Hoover! Voor Hooverphonic boven de doopvont werd gehouden, werd de band gewoon Hoover genoemd. Edgar J. Hoover was zevenendertig jaar lang de grote pief bij de F.B.I., Herbert Hoover zorgde er als president van de V.S. voor dat de bevolking van ‘Poor Little Belgium’ tijdens de Eerste Wereldoorlog niet van de honger omkwam door zijn vergevorderde voedselprogramma. Hoover is een topmerk van kwaliteitsstofzuigers, wat ook een woord is dat een miljoen punten verdient bij Scrabble. Hooveriii is een groep die gesticht werd door Bert Hoover, een loner die met zijn drummachines muziek componeerde, maar bedacht dat hij toch liever met wat meer volk de podia betreedt. Zes koppen telt de band nu en, geloof ons vrij, dat hoor je aan de muziek; muziek die helemaal vol zit van geluiden. Daarover uiteraard dadelijk meer. Hooveriii wordt uitgesproken als ‘Hoover Three’ en niet als ‘Hooveriiiiiiiiiiieeeeeeeeee’ of zo, laat dat al duidelijk wezen.
Acht albums staan ondertussen op het conto van het zestal en wij vinden hun Water For The Frogs hun beste tot nu toe. We zijn de band altijd blijven volgen omdat we wel houden van spannende, verrassende muziek en laat Hooveriii daar nu net heel goed in zijn. Manhunter is het nieuwe vehikel waarin we mogen plaatsnemen en we worden zowaar getrakteerd op maar liefst zeventien nummers. We halen bijna achtenveertig minuten, wat het onmogelijk maakt om de liedjes op een enkel kantje van een cassette te zetten, maar we leven dan ook niet meer in de jaren tachtig van de vorige eeuw. We kraken de nek en de vingers, zetten ons goed en gaan beginnen aan de eerste, tweede en derde luisterbeurt. Tot later!
Hier zijn we weer. We beginnen bij het begin en dat is de vooruitgeschoven song “Melody“. Beluister gerust deze song met de toch wel hilarische clip die ook best de stuipen op het lijf jaagt. Kleine stuipjes evenwel, maar goed, het zijn weldegelijk stuipen. We zitten direct in een dikke vibe uit de vroege jaren tachtig, beetje genre Billy Idol. Tweeënhalve dolle punkrock waarin nog een coole gitaarsolo zit verwerkt. Met “Tin Lips” zitten we in hetzelfde schuitje en het is een schuitje dat uitnodigt tot een portietje headbangen. Dik in orde dus! “In The Rain” is een soort van interval vroeg in de plaat die onmiddellijk mag buiten gekeild worden. Dan liever “Westside Pavilion of Dreams” waarin we weer aan honderd kilometer per uur met onze kop tegen een betonnen muur dreigen te botsen.
Hooveriii is echt wel een rockband waarvan alle groepsleden heel goed weten hoe ze de instrumenten moeten hanteren; geen noot, akkoord of slag op de drums zit fout en het is gewoon heel goed in elkaar gestoken. Waar de band het dan alweer vandaan haalt om met “Cul-De-Sac” het tempo volledig onderuit te halen, is voor ons echt onbegrijpelijk. Het voelt alsof je met een rotvaart op de autosnelweg in een cabrio rondscheurt, maar opeens uit je trance wordt gehaald voor een gezin van overstekende eendjes. We hebben er begrip en respect voor, maar we zien liever hun hielen dan hun tenen (van hun zwemvliespootjes). Met “Night Walks In Montreux” luisteren we precies naar Jean Michel Jarre die iets uitprobeert terwijl hij slaapdronken zijn eerste tas koffie zet. We beseffen dat het deel uitmaakt van het DNA van de band, maar het klinkt echt te belegen en verveelt na enige luisterbeurten.
Titeltrack ‘Manhunter” is ook zo’n instrumentale compositie en daar doet Hooveriii wat we het liefst hebben; met een vette baslijn dreigend en mysterieus overkomen. We moeten hierbij denken aan de angstaanjagende Cylons van het onvolprezen Battlestar Galactica. Hooveriii heeft er duidelijk voor gekozen om de coole rockers zoals “Tarantula Eye” met fantastische blaasinstrumenten op de achtergrond af te wisselen met weinig tot ons sprekende tussenstukjes. We zijn fan van het ene, maar hebben weinig tot geen voeling met het andere. Vreemd om zo naar een plaat te luisteren! Op “Me King” klinkt alles lekker funky en Hooveriii laat hier weerom zien dat het het in de vingers heeft om eclectische songs te maken die als een stuiterbal alle richtingen durven uitgaan. Op “Stage” krijgen we nog een countryrocksong te horen waarvan we oprecht best gelukkig worden. Toffe pianoriedel, scheurend patroon op de zes snaren en een swingend solootje op nog eens zes andere snaren.
Goed plaatje dus, maar wel eentje met een aantal nummers die we gewoon zouden skippen. In principe had het dus wel op de enkele kant van een cassette gepast en komt nog maar eens uit dat elk nadeel zijn voordeel heeft. Manhunter is dus zeker een oké plaat, maar voor ons net iets te lang eigenlijk. Is hier ooit al iemand van doodgegaan? Bijlange niet! We gaan het album zeker nog eens opzetten en waarschijnlijk nog meerdere keren, dus op zich zit het allemaal dik snor voor Hooveriii. Optredens staan voor de band op dit moment enkel gepland in het reusachtige land dat goochelt met invoertarieven en kronkelende gesprekken over oorlog en vrede. Enfin, we gaan nu ons kot stofzuigen met onze Hoover. Dat moet ook gebeuren af en toe.
Ontdek “Tarantula Eye”, ons favoriete nummer van Manhunter, in onze Plaatje van de plaat-playlist op Spotify.
