© CPU – Nathan Dobbelaere
Als het gaat om bands die elk indiegerelateerd genre groot hebben gemaakt, dan passeren namen als The Vaccines, Kings of Leon, Kaiser Chiefs en The Wombats vlijtig, maar op de een of andere manier zijn we White Lies daarin doorheen de jaren een beetje vergeten geraakt. En dat is op zich wel jammer, want de groep rond Harry McVeigh heeft echt wel fantastische nummers én albums bij elkaar geschreven. En dat doet ze eigenlijk tot op vandaag nog altijd, hetzij dat het vandaag de dag een minder grote impact maakt dan pakweg tien/vijftien jaar geleden. FIVE en As I Try Not To Fall Apart waren meer dan degelijke platen, al brachten die de Britten niet meer naar de grootste podia. De drie namen daar ook wel genoegen mee, maar werden – in tegenstelling tot sommige van bovenstaande acts – geen band die bleef teren op hits uit het verleden. White Lies bleef altijd gewoon zichzelf, zonder daarbij ooit teleur te stellen, en net daarin schuilt misschien wel de grootste charme.
De band reduceren tot vergane glorie is dus nooit echt een optie geweest, zeker nu ze met “Nothing On Me” vandaag nog maar eens een knallertje aan de discografie toevoegt. Oké, White Lies vindt zoals te verwachten het warme water niet opnieuw uit, maar blijft wel binnen zijn eigen geluid evolueren en zo tot nieuwe inzichten komen. De nieuwste creatie werd zo bijvoorbeeld meteen een van de, weliswaar binnen de perken, hardste nummers die de drie al uitbrachten. Met nog geen drie minuten op de klok weet je eigenlijk al meteen hoe laat het is: hier wordt niet rond de pot gedraaid. Het tempo van “Nothing On Me” ligt gigantisch hoog, en op die manier neigt de single zelfs een beetje richting (post)punk. Het nummer hangt aan elkaar met een glitterende riff en opzwepende synth die permanent met elkaar synchroon in dialoog gaan, om dan McVeigh er vrij wild overheen te laten glijden. Dat zet de instrumentatie klaarblijkelijk aan om nog heviger tekeer te gaan, want het tempo lijkt alleen maar meer de hoogte in te gaan. Zo ontwaren we zelfs een chaotische saxofoon, een piano die je alle hoeken van de kamer toont en drums die alsmaar snediger beginnen te klinken.
Zo hebben we White Lies dus nog niet gehoord, maar moet gezegd dat het ons daarom des te benieuwder maakt naar waar dit wildere pad ons in de toekomst zal brengen. Een eerste voorsmaakje valt ongetwijfeld te ontdekken op 25 februari in de Ancienne Belgique.
Beluister de singles van de week op onze Spotify.
