe Qisha tegen het lijf liepen, was het eigenlijk meteen zover. De Britse met Maleisische roots was op dat moment nog niet eens een jaar actief bezig op het hoogste niveau, maar was achteraf gezien toch een van de verrassingen van ons festival. Waarom? Kort door de bocht heeft ze simpelweg alles om het te maken: een zelfverzekerde uitstraling, een charmante interactie met het publiek en een reeks toffe poprocksongs die stuk voor stuk hitpotentieel hebben. Het lijkt dus slechts een kwestie van tijd voor ook het grote publiek kennismaakt met de 26-jarige zangeres, zeker opdat ze eerder dit jaar al mocht openen voor onder meer Coldplay en Sabrina Carpenter.
Gisteren weliswaar geen stadionconcert, maar een intiemere setting in de Witloof Bar van de Botanique. Sinds het podium daar middenin de zaal staat, creëert dat automatisch een gezelligere sfeer. En daar profiteerde voorprogramma Nadia Kadek wel van. De jonge Britse had enkel haar gitaar meegebracht, wat voor een fijne dromerige sfeer zorgde. Muzikaal kon je haar ergens tussen Olivia Rodrigo en Chappell Roan thuisbrengen, mochten die weliswaar akoestisch klinken. Qua stemgeluid kwam het wel allemaal aardig in de buurt, en in combinatie met haar ietwat schattige uitstraling werkte dat wel. Het was nog maar haar tweede concert buiten haar thuisland, maar de stress wuifde ze weg met enkele grappige opmerkingen of verhalen rond haar nummers. “Fathers” ging over opgroeien als meisje met Indonesische roots in een weinig openminded dorpje, “Green Car” was dan weer de titeltrack van haar debuut-ep die aanstaande vrijdag verschijnt. Tof voorprogramma dus, die Nadia Kadek.
Een halfuurtje later, om acht uur zelfs al, merkte je dat hoofdact Chloe Qisha het vaker grootser had dan de kelder van de Botanique. Niet qua productie, wel op vlak van sound, want met haar drie bandleden bracht ze haar elektronische poprock op vrij diepgaand niveau. Bij opener “Modern Romance” ging dat zelfs zo diep, dat de drums haar microfoon gewoon overstemden. Jammer, want op zich merkte je de meerwaarde van zo’n liveband bij poppy concerten wel: het kwam allemaal wat steviger binnen. Het hielp in elk geval ook bij de groove, want eenmaal het geluid wat beter zat, bracht “Sexy Goodbye” ook de vaart in de set. Chloe Qisha bezit daarnaast ook een zekere coole arrogantie, waardoor je helemaal bevangen raakte door haar aanpak. Ze beloofde ons een uur vol zingen, dansen en energie, en ergens geloofden we haar ook.
Echt extatisch werd het weliswaar nooit, daarvoor was er iets te weinig sfeer in de zaal, maar aanstekelijk was het wel. “A-game” kreeg het publiek voorzichtig aan het bewegen, en met “Sex, Drugs & Existential Dread” zat er redelijk in het begin van de set al een hitje verstopt. En daar kwam de meerwaarde van de band pas echt in naar voren; een zekere Daft Punk-basgroove, een extra benadrukking van de gitaar… het werkte allemaal heel vlot. Chloe Qisha ging in haar uur durende set nooit over haar zelf uitgezette grenzen, maar glinsterde daarom nooit minder. “Internet Crush” werd ietwat grappig aangekondigd als een nummer over het stalken van jongens online, “Evelyn” was dan weer de bitch vanop school die in alles beter was dan jij. Overigens ook nummers die aantoonden dat de Britse bleef groeien in haar set, maar ook veel ruimte liet aan haar bandleden om hun ding te doen.
Dat er ook enkele nieuwe nummers in haar set zaten, was op zich weinig verrassend. Met enkel een ep uit en binnenkort een nieuw te verschijnen single, dringt een debuutplaat zich meer en meer op. Met “Forever” trok ze het tempo wat omlaag, en zo lag dat nummer mooi in lijn met “Scary Movie” en “VCR Home Video”. Bij die laatste leek de zangeres het wat moeilijker te krijgen door de emotionele waarde die de song had. Het was namelijk de eerste single die ze ooit uitbracht, en die vertelt het verhaal van hoe de band met je familie kan veranderen – van hoe zij eerst voor jou zorgen, maar die verhouding uiteindelijk omdraait. Dat zorgde voor liefde en respect in de lucht, en bijgevolg ook het ideale moment om volgende single “So Sad, So Hot” te promoten. Fijne groove, een vleugje ABBA en een gitarist die de spotlights steelt; tof.
Dat daarmee het einde van de set al in zicht was geraakt, zorgde voor een finale stroomversnelling. “21st Century Cool Girl” trok de laatste twijfelaars definitief de bewegingsgrens over, en ook het nog te verschijnen “Baby Girl” lijkt een potentieel hitje in wording: glitterpop à la Sabrina Carpenter, máár met een metalachtige riff. Chloe Qisha had met ”I Lied, I’m Sorry” nog haar grootste hit achter de hand, die een laatste keer de handen op elkaar kreeg én het potentieel van de zangeres onderstreepte. Na gisteren rees bij ons namelijk nog altijd dezelfde vraag als voordien: hoe komt het dat zij niet bekender is? De Britse is op een paar vlakken misschien wat cliché en er mag hier en daar wat meer variatie inkruipen, maar er zijn popsterren die het met veel minder doen en toch bovenaan de hitlijsten staan. Chloe Qisha bewees met haar eerste stop in ons land met andere woorden dat ze alles in huis heeft om die garde van opvolging te voorzien.
Setlist:
Modern Romance
Sexy Goodbye
A-game
The Boys
Sex, Drugs & Existential Dread
Internet Crush
Evelyn
Cry About It
Forever
Scary Movie
VCR Home Video
So Sad, So Hot
21st Century Cool Girl
Baby Girl
I Lied, I’m Sorry
