© CPU – Nathan Dobbelaere
Voor gisterenavond moesten we voor de laatste Belgische passage van Lionel Richie al terugkeren naar 2016, toen hij samen met Bruce Springsteen, Lana Del Rey en Simply Red op de affiche van TW Classic stond. Voor een laatste zaalshow moesten we zelfs nog een jaartje verder terug, wat betekent dat het net iets meer dan tien jaar geleden was dat Richie voor het laatst in het Sportpaleis stond. Het was duidelijk dat we hem in de tussentijd hadden gemist, want op een handvol tickets na was de Antwerpse muziektempel volledig uitverkocht.
Om acht uur werd de avond op gang getrapt met de jonge Iggi Kelly, die in een halfuurtje een verzorgde show bracht, maar zeker ook niet meer dan dat. Met een set vol sjabloonliederen die niet zouden misstaan op het Eurovisiesongfestival was het makkelijk verteerbaar, maar dus ook weinig gedenkwaardig. Wel slaagde hij er finaal nog in om de toeschouwers op zijn vraag mee te doen klappen en veinsde hij enthousiasme na een lauwe reactie op de vraag of hij met het publiek op de foto mocht. Degenen die nog niet aanwezig waren, hadden dus niet zozeer gelijk, maar ook zeker geen ongelijk.
Er werd voorzien dat Lionel Richie omstreeks negen uur ten tonele zou verschijnen, maar na negen jaar wachten, dacht de Amerikaan dat we er wel nog veertig minuten bij konden nemen. Nadat het publiek ongeduldig al enkele gefrustreerde fluitconcerten ingezet had, kwam daar om twintig voor tien eindelijk de verlossende video. Daarin werd een vluchtig carrièreoverzicht gegeven, waarna Richie op een platformpje uit het enorme, vierkante verlengstuk van het podium verscheen. ‘Hello, is it me you’re looking for?’, luidde de vraag, en het antwoord was natuurlijk volmondig ja; zo erg zelfs dat we hem al drie kwartier aan het zoeken waren. Na een bombastisch en rockend “Running With the Night”, dat niet over de beste geluidsmix beschikte, gaf de zanger wel een kleine toelichting over zijn late verschijning. Er was namelijk ergens een ongeval gebeurd op de autosnelweg die een file had veroorzaakt. Als één enkele file er al voor zorgt dat je niet op tijd aan een concertzaal raakt voor je eigen concert, dan zouden we toch wel eens durven suggereren dat er ergens in iemands planning een veel te krappe tijdsmarge ingerekend zat.
© CPU – Nathan Dobbelaere
De late start betekende niet dat Richie extra vaart achter zijn concert stak, en dat hoefde op zich ook niet, al zagen we wel nog maar zelden zo’n grote leegloop voor een toegift werd ingezet. De Amerikaan nam tussen de nummers door de volste tijd om wat kitscherige maar soms ook grappige bindteksten te brengen. Het was dan ook vooral het muzikale waarvoor zo’n zestienduizend mensen naar het Sportpaleis waren afgezakt en dat muzikale was met momenten echt om heerlijk van te smullen. Door de avond dook de zanger verschillende keren in de uitgebreide discografie die hij met The Commodores heeft uitgebouwd. Het eerste nummer dat hij daaruit pikte was de fantastische evergreen “Easy”, waarvoor hij ook voor het eerst achter de piano kroop en die ook die geweldige en o zo melodische fuzzy gitaarsolo bevatte. Na een lange saxofoonnoot als slot vertelde Richie dat het de bedoeling was dat hij die meezong, dus dat moest dan maar even opnieuw gebeuren.
Na “Penny Lover”, dat vrij statisch werd gebracht en maar weinig om het lijf had, werd de temperatuur de lucht in gestuwd met de zwoele reggaebeats van “Se La”. Het was, zoals Richie waarschijnlijk al tien keer had aangegeven, eigenlijk al warm genoeg zo, maar voor de fraaie uitvoering van het nummer hadden we dat wel over. Hij wou het publiek zien zweten, want hij stond tenslotte ook te stomen op het podium. Wij waren al op het idee gekomen om geen vest bovenop ons T-shirt te dragen, maar dat schoot de smeltende Richie zelfs niet te binnen toen hij van jasje wisselde. We kunnen zijn toewijding aan de gekozen outfits enkel bewonderenswaardig vinden.
Een ultragroovy “Brick House”, met een heerlijke slapp bass werd uiteindelijk in een mash-up gegoten met “Fire” en daar hoorde, jawel, heel veel vuur bij. De drummer en keyboardist smeren zich best nog in met aftersun, en we kunnen maar hopen dat Richie zijn jasje nog uitkrijgt. ‘I’m going to stand right in front of this fan … just to cool my ass off’, verkondigde hij daarbij nog. Laat wel duidelijk zijn dat het om een ventilator ging en niet over een fan van vlees en bloed. Richie bleef het zelf ook cool spelen en heeft daar natuurlijk ook een erg goed repertoire voor. “Three Times A Lady” werd, net zoals zowat de helft van de set, uit volle borst meegezongen, waarna hij met een mix van The Commodores-liedjes weer wat dansbare muziek de zaal instuurde. Die eer was weggelegd voor “Fancy Dancer”, “Sweet Love” en “Lady (You Bring Me Up)”, en voor diezelfde ladies had hij iets later nog wat speciaals in petto.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Richie vertelde dat hij al eenenveertig jaar aan Diana Ross vraagt om live eens “Endless Love” te zingen, maar telkens weer op een nee botst. De vrouwelijke fans moesten hem dan maar helpen en haar stuk voor hen nemen. Een waar duet dus, dat weliswaar wel maar een kort minuutje duurde, want er werd al overgeschakeld naar “My Destiny”. Het vat met de allergrootste en laatste hits van de avond was dus opengetrokken en wat volgde was een feelgood “Dancing on the Ceiling”, dat nog altijd even aanstekelijk werkt als veertig jaar geleden. Hoewel er stoelen waren, stond iedereen op het middenplein de hele tijd recht. Toen moesten ook de tribunes eraan geloven. Nog een kort stukje “Jump” van Van Halen erbij en we waren klaar om even weer op adem te komen met “Still”, de zoveelste ballade van de avond.
Ook “Say You, Say Me” behoort tot die categorie en dat kreeg wel vrij letterlijk een extra niveau toen de zanger en zijn piano op een plateau de lucht in gingen. Dat leidde ons echter niet af van een fraaie versie en die nog steeds kenmerkende en iconische stem. Ook iconisch is “We Are The World”, dat in het Sportpaleis werd voorafgegaan door een wel erg lange vertelling over liefde en verbondenheid, maar uiteindelijk wel weer voor het zoveelste massale meezingmoment zorgde. Als toegift kregen we nog “All Night Long (All Night)”, maar we zouden niet graag ‘all night long’ in Antwerpen vastzitten doordat we de laatste trein gemist hebben, dus hielden we het samen met een gigantisch aantal anderen om kwart over elf voor gezien.
In het Sportpaleis deed Lionel Richie ons erg lang wachten, maar beter laat dan nooit denken we dan. Het wachten werd beloond met een voortreffelijke show vol hits en meezingmomenten. De balans tussen ballades en dansbaardere nummers zat goed, en Richie weet na vijftig jaar carrière ook wel dat wat vuur en een pianoliedje op een verhoogd platform altijd werkt, zo ook op een woensdagavond in Antwerpen.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
