Duran Duran @ Sportpaleis: Vurige tongen

© CPU – Bert Savels (archief)

Op het scharnierpunt tussen gladde synthpop en newwave groeide Duran Duran begin jaren tachtig uit tot een van de meest succesvolle bands van het decennium. Dat succes verliep echter niet zonder hobbels. Hun titelloze debuut sloeg vooral aan in het Verenigd Koninkrijk, terwijl de Verenigde Staten pas een jaar later overstag gingen na het internationale succes van Rio. Toch bleef kritiek niet uit. In serieuzere muziekkringen sprak men soms smalend over Simon Le Bons podiumpresence en de ogenschijnlijk kitscherige teksten van de band. In de jaren negentig moesten ze bovendien terrein prijsgeven in een muzieklandschap waar grunge het geluid bepaalde. Toch blijft Duran Duran een invloedrijke pionier. Wat vandaag vanzelfsprekend lijkt voor artiesten als Billie Eilish – zoals het schrijven van een James Bond-themalied – deden zij al veertig jaar geleden. Door hun aanhoudende succes in de Verenigde Staten, werd Europa af en toe op de achtergrond geschoven. Maar voor het eerst in dertien jaar stonden Le Bon en co weer als vurige act op een Belgisch indoorpodium.

Om het Sportpaleis nog vóór de hoofdact al een hartverwarmend gevoel te geven, mocht Lunace het podium betreden. De Antwerpse singer-songwriter werd bekend via de VTM-talentenjacht Lift You Up, al is dat inmiddels slechts een voetnoot in haar verhaal. Samen met haar vierkoppige band bracht ze een volle, dromerige indiesound die perfect tot zijn recht kwam. Haar nummers, over eindeloze onzekerheid, haar dwangstoornis (OCD), en het belang van mildheid voor elkaar, raakten zonder omweg. Haar dankbaarheid richting de organisatie en Duran Duran om op dit podium nieuwe nummers te mogen uitproberen, klonk oprecht. Opvallend genoeg zaten de songs al stevig in de vingers, en zelfs in de grote zaal gingen ze niet verloren. Lief en een tikje ondeugend wist ze het publiek zelfs met hun smartphones al het eerste licht te ontlokken. Daarmee zette Lunace niet alleen de toon, maar ook een verwachtingsvolle gloed die de hoofdact later moeiteloos zou oppikken.

© CPU – Bert Savels (archief)

In plaats van een grote hit om het feestgevoel meteen aan te wakkeren, koos Duran Duran voor een trage en ietwat mysterieuze openingstruc. De spacy en nagelbijtende intro van “Night Boat” hulde het Sportpaleis in duisternis, terwijl de bandleden een voor een hun positie innamen. Dat ging uiteraard gepaard met een daverend applaus. Hoewel het middenplein uit zitplaatsen bestond en de bovenste ring was afgedekt, werden Le Bon, Nick Rhodes, John en Roger Taylor onthaald als jeugdhelden. De zogenaamde “Wild Boys” kregen gezelschap van twee vrouwelijke backing vocals en een sessiesaxofonist. Daarmee stond de groep stevig op het podium, met een verrassend sterke stem van Le Bon, die in het verleden niet altijd even betrouwbaar was. De visuals waren echter niet altijd even duidelijk. Tijdens het gelijknamige nummer “Wild Boys” werden digitale vlammenzeeën begeleid door een monster dat deed denken aan Eddy, de mascotte van Iron Maiden.

De keuze voor hoekige visuals en felle kleuren bleek een rode draad doorheen de show. Gelukkig beschikten de newwavers over voldoende muzikaal arsenaal om fris en eigentijds over te komen. De glorieperiode van de jaren tachtig flitste voor het eerst voorbij bij “A View to a Kill”, waarin de opgepompte drumeffecten en snijdende synths de elegantie en dreiging van de wereldberoemde MI6-agent tot leven brachten. Op dat moment viel alles plots op zijn plaats. Duran Duran slaagde erin om vier nummers in één vloeiende beweging te brengen. De stuwende kracht daarbij was vooral het gitaarspel van Dom Brown, dat moeiteloos schakelde tussen dromerige melodieën en krachtige arenarock. Nick Rhodes hield ondertussen de focus scherp en week geen moment van zijn plek achter de synths. “Super Lonely Freak” vormde een groovy afsluiter, waarbij Le Bon nog wat extra energie in het publiek pompte. Het funky “Notorious” zette vervolgens het feest in gang.

© CPU – Bert Savels (archief)

Even later deed Le Bon zijn hagelwitte blazer uit. De posterboy van vroeger mag dan veranderd zijn, zijn stem klonk verrassend vitaal. Het publiek op het middenplein stond inmiddels massaal recht, en het gevoel van een liveconcert kreeg vrij spel. De uitbundigheid van de wilde jaren had plaatsgemaakt voor meer dan dertig jaar ervaring en balans. Le Bon gaf toe dat Duran Duran begin jaren negentig onverwacht volwassen was geworden. Die ommezwaai klonk door in de powerballade “Ordinary World”, waarin het verlangen naar een betere wereld actueler klonk dan ooit. Duran Duran is nooit een band geweest die grote politieke statements maakt, maar door aandacht te besteden aan de slachtoffers in Oekraïne en Gaza, inclusief Israëli’s die pleiten voor vrede, brachten ze een zeldzame nuance in het debat. De band voelde nog steeds verbonden met het publiek, dat met flikkerende smartphones elk moment probeerde vast te leggen.

Uiteindelijk brak de sfeer voor het eerst volledig los bij “(Reach Up for the) Sunrise” waarbij de handjes moeiteloos mee in de lucht vlogen. Dit gaf ook Le Bon de nodige adrenalineshot om er nog een lap op te geven. Bij “Girls on Film” lukte het aardig om de galloperende baslijnen vocaal te volgen en door ook een streep Talking Heads “Pyscho Killer” erin te verwerken, stond het Sportpaleis net niet in brand want na de laatste noot, doofden de lichtjes zachtjes uit. De energie in de zaal bleef echter pruttelen en zou erna nog van pas komen om massaal “Save a Prayer” uit volle borst mee te scanderen, wat op Pinkstermaandag een extra religieuze connotatie kreeg. De spreekwoordelijke vurige tongen waren uit de Bijbelse mythologie waren nu geen apostelen, maar duizenden fans die ook hoopgevend licht gaven.  Bij afsluiter “Rio” liet iedereen zich nog één keer uitbundig gaan, en leek de missie van Duran Duran glansrijk geslaagd. Ook al beseffen ze diep vanbinnen dat ze anno 2025 een retro-act zijn, er werd opvallend zuinig omgesprongen met nostalgie. Met meer flair dan terugblik bewezen ze dat stilstaan in de tijd soms de snelste weg vooruit is.

Duran Duran treedt overmorgen, op 11 juni, op in de Ziggo Dome.

Facebook / Instagram / Website

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Night Boat
The Wild Boys
Hungry Like the Wolf
A View to a Kill
INVISIBLE
Nite-Runner / All She Wants Is
Lonely in Your Nightmare / Super Freak
Notorious
Evil Woman (Electric Light Orchestra-cover)
Friends of Mine
Careless Memories
Ordinary World
Come Undone
(Reach Up for the) Sunrise
Planet Earth
Girls on Film / Psycho Killer (Talking Heads-cover)

Save a Prayer
Rio