Op de derde dag van VIDEODROOM – hoewel Kunstencentrum VIERNULVIER al enkele weken in de ban was van cultfilms met bijhorende live soundtrack – kregen we niet één, maar wel twee vertoningen voorgeschoteld. We gooien ze voor nu even samen in één artikel. Niet omdat de projecten ook maar iets met elkaar te maken hebben, maar net daarom leek het ons interessant om toch het stille Magdalena Viraga en het bombastische The Beyond te vergelijken.
In De Koer, een creatieve ontmoetingsplek in de Brugse Poort, nam een klein groepje plaats in Ciné Rio voor een best wel heftige film: Magdalena Viraga. Geïnspireerd door het werk van Chantal Akerman, meer bepaald door Jeanne Dielman, 23, quai du Commerce, 1080 Bruxelles, vertelt Amerikaans feministisch filmmaker Nina Menkes het verhaal van een sekswerker die geen enkel genot haalt uit het fysieke. Een passief lichaam dat slechts gebruikt wordt door lustige klanten. Telkens dit nogal expliciet in beeld gebracht werd, voegde de live soundtrack toe aan het ongemakkelijke gevoel.
Die werd namelijk verzorgd door de in Brussel residerende Japanse marimbaspeler / percussioniste allerlei Aya Suzuki. Haar aanpak was nogal sober. Spaarzaam. Traag. Ze liet veel stiltes en wanneer ze wel speelde (meestal tijdens die weerzinwekkende seksscènes), sloeg ze slechts enkele noten aan op haar marimba. Tegelijkertijd wekte ze mysterie op en stelde ze gerust. Ze koos de momenten zo zorgvuldig dat we alleen maar kunnen denken dat dit de ideale soundtrack is.
Helemaal het andere uiterste dan dit minimalisme was de epische partituurprogrock van Fabio Frizzi en zijn band. Ze maakten de soundtrack voor Italiaanse horrorklassieker The Beyond, een film waarin niets logisch is, maar wel alles gruwelijk: zombies, spinnen, poorten naar de hel, maar vooral grafisch bloedvergieten. Pijnlijke doodsoorzaken zoals bijtend zuur of uitgestoken oogballen worden expliciet getoond. Pijnlijk lang. Net zoals Magdalena Viraga is het geen gemakkelijke kijkervaring.
Een paar weken geleden zagen we al Profondo Rosso met live de originele soundtrack van Claudio Simonetti’s Goblin. Of dus een Italiaanse horrorfilm met bijhorende Italiaanse progband. En ook bij The Beyond was dit de exacte formule. Een mix tussen typisch jaren tachtig melige progrock met funk, synths, strijkers, epische pianomelodieën en zware gitaren. Bombastischer kan het niet, en dat is een best grappig contrast met de hevige horror. Na de film bleven ze echter nog lang fragmentjes spelen, wat een beetje onnodig was.
De rest van de VIDEODROOM-programmatie vind je hier.
