© CPU – Peter Verstraeten
En Vogue is in jaren niet meer zo dicht bij de originele opstelling geweest als nu. Op de affiche van De Roma stond de r&b-groep nog met drie, want Maxine Jones is er pas sinds februari weer bij. Uit drieduizend audities werd zij samen met Cindy Herron, Terry Ellis en Dawn Robinson uitgekozen om in 1989 En Vogue te vormen. Robinson vertrok in 1997, waarna de andere drie zonder haar doorgingen. Sinds 2003 maakt Rhona Bennett deel uit van de groep. Door Jones’ soloplannen bestond En Vogue al ruim tien jaar uit Herron, Ellis en Bennett – tot nu dus! Een heugelijke verrassing voor deze eerste show van een nieuwe Europese tournee.
Openingsact MAVEE werd in De Roma goed omringd door drie muzikanten, die diepte gaven aan de weemoedig getinte r&b, en vier hiphopdanseressen. Ze heeft een geweldige troef aan het feit dat ze even goed danst als ze zingt. Alleen met haar stem zou ze het publiek al makkelijk in de ban houden, met de choreografieën erbij kreeg de show de allure van een Sportpaleisproductie. Maar dan wel gemengd met de sympathie van een beginnende artiest voor wie het podium overduidelijk thuiskomen is. Nadat ze in februari 2024 haar ep Out of Time uitbracht, verdween ze bijna een jaar. Nu bevestigde ze dat ze echt terug is met twee nieuwe nummers, waarmee ze ook het publiek tot dansen aanzette. Dit optreden gold niet alleen als opwarmer voor En Vogue, het was ook een voorproefje van Couleur Café volgende vrijdag.
© CPU – Peter Verstraeten
Met gedimde lichten kwamen de vier diva’s van En Vogue op een rij het podium opgeslopen. Ze droegen opvallende zilveren brillen, die ze met veel gevoel voor drama afgooiden toen de lichten aangingen. Met My Lovin’ (You’re Never Gonna Get It) begonnen ze met een klepper. Zo kreeg de teruggekeerde Maxine Jones onmiddellijk het spotlicht op haar gericht. Ook de hoofdact had een liveband bij, alleen werd deze drummer gekooid door een geluidsscherm. De drie muzikanten stopten het nummer in een lekker funky jasje. De ‘Ooh bop’ uit het refrein stond op waaiers gedrukt, die de zangeressen op precies het juiste moment toeklapten om de woorden te accentueren. Later op de avond zou Rhona Bennett dankbaar met haar waaier wapperen om de zinderende hitte in de zaal te verdrijven.
De show stond synoniem aan gestroomlijnd. Dit was het soort optreden waarin geen toeval wordt toegelaten. De nummers vloeiden soepel in elkaar over, zonder de En Vogue-leden er enige moeite mee leken te hebben om continu in beweging te blijven. Je zou het niet raden als je ze bezig ziet, maar de drie originele leden zijn al voorbij de zestig. Wanneer een van hen het voortouw nam in de zang, zorgden de anderen voor bijpassende danspasjes. Daardoor waren de girl group vibes nog steeds aanwezig bij “You Don’t Have to Worry” uit het debuutalbum. Zo loepzuiver als de zangeressen in harmonie klonken, zo synchroon waren ze in hun bewegingen. Niets gaf weg dat Maxine Jones er pas recent weer bij was. Samen met de muzikanten vormden de zangeressen een nauwsluitend geheel.
© CPU – Peter Verstraeten
De vier sopranen brachten elk hun eigenheid in de muziek, ondanks ze qua timbre niet erg ver uit elkaar lagen. “Free Your Mind” was het perfecte nummer om die eigen karakters te tonen. Terry Ellis demonstreerde dan weer haar duizelingwekkende stembereik op “Don’t Go”, waarbij het kwartet zij aan zij op barkrukken zat. Rhona Bennett kwam pas na de grote hits bij het ensemble en hield zich daardoor in het eerste deel wat op de achtergrond. Dat veranderde bij de poeslieve cover van “Leave the Door Open” en daarna haar glansrol in “Whatta Man”, waarin ze samen met Cindy Herron Salt-N-Pepa verving.
Silk Sonic was lang niet de enige die een behandeling kreeg van En Vogue. Met een mierzoete versie van “Yesterday” leidde de groep een heuse medley aan covers in. Klassiekers zoals “I Heard It Through the Grapevine”, “Respect” en “Proud Mary” ontketenden een zweterig dansfeest in De Roma. De covers waren goed gekozen, want hun bekendste uitvoerders konden ze toch niet meer live brengen. De medley werkte het beste wanneer de muzikanten er een extra laagje funk in staken, terwijl ze wat inzakte bij iets te gepolijste zangpartijen. Het nostalgiefeestje was leuk, maar meer dan tien covers op rij was wel echt van het goede te veel.
Na de medley was het tijd voor recent werk, hoewel ook dat relatief is aangezien het laatste album Electric Café al uit 2018 stamt. De denderende elektronische beat op “Rocket” die En Vogue hedendaags moest maken, maakte het nummer alleen maar lawaaierig en eigenlijk net saai. De groep haalt haar authenciteit net uit de klassieke r&b-begeleiding, waar ze gelukkig naar teruggreep voor “Reach 4 Me” van hetzelfde album.
Maxine Jones © CPU – Peter Verstraeten
En Vogue eindigde waar het 35 jaar geleden voor hen begon, met hun eerste nummer 1-hit “Hold On”. Maar voor het zover was, moest eerst nog hun allerbekendste nummer de revue passeren. “Don’t Let Go (Love)” is mogelijk ook de meest ambitieuze song uit de collectie, maar dat weerhield weinigen in de zaal van meezingen. Tenminste, voor zover dat ging met alle buitelingen die de zangeressen met hun stem maakten.
En Vogues hits zijn zo bekend dat ze de groep ver overstijgen. Met zo’n fantastisch oeuvre voelt ieder optreden van hen aan als een greatest hits show. Het was een mooie bonus dat de show weer als viertal gebeurde. De toewijding die de zangeressen er merkbaar in steken om fysiek sterk te blijven, maakt het mogelijk om dit soort indrukwekkende performances te blijven neerzetten. Het leek in De Roma wel alsof ze elkaar voortdurend wilden overtreffen in vocale acrobatiek. Toch gaf dat geen sfeer van rivaliteit: ieder verdiende gewoon even hard haar moment in de schijnwerpers.
Setlist:
My Lovin’ (You’re Never Gonna Get It)
You Don’t Have to Worry
Lies
Give It Up, Turn It Loose
This Is Your Life
Love Don’t Love You
Flashlight (Parliament cover)
Whatever
Don’t Go
Leave the Door Open (Silk Sonic cover)
Whatta Man (Salt-N-Pepa cover)
Free Your Mind
Yesterday (The Beatles cover)
Medley: Rock Steady / Got to Be Real / Bad Girls / Ring My Bell / Best of My Love / I Heard It Through the Grapevine / Respect / Lady Marmalade / Tell Me Something Good / In My House / Proud Mary / I’m So Excited
Rocket
Reach 4 Me
Ooh Boy
Giving Him Something He Can Feel
Don’t Let Go (Love)
Hold On
Een opmerking over de ‘Medley aan covers die hun bekendste uitvoerders toch niet meer live brengen’. Ik hoorde werk van o.a Paul McCartney, The Pointer Sisters,… allen nog zeer live actief. John Fogerty (Creedence Clearwater Revival) staat volgende week in het Sportpaleis… Voor het overige helemaal akkoord: geweldig concert, ongelooflijke ambiance en het beste voorprogramma in jaren….
Fijn dat je ook zo genoten hebt! Ik had eerst ‘Marvin, Aretha en Tina’ geschreven, maar dat ging naar mijn gevoel dan weer voorbij aan het mooie feit dat deze songs al in ontelbare versies bestonden voor En Vogue ze coverde. Ik geef toe dat CCR de titel van ‘bekendste uitvoerder’ meer verdient