Met twee en een half miljoen maandelijkse luisteraars is er zonder enige twijfel een enorme fanbase die Loyle Carner het warme hart dat hij verdient toedraagt. Maar diep vanbinnen blijft hij toch nog altijd de onbezongen held die bewijst hoe dicht hedendaagse hiphop, soul en neojazz bij elkaar liggen. Albums lang toont de Londenaar al aan dat het genre ook effectief ergens over kan gaan, net door introspectief te werk te blijven gaan. Benjamin Coyle-Larner durft zichzelf in vraag te stellen, zit met onzekerheden over het leven en sinds kort het vaderschap, maar vindt dankzij het neerschrijven ervan daar ook net hoop en liefde in terug. En doordat hij zo’n eerlijke inkijk in zijn leven gunt, blijft het respect voor de man per album groeien. Want nadat Not Waving, But Drowning een soort van startschot gaf in het doorbreken van het glazen plafond, zette hugo Loyle Carner definitief op de kaart. Hij nam ons mee in zijn wereld waarin hij leerde omgaan met het leven als bicultureel vaderfiguur. En de vragen die hij toen stelde, lijken nu beantwoord te worden met hoop en liefde en misschien wel vooral met de omarming van de dingen hoe ze zijn.
hopefully! is dus wederom meer geworden dan zomaar een album in de discografie van Loyle Carner. De Brit is dan ook veel meer dan een rapper. Hij is ook een artiest, en misschien wel bovenal een vader die probeert te jongleren met al zijn verschillende rollen. Zijn zoontje mag stilaan beginnen uitkijken naar een taart met vijf kaarsjes, maar heeft er sinds kort ook een zusje bij. Op papier lijkt dat slechts een banaliteit, maar voor een man die op zoek is naar zichzelf, bezig is met de dingen des levens en graag zijn rol daarin analyseert, is dat zeker niet vanzelfsprekend. Doorheen hopefully! doet de Londenaar echter wel uitschijnen dat hij steeds meer zijn plek in het leven gevonden lijkt te hebben, net doordat hij alles wat hij zocht, terugvindt in zijn kinderen. Carner is nu eerder een vader die ook muziek maakt, en daarin laat hij het leven ook gewoon toe.
De insteek van hopefully! is met andere woorden niet ver zoek. Maar dat het net zijn zoontje was dat hem daarop moest wijzen, is dan wel weer een mooi verhaal. In “about time” werd hij bijvoorbeeld met zijn voeten terug op de grond gezet: ‘They said my son needs a father / Not a rapper, can I give him what he’s after?’, stelt hij zich de vraag. Iets dat hem wat lijnen deed hertekenen, waardoor die nu nadrukkelijk door elkaar zijn beginnen lopen. Opener “feel at home” vloeit zo over het geluid van zijn spelend kindje in het park, maar golft tegelijkertijd ook over een zee van liefde. Eentje waar je in meegezogen wordt, net door de herkenbaarheid, maar evengoed door de snellere jazzy drumbeat. Dat principe is er eentje dat ook terugkeert in de titeltrack, waarin echo’s van een fietsende vader met zoon het experimentelere gehalte van de song naar een hoger niveau doet tillen. Op dat vlak doet de combinatie van een liefdevol hart op tafel en neojazzinvloeden zelfs een beetje denken aan Pourriture Noble van Zwangere Guy en Lander Gyselinck.
Daar liet Loyle Carner zich natuurlijk niet door beïnvloeden, wel door artiesten als Fontaines D.C. en Adrianne Lenker. Ondanks dat beiden een feature kregen aangeboden, moest het uiteindelijk toch allemaal van de Brit zelf komen. En dat is misschien zo slecht nog niet, want zo kreeg hij de kans om voor het eerst ook eens te zingen in de plaats van te rappen. “strangers” kreeg zo een nog eerlijker randje, net doordat het zo DIY klinkt – je voelt de liefde en pijn zo langs het gitaargetokkel glijden. Een soort melancholie die ergens ook wel altijd in hopefully! verstopt zit. Een “all i need” komt bijvoorbeeld voort uit het idee van de emotionele waarde die je hecht aan onbenullige materiële dingen, doelend op het feit dat het besef dat het gaat om het gevoel en niet het ding groeit. En hoe meer je daarover begint na te denken, hoe verder de muziek je opslokt en hoe meer Carners flows voor een krop in de keel zorgen.
Loyle Carner wil met andere woorden de beste versie van zichzelf zijn en daaruit vloeit een soort wisselwerking met zijn kinderen voort. Zij zorgen ervoor dat hij zichzelf op een andere manier ziet, terwijl de liefde vanuit zijn eigen buikgevoel ook steeds nadrukkelijker weerklinkt. Dat laatste benadrukt hij overigens het hardst in “lyin“, dat groeide uit de angst die hij voelde toen de kans dat zijn dochtertje het niet zou halen bij de bevalling vrij groot werd. Een soort kantelpunt in zijn leven, bleek achteraf gezien, want daar besefte hij goed en wel wie hij echt wilde zijn. Een goed mens dat de juiste normen en waarden doorgeeft aan zijn kinderen. In “horcrux” bezingt hij dat op een manier waaruit duidelijk wordt dat je altijd zal voortleven in hetgeen je een ander bijbrengt. En dat datgeen je bijbrengt vooral is dat het grootste geluk dat je hebt, de mensen in je nabije omgeving zijn. Binnen het album meteen ook een soort antwoord op “all i need”.
Het is misschien wat overdreven om hopefully! een coming-of-age-album te noemen, maar tegelijkertijd voelt het ergens ook wel zo aan. Sterker nog, het begint steeds meer op een coming-of-age-discografie te lijken. Elke keer als de Loyle Carner een album uitbrengt, zit dat niet alleen muzikaal enorm sterk in elkaar, maar voel je ook aan alles dat de man heel wat stappen heeft gezet in het leven. Hij lijkt daar nu ook meer en meer de middenweg tussen het vader en artiest zijn in te hebben gevonden, wat zich ook uit in een eerder hoop- en liefdevol album, waarin rust alsmaar meer voelbaar wordt. Het is een privilege om zijn dagelijkse onzekerheden en de manier waarop hij ermee omgaat van zo dichtbij te mogen volgen. En alleen daarom al verdient Loyle Carner alle respect.
Op 25 oktober staat Loyle Carner in Vorst Nationaal.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “all i need”, ons favoriete nummer van hopefully! in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
