Down The Rabbit Hole 2025 (Festivaldag 1): De wereld rond binnen vier hekken

Reizen over de wereld, wij zijn er fan van, maar het is en blijft een hoop geregel. Visums regelen, paspoorten niet vergeten, reisschema’s plannen,… wat een gedoe allemaal. Gelukkig hoeven we dit weekend geen luchthaven te zien of een paspoort in onze broekzak te steken om toch een reis rondom de aarde te maken. Dit weekend maken we namelijk een wereldreis binnen vier hekken, want op Down The Rabbit Hole wordt er drie dagen lang muziek uit alle windstreken geserveerd. Die muzikale reis begon gisteren op dag één, waar we al meteen tussenstops maakten in het broeierige Melbourne met Amyl and The Sniffers en de grimmige straten van Dublin bezochten met de heren van Gurriers, om vervolgens op het einde van de dag te landen bij Massive Attack.

JPEGMAFIA @ Teddy Widder

We hadden wat vertraging bij het boarden en misten onderweg enkele vluchten, maar om half zeven waren we dan alsnog geland en wel in de Verenigde Staten, waar JPEGMAFIA ons deed opwachten. De Amerikaanse rapper, die ditmaal gewapend was met een heuse band, trapte zijn set af met een energie die meteen als een straalmotor door de Teddy Widder jakkerde. Zonder al te veel franjes of poespas bouwde Hendricks, de man achter het project, een set die het midden hield tussen een punkshow en een elektronisch bombardement. Het was nooit echt mooi of gladgepolijst, maar het werkte wel verdomde effectief. Wat ook wel meehielp is dat Hendricks zichzelf in het rond smeet, waardoor je wel mee moest gaan in de energie. De eerdere bestemmingen hebben we dan wel gemist, maar JPEGMAFIA was een prima start van onze avond.

Amyl and The Sniffers @ Hotot

We hadden nog een rekening openstaan bij Amyl and The Sniffers. We sloegen namelijk Amy Taylor en co over op Pinkpop en kozen in Limburg voor Omar Rudberg, maar op De Groene Heuvels van Ewijk ontkwam het gezelschap niet aan onze aandacht. En gelukkig maar, want wie dacht even op adem te komen aan de Hotot, kwam behoorlijk bedrogen uit. De Australische band kwam, zag en beukte erop los, met een set die zowel strak van de adrenaline als van het vocaal geweld stond. Taylor schreeuwde vanaf opener “Security” een uur lang haar longen uit haar lijf en stoof over het podium alsof ze op iedere vierkante centimeter tegelijkertijd moest zijn. Met “Hertz” was de zangeres misschien nog wel het meest aanwezig en gaf ze in haar eentje een en al pure rauwheid, terwijl de rest van haar bandleden onverstoorbaar de muzikale motor draaiende hielden. Nee, op adem komen was bij Amyl and The Sniffers verre van mogelijk.

Peter Cat Recording Co. @ Teddy Widder

De Verenigde Staten en Australië gehad, tijd voor… India! Rechtstreeks uit New Delhi kwam Peter Cat Recording Co. en bracht vanuit daar de verademing tussen al het brute beukgeweld dat op de avond deed passeren. Met een mix die ergens zweefde tussen jazz, indie en een tikkeltje Bollywood, bracht het rust in de tent en wist het de Teddy Widder goed stil te krijgen. Nummers als “Flowers R. Blooming”, “Foolmuse” en “Remain in Me” werden allemaal met de nodige souplesse gebracht en dreven daardoor moeiteloos voorbij, terwijl frontman Suryakant Sawhney met zijn stem laveerde tussen romantiek en nostalgie. Het was even ademhalen in een schema dat voor de rest gevuld was met stevige beats en snedige gitaren en was daarmee ook de perfecte tussensnack om het vervolg van de avond in te luiden. Op naar harder, al was Peter Cat Recording Co. ook meer dan prima!

De Jeugd van Tegenwoordig @ Hotot

Hiep, hiep, hoera, De Jeugd van Tegenwoordig is twintig jaar. De Nederlandse rapformatie bracht in 2005 cultklassieker “Watskeburt?!” uit en de rest is geschiedenis. Die geschiedenis kwam ook in vogelvlucht voorbij, want de groep bracht geen verjaardagstaart naar de Hotot, maar een set die vol zat met hits uit die volle twintig jaar. “Manon”, “Sterrenstof” en “Ze is pas net begonnen (Leerstage / Werkstage)” knalden als vuurwerk uit de speakers en ook “Watskeburt?!”, die ene knaltrack waar het al die jaren terug mee begon, kende een warm onthaal. De Jeugd Van Tegenwoordig vuurde de ene na de andere hit af, terwijl de opblaasobjecten op de achtergrond stevig deden meedijzen.

Het is dat Massive Attack als headliner op de planning stond, anders zouden we bijna hebben gedacht dat De Jeugd van Tegenwoordig als headliner geboekt was. Nergens op de dag was het zo druk als voor de Hotot tijdens hun show en het publiek vierde elk couplet met oprechte blijheid. Ook straalde dat van de heren op het podium af en ze lieten meerdere malen blijken dat ze prima in hun nopjes waren. Vooral de wisselwerking was mooi om te zien, want hoe blijer het publiek, hoe blijer De Jeugd en vice versa. Afsluiten deden ze met een knipoog, want met de wijze woorden “I love your country, I love your stroopwafels” brachten ze nog een laatste glimlach op het gezicht van de toeschouwers, alvorens de groep het publiek de donkere avond instuurde. Het was een wedstrijdje om-ter-enthousiast, waarbij het totaalplaatje de ultieme winnaar was.

Ploegendienst @ Holding

Down The Rabbit Hole host dit jaar voor het eerst de Holding-stage, een plek waar volgens de organisatie ‘de essentie van punk opnieuw bepaald wordt door de kritische underground van nu’. Dat zijn heel veel woorden voor het benoemen van een beuktent, want met Ploegendienst als een van de acts wisten we dat het beuken geblazen was. Over de komst van de groep werd geheimzinnig gedaan met een emoticon in het blokkenschema, maar in de tent zelf was niks vaag. Nee, Ploegendienst was vanaf de eerste noot luid en duidelijk, en eiste dat alles en iedereen kapot moest. Nummers als “Paranoia” en “KZGGWN!” brachten het betere sloopwerk, terwijl tijdens “Liefdesliedjes”, inclusief een crowdsurfende en meeblèrende Sophie Straat, het dak eraf ging. Ploegendienst was messcherp en de Holding-tent was in één klap onze favoriete podium van het festival, want zo een chaotische, brutale en intense show zagen we nog nergens op Down The Rabbit Hole.

Gurriers @ Fuzzy Lop

We gaan nog een rondje maken in ons metaforisch vliegtuig, want bij de buurman Fuzzy Lop was de grimmige Ierse sound van Gurriers te vinden. We vielen meteen met onze neus in de boter, want de groep was al op volle snelheid toen we de tent in liepen en jaagde een prima sound doorheen de speakers. We werden door de rondslingerende gitaarlijnen stevig zeeziek gemaakt bij “Nausea” en ook “Sign of the Times” deelde rake klappen uit, terwijl de band op het podium stond te razen alsof ze in een permanente staat van alarm verkeerden. Alles ging op standje sirene en Gurriers loeide een goed uur vol met muziek van de bovenste plank. “Come And See” werd als kroon op het optreden gepresenteerd en de Ieren hadden gelijk, want deze groep moest je gezien hebben.

Massive Attack @ Hotot

Tegen kwart over elf was het tijd voor een lesje maatschappijkritiek, want Massive Attack had plaatsgenomen op het hoofdpodium. De Britten brachten namelijk, naast een show die bol stond van de beklemmende industriële elektronica, ook een set die aan alle randen politiek gelaagd was. Terwijl klassiekers als “Voodoo in My Blood”, “Teardrop” en “Inertia Creeps” in gitzwarte uitvoeringen het veld over gleden, flitsten op de schermen statements, statistieken en meedogenloze beelden uit conflictzones. De schermen pulkten genadeloos aan ons geweten en Massive Attack zocht duidelijk geen contact, maar een confrontatie en dat in hoofdlettters.

Op het podium stond een stoet aan gastartiesten waarvan we op de duur niet meer konden bijhouden wie wat precies deed, maar allemaal leverden ze een bijdrage die het geheel verder de diepte in trok. Soms fluisterend, soms uithalend, maar altijd intens en ijzersterk. Muzikaal blies het eveneens van hoge huizen en liet het de weide van de Hotot, die propvol met mensen en vlaggen stond, meerdere malen denderen. Vooral “Angel” kwam aan als een allesverzengende dreun. Traag trad het nummer in werking, maar zwaar en genadeloos pakte het uit. Het was alsof er een tornado langzaam om ons heen vormde en pas toesloeg wanneer we nergens meer heen konden, om ons zo volledig te overrompelen met de intensiteit.

Misschien was het publiek niet zo talrijk als bij De Jeugd van Tegenwoordig eerder op de dag, maar dat begrepen we ook. De set van Massive Attack was namelijk geen pretje en voor een feeststemming moest je niet bij de Britse band zijn, maar wie een sterke show wilde ervaren, moest wel degelijk aanschuiven aan de Hotot. Hier stond namelijk een band die haar vak beheerst tot in al haar haarvaten en daarmee de perfecte afsluiter van dag één. We zetten het vliegtuig terug in de stalling en zoeken onze slaapplek voor de nacht, want op dag twee zijn er nog voldoende bestemmingen waar we voet aan land willen zetten.