All Them Witches @ Ancienne Belgique (AB): een lofzang aan de gitaar

Een dubbele boeking zoals gisterenavond in de AB, die konden we niet links laten liggen. All Them Witches had namelijk als support niemand minder dan de Duitsers Elder meegebracht en als den Duitser begint samen te werken met den Amerikaan, dan weet je dat het de moeite wordt. Om die reden trotseerden we de spoorlijn Brugge-Brussel op een zondagavond, uitkijkend naar een grandioze avond gitaargeweld om duimen en vingers bij af te likken.

Dat den Duitser met de deur in huis kan vallen, dat wisten we al (zie Polen), maar dat ze een aanval in hun mars hadden met enkel knallende drums en salvo’s aan riffs als wapens leerden we gisteren bij. De band walste binnen en walste vervolgens alles kapot. Een slordige tien minuten duurde het eerste nummer waarbij ze riff na riff na riff op het publiek afvuurden. Net wanneer je dacht dat het eindelijk gedaan was, volgde er nog een smerige riff. Het viertal wist van geen ophouden. Af en toe werden we een beetje rust gegund, meestal kwam dit als er een zwoele, zweverige solo volgde waarbij het even leek alsof je doelloos ronddobberde in het sterrenstelsel.

Dit moest dan natuurlijk wel gevolgd worden door opnieuw een brutale riff. We vroegen ons af of de band nu spacerock, stonermetal of heavy psych is? Daar viel eigenlijk moeilijk een uitspraak over te doen, dus hielden we het bij een kruisbestuiving van de drie. Het concert raasde maar door tot zanger Nicholas DiSalvo na een half uurtje al aankondigde dat ze aan het laatste nummer toegekomen waren. Aangegrepen door het trieste nieuws spitsten we onze oren nog een laatste maal, gelukkig duurt een gemiddeld Eldernummer tien minuten, oef. De band koos als laatste nummer “Gemini” die met zijn zware bassen, intense solo’s en donderslagen op de drum als een perfecte samenvatting voelde van hun blitzkrieg van een show. Spijtig dat de heren maar veertig minuten kregen om te vullen; hopelijk hebben ze volgende keer wat meer ruimte.

Tien voor negen was het aan Amerikanen All Them Witches om te tonen wat ze in hun mars hadden. Die Amerikaanse tegenaanval was één van de lange adem. Het viertal speelde namelijk een concert van meer dan anderhalf uur lang en zo hadden ze, in tegenstelling tot Elder, alle tijd om het publiek te overtuigen van hun kunnen. Al snel werd duidelijk dat het kwartet het geweer over een andere schouder ging leggen dan hun voorprogramma. Waar Elder de focus vooral op brutale riffs en een overdonderend geluid legde, lag die bij All Them Witches meer op de groove die ze uit hun instrumenten haalden. Na een nummer of drie hadden we bijvoorbeeld al minstens evenveel langgerekte en veel te sexy gitaarsolo’s gehoord. Constant kreeg gitarist Ben McLeod vrij spel om zijn expertise te tonen. Constant foefelde hij schreeuwende noten in de nummers waar hij maar kon. Het heerlijke was dat het groovy geluid van de groep zich hier perfect toe leende. Ondersteund door Michal Parks’ vettige bas, Allan Van Cleave op de toetsen en de zwoele Christian Powers op drum had hij eigenlijk alle vrijheid om te doen wat hij wilde.

Een eerste moment van extase kwam tijdens de single “Diamond”, die live heel wat intenser klonk dan op album. De gestage opbouw hield de volledige zaal in spanning tot het nummer volledig openbarstte en de vettige riffs ons langs de oren vlogen. Hoe het viertal erin slaagde om die viezigheid telkens opnieuw bijzonder zwoel te laten klinken is ons een mysterie. Nadat het nummer een tweede keer openbarstte, opnieuw onder luid gejoel van het publiek, volgde als kers op de taart een vioolsolo die nota bene naadloos overging in een gitaarsolo. Daarna liet de band ons even tot rust komen door wat kalme nummers na elkaar te spelen en maar best ook want na dit intermezzo kon het laatste half uur van de show beginnen. “When God Comes Back” luidde het begin van het einde in en dan weet je dat de sfeer er stevig in zal komen want het nummer is niet alleen beenhard, maar ook hun grootste hit. Het publiek zong uit volle borst de ‘oooo-ooo-oooo’s’ mee vooraleer de riffs hen opnieuw van hun sokken blies.

“The Death of Coyote Woman”, die net zoals “When God Comes Back” vanop het geweldige album Lightning At The Door komt, volgde vooraleer de band een korte pauze nam. Hierna sloot the band af met nog twee lang uitgerokken nummers waaronder het stevige “Bulls” en prachtige “Alabaster”. Zo bleek het anderhalve uur voorbij gevlogen. Hoe de band erin slaagde de tijd zo snel voorbij te laten gaan bleef ook nu een mysterie. Lag het aan het meesterlijke gitaarwerk van McLeod? Of was het de schuld van de charismatische Parks zijn warme stem? Wat het ook was, de band leverde een ijzersterk optreden af en misschien zelfs een van de krachtigste die we dit jaar zagen.

Setlist

See You Next Fall
Enemy of My Enemy
Culling Line
Workhorse
Diamond
1×1
Hold Up Say What?
Angel on the Wayside
The Marriage of Coyote Woman
Red Rocking Chair
When God Comes Back
The Death of Coyote Woman
Bulls
Alabaster