© CPU – Marvin Anthony
Het was afgelopen week toch even slikken toen Couleur Café bekend maakte dat hun prijsbeesten Ca7riel & Paco Amoroso niet meer zouden afzakken. Een ferme domper op de feestvreugde, zeker omdat het Argentijns duo recentelijk aan een grootse opmars bezig is en zowat bij dé acts van deze zomer horen. Maar goed, Couleur Café rechtte het hoofd en spoelde de bittere nasmaak door met de artiesten die er wel stonden. En dat was gisteren meer dan eens de moeite. Van een springlevende afsluiter Denzel Curry tot een zomers onderonsje met Kokoroko, de uitverkochte editie van Couleur Café kreeg een mooi einde.
Camille Yembe @ The Fox
© CPU – Marvin Anthony
Onze Grote Beer Van Morgen Camille Yembe mocht de laatste dag op de Fox openen en dat deed ze met zoveel zelfvertrouwen dat de tent voor het eerst stevig volstroomde. Het was een ‘Brussel represent’-moment en dat straalde ze uit met haar krachtige zang en opvallend soepele dansmoves waarmee ze geboren leek te zijn. Ze bracht haar eerste ep volledig live met hier en daar nieuwe muziek die nog niet online staat. Zelfs op het warmste moment van de dag hield ze het publiek moeiteloos aan de lijn met haar emotionele liedjes, die de toeschouwers soms konden meezingen. Yembe liet met hits als “Coups de soleil” en “Plastique” horen hoe ze haar stralende energie wist te combineren met een ontspannen sfeer. Om groots af te sluiten kwam ze tussen het publiek staan, waarna ze iedereen deed zakken om daarna met plezier en positiviteit samen recht te springen.
Op zondag 20 juli staat Camille Yembe op Dour. In het najaar, op vrijdag 17 oktober, speelt ze haar eerste eigen show in de Botanique in Brussel.
Groundation @ Red Stage
© CPU – Marvin Anthony
De zon knalde onverbiddelijk op de vlakte voor de Red Stage: niet per se het ideale weer om een optreden van een uur te volgen. Een nevelmachine bracht aanvankelijk nog soelaas, maar wij verkozen uiteindelijk toch een plekje in het bosje om Groundation vanop een afstandje te volgen. De Amerikaanse formatie kwam voor het eerst in zes jaar tijd nog eens naar Couleur Café en deed dat gisteren met een nieuw album onder de arm. Candle Burning werd meermaals aangehaald in de bindteksten, maar het publiek raakte vooral in de juiste stemming door de gemoedelijke klanken. De blazers gaven de dub- en reggaeklanken ook wat jazzkleur, terwijl opperhoofd Harrison Stafford met een kamerbrede glimlach op zijn smoel voor het nodige spelplezier zorgde. Het uurtje ging vlot voorbij, al bleef Groundation soms toch ook weer net iets te lang hangen in een herhalingslus. De Amerikanen bleven met de voetjes op de grond en brachten het park hoe dan ook in een goede groove.
Op zondag 19 oktober staat Groundation in De Casino in Sint-Niklaas.
Godson @ The Fox
© CPU – Marvin Anthony
In The Fox mocht nog een Brusselse rapper een thuismatch spelen. Godson presenteerde zichzelf handig voor aan de hand van een een aantal sterke nummers. Het begin was goed, al vlakte de set van Brusselaar wel wat af. Als een ijzersterke freestyler heeft hij de kunst van het rijmen onder de knie, alleen waren de nummers die daaruit zijn voortgevloeid niet allemaal festivalwaardig. Het interesse van The Fox daalde zachtjes en de opkomst dunde gestaag uit, maar Godson wou de blijvers wel nog een beetje verwennen. De dj werd aan de kant geschoven voor een drietal muzikanten. De dynamiek veranderde en er kroop meer bezieling in het optreden. Een uurtje vullen was achteraf bekeken net iets te veel van het goede voor Godson. Mits hij nog wat meer onderscheidende songs maakt, kan de Brusselse rapper nog groeien in zijn performances.
Kokoroko @ Green Stage
© CPU – Marvin Anthony
Kokoroko stond op een Green Stage die tot ver buiten het groene amfitheater vol stond, want niemand mocht hier nog bij om veiligheidsredenen. Het Londense zevental maakt al jaren warme, moderne jazzmuziek dat doordrenkt is met Afrikaanse invloeden. Over twee weken komt het nieuwe album uit en daar kregen we al een voorproefje van. Elk instrument was kraakhelder te horen, van de blazers tot de percussie tot de bas en gitaar. Soms leek het te veel tegelijk te zijn, maar als je je ogen sloot, hoorde je iets prachtigs en harmonieus. Het publiek was onderling aan het praten, maar genoot toch van de muziek en gaf het septet volledige focus als er hemels klinkende teksten werden gezongen. De set voelde als een mooie reis vol verschillende lagen en emoties. Bij “Closer To Me” kwam het gevoel van liefde bjivoorbeeld sterk naar boven. Kokoroko speelde nummers die hen nauw aan het hart liggen. De muzikanten deelden dat ze zich niet veel festivals herinneren, maar Couleur Café wel. Het optreden was intens, warm en muzikaal zo rijk dat we er eigenlijk niet genoeg woorden voor hebben, enkel bevestiging van hoe bijzonder Kokoroko is.
TIF @ Red Stage
Terwijl het bij Kokoroko over de koppen lopen was, was het ook bij TIF aangenaam druk aan de Red Stage. Het podium werd alvast mooi aangekleed en nam ons mee naar de daken van Parijs, de thuisstad van TIF. Zijn Algerijnse afkomst speelde echter op muzikaal vlak nog een iets grotere rol. Op een verfrissend authentieke wijze maakte hij een aanstekelijke mix tussen chaâbi, raï en Franse hiphop. Live kwam dat zowaar nog sterker uit de verf dankzij een zeer goede liveband. TIF was er ook niet verlegen om om zijn steun voor Palestina uit te drukken en onderstreepte die boodschap door tegen het einde met de vlag te staan zwieren. De sfeer aan het hoofdpodium ging gestaag de hoogte in. Zeker op het einde was iedereen die er stond verkocht aan de feestelijke muziek. Als onverwacht hoogtepunt van de dag was TIF een verademend geluid in de Franse hiphopwereld.
Blanco @ The Fox
© CPU – Marvin Anthony
Blanco sprong last minute in als vervanger voor Samara Cyn en bracht daarmee een totaal andere sfeer naar de tent. Zijn Londense streetrap dreunde op pompende beats door de boxen en kreeg het publiek wel degelijk in beweging. Blanco sprong zelf energiek over het podium, maar liet steken vallen met soms simpele lijnen over vooropgenomen zang. Halverwege begon het geheel eerder als een feestje te voelen dan als een optreden. Een volwaardige vervanger voor Samara Cyn was hij het misschien niet helemaal, maar hij bewees wel dat je met donkere beats en aanmoedigende woorden alsnog een overvolle tent kan meeslepen.
Joe Yorke @ Dub Stage
© CPU – Marvin Anthony
De afgelopen dagen en edities frequenteerden we niet al te vaak de Dub Stage. Nochtans is het podium in de bossen al jaren een vaste waarde en trekpleister voor iedereen die tussen de bladeren even wil genieten van wat ontspannen dub. Voor de Brit Joe Yorke namen we graag eens een kijkje, zeker omdat er over zijn laatste passage in 2023 zoveel positieve echo’s onze richting uitkwamen. Op de Dub Stage had hij extra gezelschap meegebracht. Een lichtvoetige gitarist, een ontspannen dj en twee extra stemmen maakten er een echt livegebeuren van, wat op dit podium doorgaans een zeldzaamheid is. Met zijn stem palmde hij vrijwel meteen het soundsystem in. Zijn stem wordt hier en daar wel eens vergeleken met die van de jonge Sting, en daar kunnen we na gisteren wel inkomen. Zijn soulvolle en bijna engelachtige stem paste ook nog eens dubbel en dik bij de dub- en reggaeklanken, die zonder te veel onderbrekingen aan elkaar werden gehecht. Als tussendoortje en opstapje naar de laatste festivaluren was dit een zeemzoet optreden waar Couleur Café wel raad mee wist.
Dino D’Santiago @ Red Stage
© CPU – Marvin Anthony
Dino D’Santiago is een Portugese zanger met Kaapverdische roots die warme klanken brengt in een traditioneel funanájasje, gecombineerd met wat dance en moderne r&b. In het begin bleef hij nog wat op afstand en zijn energie leek niet helemaal mee te stromen met de muziek die hij en zijn band speelde, waardoor veel mensen wat bleven zitten rond het grote podium. Naarmate de set vorderde, begon hij zelf zijn nummers beter aan te voelen en begon hij eindelijk wat te dansen – en zo volgde het publiek mee. Langzaam werd het een feest met veel positieve energie: het geluk spatte van alle dansende mensen. Met activistische uitspraken en nummers over wereldwijde conflicten wist D’Santiago het publiek diep te raken. Daarnaast was er nog de boodschap om artiesten uit zijn genre meer te steunen. Hoewel zijn woorden diep uit het hart kwamen, herhaalde hij ze zo vaak dat ze wat aan kracht verloren. D’Santiago voerde ons met zijn soepele stem en ritmes even naar een nog zonniger en tropisch oord, maar echt blijven hangen deed de muziek net niet.
Tshegue @ The Fox
© CPU – Marvin Anthony
Het Parijse duo Tshegue heeft een eigen manier om elektronische muziek te maken door ze te vermengen met rockinvloeden en teksten in Lingala. Ze brachten een set waarin donkere, harde beats en ruige zang samensmolten tot iets spannends. Ze hadden geen minuut nodig om het publiek op te warmen, want hun energie was zo vanzelfsprekend dat iedereen er vanzelf in meeging. Terwijl de stevige ritmes tot buiten de Fox klonken, vulde de tent zich hierdoor tot in de hoeken met nieuwsgierige festivalgangers die werden meegezogen in hun explosieve geluid. De plankenvloer kraakte door het vele dansen en springen. De zangeres gaf met haar danskunsten het goede voorbeeld. Toen ze dan ook nog tussen de menigte sprong, was het helemaal duidelijk dat Tshegue niet gewoon kwam om te spelen, maar om livemuziek lichamelijk te laten ervaren.
Davido @ Red Stage
© CPU – Marvin Anthony
Volgende week vertrekt Davido op tour door de Verenigde Staten, maar eerst speelde hij in Brussel zijn enige Europese festival van de zomer. De afrobeatster kwam in de ochtend met zijn privéjet overgevlogen uit de Nigeriaanse hoofdstad Ajuba, als ecologische voetafdruk kan dat wel tellen. In ieder geval liet hij Couleur Café een academisch kwartiertje wachten alvorens samen met zijn mc en band voor een luchtig allegaartje te zorgen. In dat opzet slaagde Davido ook, wat voor een stuk ook vasthing aan het feit dat hij vooral zijn bekendste nummers bovenhaalde. “If” hoorden we al vrij vroeg in de set en ook “FIA” kon enigszins bekoren. Hier en daar liep er jammer genoeg een bandje mee, al was dat vooral om Davido zuurstof te geven om ook een paar moves boven te halen. Niet dat die zo indrukwekkend waren; de samengetroepte fans stalen de shows met een uitgelatenheid die we dit weekend niet veel zagen. De tijd tikte door en zo moest Davido nog een paar nummers schrappen, al was er wel nog tijd genoeg om tot tweemaal toe zijn nieuwste hit “With You” te brengen. Davido bracht sfeer, maar maakte het zichzelf toch vaak net iets te gemakkelijk.
Queen Omega & The Royal Souls @ Green Stage
© CPU – Marvin Anthony
Queen Omega & The Royal Souls mochten het festival afsluiten als echte reggae royalty. Een terechte keuze met hun meer dan twintig jaar ervaring in het genre. Hoewel ze later begonnen dan gepland, brachten ze alles wat je hoopte van zo’n afsluiter: oude favorieten, nieuwe nummers en bakken energie. Om de aandacht te delen, zongen Queen Omega’s achtergrondzangeressen elk ook een nummer. Ze kozen prachtige versies van “Doo Wop (That Thing)” van Ms. Lauryn Hill en “Killing Me Softly” van The Fugees, die het publiek luid meezongen. Queen Omega danste vol vuur over het podium, terwijl in het donker overal dansende mensen oplichtten, genietend van hun laatste portie reggae van het weekend. De set eindigde vroeger na een lange outro waarin ze haar band voorstelde en ze het nummer extra lang uitspeelde. Jammer van dit vroege slot, want iedereen had duidelijk nog langer willen blijven hangen in deze warme, feestelijke vibes. Het was een afsluiter die bewees dat reggae altijd een belangrijke plek heeft om het festival met een glimlach te laten eindigen.
Denzel Curry @ Red Stage
© CPU – Marvin Anthony
Denzel Curry is deze zomer letterlijk en figuurlijk overal. Je kon hem begin juni aan het werk zien op hipsterfestivals Primavera Sound en Glastonbury, maar evenzeer maakte hij zijn debuut op gitaarminded festivals zoals Outbreak Fest en Jera On Air. In dat illuster rijtje voegde hij gisteren ook nog Couleur Café toe. Als afsluiter van de Red Stage mocht hij de laatste restjes energie van het publiek opsouperen. In een volgepakt uur en met 22 nummers maakte hij zijn rol als spilfiguur van de southcoastrap helemaal waar. Een backtrack had Curry niet nodig, waarom ook als je zo’n ongenaakbare flow hebt? Het charisma spatte er in elke zweetdruppel vanaf en met een goede mix tussen oud en nieuw werk hield hij te allen tijden het evenwicht tussen hype en een solide opbouw.
Veel rust gunde Denzel Curry het Belgische publiek niet. In de goed geoliede setlist vormden “Walkin” en “Threatz” geoefende opstapjes naar de ultieme escalatie. Tussendoor zorgde hij met leuke een-tweetjes met zijn dj voor de lijm tussen de nummers. Een straffe stoot haalde hij uit door op de beat van Kendrick Lamars “tv off” zijn “DIET_” tekst af te rammelen. De impact was navenant te merken in het publiek, want iedereen was helemaal hyped. Via “HOT ONE” en “STILL IN THE PAINT” belandden we bij het onvermijdbare “Ultimate”. Twee sitdowns later was het einde nu wel echt in zicht. “CLOUT COBAIN” kon qua sfeer dan wel niet meer tippen aan de voorganger, maar er was wel nog een tamelijk vuur in het publiek. Eigenlijk had Denzel Curry het hier al kunnen beklinken, maar Brussel gaf zodanig veel dat hij nog een kleine verrassing in petto had: “Bulls On Parade” van Rage Against The Machine (het nummer coverde hij ooit voor de Australische radiozender Triple J). Als anarchistisch uitroepteken kon dit wel tellen in deze beladen tijden. Het was bovenal een onverwachte manier om vaarwel te zeggen aan de 34ste editie van Couleur Café.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Onze recensie van de eerste festivaldag lees je hier.
Onze recensie van de tweede festivaldag lees je hier.
Deze recensies werden geschreven door Noha Khaldi en Simon Meyer-Horn.
