Marina Diamandis bracht in de afgelopen vijftien jaar al vijf albums uit. De Welshe zangeres brengt vandaag een zesde hoofdstuk tot ons. Van de vorige vijf bracht vooral Electra Heart enkele enorme hits met zich mee zoals “Bubblegum Bitch” en “Primadonna”. In 2018 maakte Diamandis ook de overstap van haar artiestennaam Marina and the Diamonds naar simpelweg MARINA. Met haar vorige album Ancient Dreams In A Modern Land uit 2022 kon MARINA ons echter niet volledig bekoren. Daarom keken we vol verwachting uit naar PRINCESS OF POWER.
Van PRINCESS OF POWER kregen we al drie nummers te horen. “BUTTERFLY”, “CUPID’S GIRL” en recentste toevoeging “CUNTISSIMO” waren over het algemeen aangename en opgewekte popnummers met jammerlijk genoeg niet allemaal dat tikkeltje extra. Dit wordt dan ook deels doorgetrokken op het album. Ze gaven geen volledig idee van wat het geheel zou brengen qua stijl, maar wel konden we al doorhebben dat de meerwaardezoeker hier op het verkeerde pad zit.
Het zesde werk van MARINA voelt redelijk oppervlakkig aan. Hoewel dat bij popmuziek niet altijd een probleem hoeft te zijn, voelt de uitwerking hier ook niet goed aan. Waar bijvoorbeeld “CUNTISSIMO” goed begint met de overgang van een strijkersintro naar een goede beat, voelt het refrein zelfs gewoonweg wat vreemd en onwennig aan. Denk maar aan lyrics als “Salma Hayek in the sun” en “Do people still say YOLO?” die ook niet veel context krijgen. Dit gevoel krijgen we ook op bepaalde delen van andere nummers zoals “ROLLERCOASTER” en “EVERYBODY KNOWS I’M SAD” door bepaalde afwerkingen die niet helemaal goed aanvoelen.
Diamandis heeft wel een sterke stem waarmee ze veel kan. Zo wordt bijvoorbeeld “ROLLERCOASTER” dat onwennig begint, zoals we al eerder zeiden, toch nog gered door het contrast tussen de hoge en lage stukken die ze zingt in het tweede deel van het nummer. “CUPID’S GIRL” vormde al de betere single en werkt in het album, tussen de nummers “ROLLERCOASTER” en “METALLIC STALLION”, ook als hoogtepunt. Deze tweede, die op het album na “CUPID’S GIRL” komt, krijgt wel een goede uitwerking met een ritme in het refrein dat dan ook werkelijk aanvoelt als het galopperen van een hengst.
Vanaf “DIGITAL FANTASY” gaat het op het tweede deel van het album weer de verkeerde kant uit. Het aanstekelijke refrein is het enige waar we ons op dit nummer kunnen aan vasthouden, want de autotune stukken in de strofe voelen weer wat geforceerd aan. Hoewel “HELLO KITTY” en “I <3 YOU” ook nog enigszins aanstekelijk zijn, geven ze geen echte meerwaarde boven de andere oppervlakkige nummers. Afsluiten doen we dan met “FINAL BOSS” in zijn dieptepunt, wat eerder jammer is. Het lied dat in thema staat van videogames heeft genoeg minpunten zoals het beginritme, het praatzingen in de tweede strofe of de afschuwelijke gesproken ‘Mario’-bridge.
PRINCESS OF POWER is in de diepe zin van het woord niet slecht, maar brengt alleszins ook geen meerwaarde met zich mee. MARINA staat paraat voor drie kwartier opwekkende pop, maar er mankeert wat aan de uitwerking. Vooral op het midden van het album vinden we de kern waar wij verder op zullen terugvallen. Dat MARINA kwaliteit kan leveren heeft ze dus wederom op sommige nummers bewezen, maar dat had ze beter wat doorgetrokken naar de rest van het album.
Ontdek “METALLIC STALLION”, ons favoriete nummer van PRINCESS OF POWER, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
