Vestrock 2025 (Festivaldag 1): Verstevigd, versterkt

Vestrock is niet zomaar een festival, het is een gevoel. En dat gevoel barste gisteren voor de vijftiende keer los. Op de Buitenvest, een schiereilandje in het Zeeuwse Hulst, is het festival inmiddels uitgegroeid tot een begrip voor iedereen die houdt van een kwalitatieve line-up voor jong en oud, en dat allemaal in een idyllische sfeer. Voor deze jubileumeditie had Vestrock een aantal nieuwigheden in petto. De Tent-Stage kreeg niet alleen een nieuwe naam (Nexus Stage), maar kreeg met Novus Stage ook een klein broertje. Elke oppervlakte van het terrein wordt zo ten volle benut en overspoeld met een aantal duizenden mensen. Voor de muzikale hoogtepunten zorgden Danko Jones, Deadletter, Chibi Ichigo, Wings of Desire en Boko Yout.

Baneham @ Kapel

Wie het zag zitten om de dag stevig te beginnen was in de Kapel aan het juist adres. De Zeelandse metalformatie Baneham voorzag daar namelijk voor een halfuur de show. Stevig bleek het kernwoord, want de volledige vijfendertig minuten klonk de set bijzonder luid. Gelukkig was het concert ook stevig op de juiste manier, want smerige riffs, zwoele solo’s en krachtige zang zetten al snel de toon. Af en toe overstemde het beukwerk van de drummer op de cimbalen de rest van de band jammer genoeg wat, waardoor we niet altijd het volledige kunnen van de band konden appreciëren. Dat hield het drietal echter niet tegen het publiek voor zich te winnen, want naarmate het optreden vorderde, vulde de Kapel wat meer op en werd het enthousiasme groter. Ook de band kwam geen enthousiasme te kort, want tijdens een portie smerige riffs ging de zanger aan het stuiteren. Showmanschap kwamen ze alleszins niet te kort. De band sloot af met de smerige gitaren van het nummer “Vuur” waar we gisteren voor de eerste keer al een beetje warm van kregen.

Customs @ Nexus Stage

Customs mocht de Nexus Stage openen. De band speelde op de eerste editie van het festival, dus het was meer dan logisch dat ze ook opdook tijdens de reünie. Al snel werd duidelijk dat de groep nog steeds even strak klinkt als tijdens de hoogdagen, met een aanstekelijke “The Matador” als opener. Daarnaast viel op dat het ouder werk de hoofdbrok van de set zou zijn, en meer dan terecht. De songs zijn al een lange tijd niet meer live gespeeld en met een hernieuwde energie klonk Customs strak als nooit tevoren. Liedjes als “Justine” en “Shut Up, Narcissus” blijven in het Belgische collectieve geheugen en staan nog steeds als een huis. Het waren helaas de nieuwe tracks die wat uit de boot vielen, maar gelukkig werden die tot een minimum behouden. Hierdoor klonk Customs in zijn 45 minuten strak en levendig, waardoor het zelfs niet opviel dat het zo lang was weggeweest. Zo was “Rex” op het eind nog steeds het anthem dat iedereen wilde horen. De band blijft duidelijk een fijne festivalact, met net iets meer grijze haren nu, maar moet je deze zomer zeker checken als je de kans krijgt. De energie en levendigheid zit er alvast weer volledig in.

Customs prijkt deze zomer nog op de affiches van Retie Rockt (14/06) in Retie, Release Festival (12/07) in Borgloon, Nerorock (21/09) in Hoeilaart en Thorn In My Side in Antwerpen (27/09).

Michael Ekow & May @ Kapel

Tweede act in de Kapel Michael Ekow & May was misschien wel de moeilijkste om in een alinea samen te vatten. We hoorden rap, we hoorden disco, we hoorden funk, we hoorden UK garage en we hoorden pop, en plotsklaps ook nog wat “Can’t Stop” van Red Hot Chili Peppers. Het optreden zwierf alle kanten uit zonder de rode draad te vinden, wat een erg verwarrend maar ook bijzonder dansbaar optreden opleverde. Het noorden leek ten allen tijde zoek, maar de dansbenen werden gevonden. Ook de gitarist was op de afspraak, want of het nu een zwoele plaat of een dancenummer was, hij zweefde er altijd wel tussen met wat getokkel of gesoleer. Opmerkelijk was dat, terwijl het optreden alle kanten uitstuiterde en de connectie met het publiek soms wat zoek leek, het enthousiasme enkel bleek te groeien. Steeds meer mensen gingen aan het dansen, waardoor de sfeer er volledig inkwam en er tot het einde ook in bleef.

Isak Danielson @ Nexus Stage

De Zweedse Isak Danielson werd niet meteen op het meest ideale uur geprogrammeerd, maar de man wist door zijn stem wel meteen een diepe indruk na te laten. Door heel emotioneel diep te gaan, kon hij zijn songs namelijk naar een hoger niveau tillen. Het enige jammere was dat hij daarvoor ook op een barkruk vooraan het podium moest zitten, waardoor er van dynamiek geen sprake was. Zijn bandleden tilden de songs wel naar een hoger niveau eens ze openbraken, maar Danielson had wel een recept dat hij bij iedere song moest toepassen. Daardoor klonk het net iets te emotioneel, al werden we wel iets meer overdonderd toen de drums en gitaren samen invielen. En ook zijn stem bleef een constante doorheen de show waardoor hij wel indruk maakte, maar qua songs bleef het allemaal net iets te mager.

Sunday (1994) @ Novus Stage

Sunday (1994) was een van de eerste bands die in de gloednieuwe Novus-tent mocht spelen. De Brits-Amerikaanse band is in haar huidige hoedanigheid nog redelijk nieuw en toch schuilde er een heldere visie in de set. Het luide geluid maakte het de leden niet bepaald gemakkelijk, maar als we daardoor konden luisteren, herkenden we een paar heel sterke nummers, zoals bijvoorbeeld “TV Car Chase”. Het filmische element is een onvoorwaardelijk element in de sound en dat kwam naarmate de set vorderde helderder naar boven. Paige Turner deed regelmatig een poging om de temperatuur van het publiek in Hulst op te meten, maar dat was toch iets zuiniger in zijn interactie. Het viertal verloor er de moed niet door en speelde met een aangename vastberadenheid. “Blossom” was een dijk van een nummer dat ondanks het volumineuze geluid lekker binnen kwam en het laatste nummer, “Tired Boy”, toonde ook nog eens zijn klasse. De karaktervolle muziek leent zich misschien iets minder voor een festival als Vestrock, maar kopje onder ging Sunday (1994) nooit.

DEADLETTER @ Main Stage

Vestrock houdt ook dit jaar de vingers aan de pols en boekte met DEADLETTER zowaar een van de spannendste postpunkbands uit de UK. We hadden op voorhand wat schrik dat de set op het hoofdpodium zou doodvallen, maar niets bleek minder waar te zijn. Een energieke sfeer surfte over de weide dankzij de Britse band, die allesbehalve onder de indruk leek te zijn van de omstandigheden. Tijdens de namiddagzon speelden de heren een geroutineerde set die alles bevatte wat we op dat moment nodig hadden. “Binge”, een van hun bekendste nummers, parkeerden ze redelijk vooraan in de setlist en dat was meteen een goed herkenningspunt. Een no-nonse attitude sterkte hun optreden alleen maar meer en ook de nieuwe nummers lieten hun sporen na. Afsluiten deden deden ze met “It Flies”, een nummer waarmee ze werkelijk toonden groter te zijn dan Vestrock. Onder een aangename zon en met een juiste attitude was dit bezoek van DEADLETTER aan Zeeuws-Vlaanderen een volslagen succes.

Op zaterdag 16 augustus staat DEADLETTER op Pukkelpop.

Adult Leisure @ Kapel

Adult Leisure uit Bristol mocht in de Kapel van Vestrock vol energie aantreden. Het viertal was alvast in een bad vol rock-‘n-roll gevallen, want met heel veel attitude toonde het wat het waard was. Helaas bleek dat uiterlijk niet te resoneren met het muzikale, want de songs die de Britten brachten, waren over het algemeen heel braaf. Het zat wel allemaal heel aanstekelijk in elkaar en we hoorden dat ze wisten hoe ze een goede song moesten schrijven, maar het geheel was allemaal wat te flets. De songs die iets meer power in zich herbergden, kwamen duidelijk beter binnen dan de songs met te weinig panache. Toen er ook nog een storing opdook op het podium, viel alles nog meer in het water. De sound zat dus wel zeker catchy in elkaar, maar op vlak van vernieuwing misten we duidelijk iets meer intensiteit en kracht.

Black Leather Jacket @ Nexus Stage

Een uurtje dikke rock-‘n-roll? Daarvoor moesten we bij Black Leather Jacket zijn. Van begin tot einde scheurden de riffs rond onze oren tot we er wild van werden. Op aangeven van de band zagen we de eerste moshpit van het festival ontstaan. De groep smeet zich net zoals het publiek, en dat werkte duidelijk aanstekelijk. We zagen zelfs een of andere gek rondjes maken in de pit met een dame op zijn schouders. De band voorzag een mix van zowel oudere als nieuwere nummers, die allemaal in de smaak vielen. Zowel de nieuwste van Rush als bijvoorbeeld “Manipulate” en “Suck It Up” van het album Tranquilizer wisten het publiek te appreciëren. En dit allemaal zonder hitjes “Western World” en “Village People” te spelen. Black Leather Jacket kon gewoon van begin tot einde te entertainen met een erg strakke set uit vooral zijn recentere repertoire en zo zagen we het, net zoals het publiek, erg graag.

De komende maanden heeft Black Leather Jacket nog heel wat shows staan in Nederland en België. Een volledig overzicht vind je hier.

Jools @ Novus Stage

Voor Jools breken er spannende tijden aan. De Britse band was even van onze radar verdwenen, maar keerde dit jaar terug in nieuwe gedaante. Met nieuwe bandleden en nieuwe nummers heeft het heel wat om voor te spelen. In de Novus-tent verkochten de leden hun vel duur en toch duurde het een dik halfuur alvorens de vonk wou overspringen. De nummers klonken aanvankelijk iets te vrijblijvend om Hulst te kunnen inpakken, maar de band vond alsnog zijn drive terug. Het geluid bleef desondanks nogal een moeilijk te ordenen brei waar weinig lijnen in terug te vinden waren. De Novus-tent kreeg wel wat te verduren en bleef er desondanks redelijk statisch bij staan. Ook zonder animo koerste Jools verder richting een apotheose die wel wat voeten in de aarde had. Ons helemaal platspelen deed Jools op Vestrock niet en zo kwamen we toch met een ‘net niet’-gevoel de tent uit. Nu nog wat slijpen en schaven aan de nummers, en dan is Jools 2.0 er klaar voor.

Danko Jones @ Main Stage

Danko Jones is een artiest die live nooit teleurstelt. Zo ook op het hoofdpodium van Vestrock, waar hij zijn gitaren liet ronken als geen ander. De Canadees bracht een bloemlezing uit zijn carrière met meteen een song uit zijn nieuwste plaat. “Guess who’s Back” zette de toon voor de rest van de set, waarbij het drietal de riffs bleef bovenhalen zonder daarbij aan energie in te boeten. Danko Jones zelf vertelde niet al te veel, maar als hij iets zei, dan was het altijd spitsvondig. Zo bedankte hij een fan uit het publiek met een origineel shirt en werd ook Slash een veeg uit de pan gegeven. Met “First Date” en “Had Enough” bleef de band ook vol power verder spelen, waardoor de toeschouwers voor het hoofdpodium zich bleven smijten. Danko Jones stelde op die manier wederom niet teleur door gewoon door te rammen zonder compromissen.

Op 3 december staat Danko Jones in de Trix in Antwerpen.

Boko Yout @ Kapel

From Sweden with love! Boko Yout zagen we eind april reeds aan het werk als opwarmband van Viagra Boys in de Ancienne Belgique in Brussel en toen liet het al een redelijk sterke indruk achter. De kapel van Vestrock is echter andere koek. Gelukkig bleek deze van een materiaal te zijn waar de bende Scouts-vrienden hun tanden in konden zetten. Met hun afro-grunge palmden ze haast moeiteloos de houten structuur in en maakten ze nieuwe vrienden/fans. De frontman was allesbehalve mensenschuw en dook meermaals de menigte in als manier om ze harder op te zwepen. Hun recente single “Imagine” werd ruig gebracht en was een breekpunt richting een indrukwekkende finale. In het voorste gedeelte van de tent was er toch eens sprake van een beetje gemosh en daar wou de zanger wel deel van uitmaken. “Postman” was een adelsbrief om U tegen te zeggen en “Ignored” kreeg de hele constructie nog eens mee. Boko Yout was de revelatie van de dag en is klaar om later deze zomer onder meer Lowlands te veroveren.

Beth McCarthy @ Nexus Stage

Beth McCarthy moest het poppy punkgehalte van Vestrock naar een hoger niveau tillen, maar daar slaagde ze niet helemaal in. Ze wist al snel dat ze een van de meest poppy artiesten op de line-up was en dat omarmde ze wel. Toch bleken al haar songs net iets te flets en voorspelbaar te zijn om te blijven overtuigen. Met een goede drummer en extra gitaar kregen we wel power, maar door telkens iets te veel effecten op haar stem te leggen, was het natuurlijke volledig weg. Daardoor zagen we ook dat de tent er niet volledig van kon genieten, want echt memorabel werd het nooit. Beth McCarthy is dus wel iemand die leuke songs heeft, maar verder dan dat lijkt ze voorlopig niet te geraken.

Feeder @ Main Stage

Het Welsche Feeder mocht om vijf voor acht als miniheadliner aanvatten en startte zijn set met enkele rustige nummers om in de sfeer te komen. Onder ander “Come Back Around” passeerde de revue om zo het publiek aanvankelijk wat op te warmen. Beetje bij beetje wist de band op te bouwen en werd het optreden steeds steviger, om dan weer over te gaan naar wat hitjes. Al snel passeerden dan ook “Pushing The Senses”, “Buck Rogers” en “Seven Days In The Sun” de revue en kwam de sfeer erin. Luidkeels werd er meegezongen en dat wist de band zichtbaar te appreciëren. Vol plezier en enthousiasme speelde de groep als een geoliede machine verder zonder een moment te vervelen en voordat we goed en wel beseften was Feeder al aan zijn laatste nummer gekomen. “Just A Day” werd vol energie ingezet en dat liet het publiek ook niet ongemerkt voorbijgaan. Een laatste keer werd er luidkeels meegezongen, gesprongen en gefeest voor de band die onder luid applaus het podium verliet.

Wings of Desire @ Kapel

Chloe Little en James Taylor vormen samen Wings of Desire. De groep uit Londen brengt dromerige indierock waar Arcade Fire tegenwoordig jaloers op is en doet dat live met nog drie extra bandleden. In de Kapel van Vestrock werd dat op een epische manier gebracht zonder dat er daarbij te veel tierlantijntjes nodig waren. Taylor is namelijk een frontman die met zijn rood hemd en natuurlijk charisma snel het publiek voor zich wint en ook Little weet met haar aanstekelijke lach aan te tonen dat Wings of Desire zich echt amuseert op het podium. Met liedjes die alleen maar openbraken op het einde en heel goede, epische soundscapes werden we 45 minuten ondergedompeld in een bad van melancholische indie zonder dat we daarbij een stuk verveling vonden. Het was namelijk zo dat de iets tragere momenten werden gecompenseerd door de heel epische eindstukken en zelfs die epische stukken waren altijd tot in de puntjes uitgewerkt. Zo bleef de tent ook altijd aangenaam vol staan en was nadien iedereen meer dan tevreden met wat ze te horen kregen. En oh ja, het was nog steeds zoals Arcade Fire zou willen klinken tegenwoordig, zonder alle commotie.

Chibi Ichigo @ Novus Stage

Voor het leukste feestje van de avond moesten we omstreeks negen uur aan de Novus Stage zijn. Het Belgische collectief rond Chibi Ichigo voorzag daar de beats, de zang en opzwepende songs. Van begin tot einde ging het publiek in extase aan het dansen, springen en zingen. Geflankeerd door synths en drums nam Chibi het publiek voor een uur op sleeptouw. Bij momenten deed de set aan de breaks van The Prodigy denken, bij momenten aan die betere trance of acid techno uit de jaren negentig. Wat het ook was, het publiek kon geen moment stilstaan. Dat was dan ook niet mogelijk, want bij elk rustig moment zorgde Chibi ervoor dat we zo hyped raakten, waardoor de volgende drop iedere keer meer bevrijdend voelde. Ze huppelde van links naar rechts, van voor naar achter en slaagde er steeds in het publiek mee te krijgen. Toen afsluiter “Gracht” openbrak, brak het publiek ook letterlijk in stukken. Uit het niks ontstond er een gigantische moshpit waarin het merendeel van de zaal aan het springen ging. Het was bijna spijtig om na zo’n moment van extase al vaarwel te moeten zwaaien aan Chibi Ichigo en haar band, want dit smaakte naar meer.

Stereophonics @ Main Stage

Voor de allereerste keer ooit op Vestrock werd Stereophonics opgetrommeld als headliner. Als hofleverancier van een aantal hitjes zoals “Have a Nice Day” en “Dakota” heeft het zestal uit Wales genoeg draagkracht om een weide te kunnen entertainen. In Nederland had Stereophonics weliswaar een paar nummers nummer nodig om zich te settelen, al vond het wel na een paar nummers zijn draai en soevereiniteit. Zonder tierlantijntjes onderhielden de mannen de weide zowel met nieuwe nummers alsook met oude klassiekers die al jaren meedraaien in hun repertoire. Was het wereldschokkend? Zeker niet, maar Stereophonics toonde ook niet de pretentie dat te willen zijn. Aan een constant tempo speelden de Welshmen de nummers aan elkaar en slechts af en toe vroegen ze Hulst de handen op elkaar te doen veren. “Maybe Tomorrow” was een potentiële meezinger, maar werd hoe dan ook niet door duizenden kelen gedragen. “Dakota”, het verwachte einde, kon dat wel. Ze speelden dan wel een dikke tien minuten extra, maar dat werd zonder schroom getolereerd door Vestrock. Gezellig, maar uiteindelijk ook net iets te weinig memorabel.

Kraantje Pappie @ Nexus Stage

Iedereen weet waar Kraan nu is! Met zekerheid kunnen we stellen dat hij omstreeks iets na elven op de Buitenvest was. Een Crane-camion loog er niet om; Kraantje Pappie was gekomen om met een tamelijke productie Vestrock voer voor een bruisende feestnacht te geven. Nogal profetisch gaf hij mee bepaalde nummers te moeten inkorten omdat hij zoveel hits heeft, en dat was nog niet eens arrogant bedoeld. De Groningse rapper nam ons mee terug in de tijd en schotelde Vestrock een resem meezingers mee. De band die hij meehad was een coole toevoeging om toch boven de Nederlandse hiphopmediaan te kunnen vertoeven. Saai werd het het bij Kraantje Pappie niet, en meer nog; bij geen enkel optreden zagen we gisteren zoveel sfeer al bij hem. Een ideale festivalset met andere woorden en eentje die deze zomer ongetwijfeld een Belgische festivaltent in het Limburgse euforisch zou krijgen.

Op 6 december staat Kraantje Pappie in de Trix in Antwerpen.

Ploegendienst @ Novus Stage

Aan de Novus Stage bleef het maar harder en harder gaan, daar er net daarvoor nog hard gefeest werd op de beats van Chibi Ichigo en band, dan werd er op het einde hard gemosht op de hardcore punk van Ploegendienst. Een keihard optreden om een keiharde dag af te sluiten. Van begin tot einde brak de band de boel af tot er niks meer overbleef. Er werd op de drums gemept, snedig vlogen de riffs ons om de oren en furieus riep zanger Ray Fuego de longen uit zijn lijf. Veel rust kregen we niet, want behalve wat bindteksten als ‘Vestrock zijn jullie klaar om te gaan met die banaan’ was er geen moment stilte. Een intens optreden, een bijzondere brok herrie, hard geram, zo en niet anders kunnen we de wervelwind Ploegendienst best omschrijven. Als je er nog energie overhad zo laat op de avond, was dit een optreden van jewelste, maar als de fut op was, dan ging je beter wat uitwaaien bij het feestje van Kraantje Pappie.

Binnen een week maakt Ploegendienst Gladiolen onveilig. Later deze zomer staan ze tevens ook op Release Festival in Borgloon.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Dit artikel werd geschreven door Niels Bruwier, Simon Meyer-Horn en Jan-Willem Declercq.