Festival Dranouter 2025 (Festivaldag 3): Debuterende headliner zet de kers op de taart

Na twee goed gevulde en gevarieerde dagen was Festival Dranouter al toe aan de slotdag. Hoewel de vermoeidheid mogelijks bij velen toesloeg, loonde het om uit de tent te komen en tal van topartiesten te bewonderen. Nadat de vorige dagen de afsluitersrol was weggelegd voor lokale artiesten, was deze eer weggelegd voor niemand minder dan het Britse Bear’s Den. De band timmerde de laatste jaren vlot aan haar weg naar boven, en is tot op heden zowat het beste wat Europa te bieden heeft op folkpopvlak. Vorig jaar vierde de groep de tiende verjaardag van haar legendarisch album Islands in het Koninklijk Circus. Naast deze mooie afsluiter oogde ook de rest van de line-up fraai met bands zoals het eigen Marble Sounds en het Canadese The Dead South.

Floris Francis Arthur @ De Koer

Geen betere manier om de laatste dag in te gaan dan met een bezoek aan De Koer. De tent met achterin De Bruine Kroeg vormde het decor waar Floris Francis Arthur zijn soloproject mocht voorstellen. Wie hiermee nog niet bekend is, kent de man ongetwijfeld wel van zijn werk bij Intergalactic Lovers en The Van Jets. Met Little Did I Know bracht hij onlangs een nieuw album uit, waarmee hij nu overal ten lande trekt om deze aan het volk voor te stellen, zo ook in Dranouter.

In een vijfkoppige formatie besteeg Floris Francis Arthur het podium, en hoewel buiten de zon aangenaam aan het stralen was, wisten ze een mooi aantal kijklustigen binnen te lokken. Reeds bij het tweede nummer “Black And Blue” werden de eerste danspasjes gezet. Vooraan aan het podium kwam het volk steeds dikker bevolkt te staan, en dat kwam ongetwijfeld dankzij de aanstekelijke indiepop die ze brachten. Een vol geluid, toffe riffjes en de mooie stem van projectleider Floris De Decker zorgden voor een meer dan degelijke start van de festiviteiten.

Alex Tambu @ Buskerpodium

Het is slechts enkele meters lopen van De Koer naar het Buskerpodium. Ideaal dus om de klanken van Alex Tambu te ontdekken. Klassieke pianomuziek is mooi en interessant, maar Tambu geeft er toch graag zijn eigen draai aan. Met pianospel die de ruimte laat om volledig weg te dromen, kreeg Tambu de tot de nok gevulde buskertent stil. Door de herhaling en de sterke flow die Tambu in zijn neoklassieke stukken steekt, kregen we verschillende malen filmische stukken te horen, waar we de vergelijking met Einaudi lichtjes durven maken. Enige minpunt was de locatie. Het omgevingsgeluid kwam er soms door, en door de krakende houten vloer was het pianopedaal vaak hoorbaar. Niets waar Tambu aan kan doen, maar in lichte mate verstoorde het helaas zijn voor de rest fantastische optreden.

The Scratch @ Chateau

Drankmisbruik kan gevolgen hebben, en dat hebben verschillende festivalgangers op Dranouter al zichtbaar mogen ondervinden. Bij de Ierse band The Scratch waren de gevolgen echter enigszins anders dan voor enkele van de medeaanwezigen die de groep kwamen bewonderen. Oorspronkelijk maakten de leden metalmuziek onder de naam Red Enemy, maar na een avond vol vertier kwam het idee naar voor om de zware gitaren te mengen met traditionele muziek. The Scratch was geboren en omschrijft zichzelf als een akoestische metalband. De klok slaat ondertussen al 16u30, dus hoog tijd om een eerste maal wakker geschud te worden.

Er was geen twijfel dat het publiek er volledig klaar voor was. Na een verkennende inzet, ontstond er tijdens het tweede nummer “Excuses” al een eerste ruigere danspartij. Akoestische metal is nog steeds metal, en de heren konden ook op hun akoestische instrumentatie behoorlijk hard gaan. Een gevraagde wall of death ging door, de crowdsurfers kwamen. The Scratch was duidelijk tevreden, net als het talrijke publiek. Het een niet-alledaagse band, die een sterk concert speelde en leuk was om mee te pikken.

Marble Sounds @ Club

Net voor we op zoek gingen om onze innerlijke mens te versterken, gingen we graag naar Marble Sounds. De band rond Pieter Van Dessel draait al jaren mee in het Belgische muzieklandschap en weet telkens interessante nieuwe zaken uit te proberen. Zo bracht ze de laatste jaren Marble Sounds uit, dat erg dicht bij zichzelf lag en een kleine, pianogerichte plaat was. Meest recente wapenfeit Core Memory is een experimenteler album waarbij de synths en makkelijk in het oor liggende melodieën meer aandacht kregen.

Dranouter kreeg een erg gevarieerde set voorgeschoteld, met een focus op de laatste twee albums. Enkele nummers ver in de set kwam het eerste hoogtepunt er in de vorm van “An Emotional High”, een van de oorwurmen die Core Memory voortbracht. Andere songs van de plaat die live werden gebracht waren onder andere “Give Or Take A Few” en “Catch It Alive”. Naast nieuw werk, was er ook plaats voor ouder werk uit de fantastische plaat Dear Me, Look Up. Het was een emotioneel moment wanneer frontman Van Dessel aangaf dat zijn vader vorige week overleed. Zijn vader kwam vaak naar de optredens, en hoewel hij de laatste tijd erg veel vergat, neuriede hij vaak “Leave A Light On”. Een erg mooi eerbetoon dat het publiek bij het vel wist te nemen. Naast de bekendste hit passeerden ook wondermooie “Photographs” en “Dance Clarence Dance” de revue.

Marble Sounds voorzag wederom een erg strakke en gevarieerde set, en dat toch in niet al te makkelijke omstandigheden. Voor de show bleek de band een zak gitaarpedalen te zijn vergeten. Gelukkig was Floris Francis Arthur er niet alleen om een geweldige show te geven in De Koer, maar ook om Marble Sounds uit de nood te helpen.

Gnoss @ Club

Hoewel Dranouter een gevarieerd aanbod aan stijlen programmeert, bestaat er toch nog zo iets als rasechte Dranouter-bands. Daarmee bedoelen we groepen die nog rasechte, traditionele muziek spelen en de folksfeer helemaal naar boven halen. Een eer die we de Schotse formatie Gnoss volledig kunnen toeschrijven. Met vier muzikanten netjes op een rijtje vatte de groep post op het podium, klaar om wonderschone, dansbare folk te maken. Zowel de instrumentale als nummers met zang wisten te overtuigen, met absolute uitschieters “Hjop” en “Keefa Hill”. Naast haar uitstekende muzikale kwaliteiten kwam de band gemoedelijk over en wist ze in haar bindteksten een gezonde dosis humor te steken.

The Dead South @ Chateau

Mooi uitgedost in zwart-witte klederdracht, inclusief grote hoeden, besteeg The Dead South als voorlaatste de Chateau. Hoewel buiten de zon verdwenen was, en plaats had gemaakt voor een lichte bui, duurde het maar enkele noten alvorens we ons in een warm, zonnig en zanderig dorp bevonden ergens midden in het Amerikaanse wilde westen. Meer dan enkele noten van “Snake Man pt.1” waren er niet nodig om de sfeer te scheppen. De eigenzinnige mix tussen bluegrass en folk wist het publiek te bekoren. Wanneer zanger Nate Hilts vroeg wie hen al eerder had gespot, bleek dat er toch al een mooi deel van de menigte de heren eerder al aan het werk had gezien.

Hoewel het geluid van The Dead South erg herkenbaar en typisch is, weet het het toch een vol uur erg interessant te houden. Dit door de stemmen met de regelmaat van de klok eens af te wisselen tussen hoofdzanger van dienst Hilts, en contrabassist Danny Kenyon, zoals dit op “Yours To Keep” en het fantastische “Black Lung” onder andere het geval was. Met “Father John” kwam er een eerste rustpunt in de set die na snelheidstreinen zoals “Boots” en “Recap” werd gespeeld. Een adempauze die het publiek blijkbaar kon gebruiken, want in het hieropvolgende “That Bastard Son” gingen de talrijke aanwezigen voor de eerste maal echt los. Tijdens “The Dead South” was meer dan een simpele vraag om te klappen niet nodig om een geweldige sfeer te creëren. Dit bijzonder puike optreden afsluiten deed het quartet met “In Hell I’ll Be In Good Company” en “Banjo Oddyssey”, om zo de kers om de taart te zetten van een sfeervol rockoptreden.

Bear’s Den @ Chateau

Niemand minder dan Bear’s Den kreeg zich de eer toegediend om deze editie van Dranouter af te sluiten. Frontman Kevin Jones was alvast gecharmeerd door deze eer, want hij verkondigde dat dit de eerste maal was dat ze een Europees festival mochten afsluiten en dat dit gepaard ging met de nodige stress. Daarnaast was het ook hun eerste passage op het folkfestival in de Westhoek en dat is toch opmerkelijk gezien de hoge affiniteit van de band en het genre. Een ding was zeker, de Britten zouden er alles aan doen om hun debuut als afsluiter met glans te doen slagen. Ook zonder stichtend lid Andrew Davie, die de band verliet na hun korte clubtour om tien jaar Islands te vieren.

Met “Red Earth & Pouring Rain” trapten de mannen de show op gang, om vervolgens naadloos over te gaan naar “Elysium”. De vijfkoppige band bezit heel wat multi-inzetbare leden. Zo speelt de keyboardspeler ook basgitaar, akoestische gitaar en trompet. Die laatste mocht hij op “Elysium” voor de eerste keer bovenhalen. Hoewel alles wel erg strak leek, misten we de enorm sterke uitbarsting in het nummer die we eerder al zowel op plaat als live mochten ervaren. Na sterk meezingbare “Dew On The Vine” haalde Bear’s Den recenter werk uit de kast. Blue Hours is het laatste volledig album, en dateert ondertussen van 2022. Topnummers “Blue Hours” en “Gratitude” kregen een mooi plekje op de setlist.

Het album dat echter de doorbraak voor Bear’s Den betekende, is zonder twijfel Islands. Naar aanleiding van de tiende verjaardag van deze plaat vond de band het mooi om hier bij stil te staan, en een drietal hitjes ervan te spelen. Een ideaal moment om het stokpaardje nog eens van stal te halen. De heren hebben al zo lang wij hen kennen de gewoonte om tijdens optredens minstens een nummer onversterkt te vertolken. Zolang de zalen het toelieten, deden ze dit te midden het publiek. In de Chateau was dit uiteraard geen optie, dus plugden ze hun instrumenten uit, en namen plaats rond een centrale micro om “Sophie” zonder enige andere versterkingsmiddelen te brengen. Het resulteerde in een zo goed als stille Chateau op zondagavond. Het is weinigen gegeven om dat voor elkaar te krijgen.

Met “The Love We Stole”, “Spiders” en “Auld Wives” werd nog even gas teruggenomen alvorens op te bouwen naar de absolute climax. Het makkelijk meezingbare “Laurel Wreath” mocht deze laatste versnelling inzetten, gevolgd door het wondermooie “Above The Clouds Of Pompeii”. Hoewel dit naar onze mening het beste is wat Bear’s Den te bieden heeft, maakten de Britten de terechte keuze om met “Agape” Dranouter 2025 naar de geschiedenisboeken te sturen. Op de tonen van dit fantastische meezinglied toonde Bear’s Den dat ze een waardige afsluiter zijn van festivals. Ons vermoeden is dat Dranouter de band een eerste Europese festivalheadlinerspot aanbood, maar dat dat zeker niet de laatste zal zijn.

Alle recensies van Festival Dranouter 2025 lees je hier.