AlbumsRecensies

Hooveriii – Water for the Frogs (★★★★): Een grimmig hoekje van de kosmos

Het gebeurt geregeld dat een band een verdraaid cool debuut uitbrengt en daarna nooit meer van zich laat horen. Het omgekeerde is aan de hand bij de heren van Hooveriii. Eerlijk is eerlijk, van de band hadden we tot een maand geleden nog nooit gehoord. Dat klinkt misschien niet bepaald opmerkelijk, tot je beseft dat de band al aan haar vijfde album toe is. Hooveriii ging initieel van start als het soloproject van Bert Hoover, die wat met zijn drumcomputer aan het knoeien ging, maar evolueerde doorheen de jaren naar een complete band. Het viertal vond haar thuisbasis in Los Angeles al snel te klein, en landde nét voor heel Europa op slot ging in Duitsland. Je weet wel, de geboortegrond van sinistere krautrock. De bands kronkelige krautrock – die wat doet denken aan de mascarajaren van Iggy Pop – raakt helemaal omwonden met fuzzy psychedelica, en die trippy attitude perst Hooveriii op Water for the Frogs gewelddadig tezamen in noisy nummertjes die stuk voor stuk aanvoelen als een kilometers diepe trip naar een grimmig hoekje van de kosmos.

Cindy” is het eerste heksensoepje dat we van de plaat te horen krijgen. Het nummer is volledig gebouwd rond een dartele baspartij die door een wonderlijk psychedelisch landschap snorkelt. Schelle gitaarflarden leuken de boel hier en daar op, maar de echte hoogtepunten van het nummer overlappen steeds met de hypnotiserende meerstemmige passages, die je diep meetrekken in een trip die van repetitiviteit haar punt maakt. Het nummer explodeert nergens, maar laat wel een horde blazers aanrukken die de wolk waarop je rondzweeft naar haar hoogtepunt duwt. De toon op “Control” is een pak anders. De bas trekt zich terug en een kudde snedige staccato-gitaren nemen de leiding over. Een speelgoedorgeltje sust je gemoed, maar vermijdt niet dat de wolk waar je eerst nog rustig op rondkuierde vreselijk lek gestoken wordt. Een hoop buitenaardse effecten doen je twijfelen of de planeet waar je met rotvaart op afstevent wel de aarde is, en die kopzorgen zetten zich verder op “Hang Em High”.

Het nummer overstroomt van de fuzz die wanordelijk om je oren suist terwijl je de meest kraut-geïnspireerde passage van het album meemaakt. De noise stapelt zich op en desoriënteert je alsof je in een dichte zandstorm beland bent, maar gaat na vier minuten scheurende wanorde alsnog liggen. Wat je daarna voor je ziet, slaat alles. “Shooting Star” opent met de ronkende restanten van haar voorganger, maar lijkt als eerste nummer op de plaat pas écht de synths te omarmen. De hoekige saw-wave die je noot voor noot strakker bij de arm grijpt, gaat hand in hand met een beklijvende saxofoon en eindeloos galmende vocals. Het slagwerk klinkt primitief, maar puur, en vult de trip in al haar eenvoud perfect aan.

Tot nu toe kregen we vooral muziek te horen die zich leek af te spelen in een afgelegen deel van het zonnestelsel, maar “We’re Both Lawyers” voert je meteen weer terug naar de regenachtige straten van Berlijn. Het giet, zo hoor je aan de laag brommende blazers, terwijl kromlopende wezens in lange grijze jassen zich met zware voetstappen doorheen de plassen op het trottoir sleuren. De gitaren gaan uiterst voorzichtig te werk, en de bas houdt zich monotoon en repetitief gedeisd. Drie minuten duurt het alvorens iedereen het plots op een lopen zet, en jij? Jij rent mee, wegvluchtend van god weet welk gevaar. De gitaren schieten chaotisch en gierend om je oren, synthsalvo’s lopen elkaar voor de voeten en de cimbalen sidderen als nooit tevoren. Er wordt geen woord gesproken, maar je bent bang, heel bang.

De grijze dystopie waar je in verzeild geraakt bent, zet zich in al haar agressie verder op “Erasure”. Het is op dit nummer dat de boosaardige toon van de synths een perfect evenwicht vindt met de fuzz die de gitaren doorheen de versterkers persen. Een machinale riff trekt loeihard van leer en geeft het nummer pit. De brand die “Erasure” sticht, wordt echter gretig geblust door het geruststellend klinkende “Gone”. Het nummer biedt een uitweg uit de robot-nachtmerrie waar je de voorbije nummers in geleefd hebt, met ijle vocals en dromerige gitaarpartijtjes die vlijtig tot uitbarsting komen. De synths versmelten halverwege met een schorre saxofoon tot een grillige brok spacejazz, en geven groen licht aan de rest van de bezetting om alle remmen los te laten. “Gone” eindigt in een waanzinnige weelde van effecten, blazers en solo’s. Het is een epos van een nummer, waar je alleen met open mond naar kan luisteren.

Hooveriii is een ontdekking, zo veel is zeker. Wat de band doet op Water for the Frogs komt schijnbaar uit het niets, maar de band broedde er al op sinds 2019, en dat hoor je. Van sinistere, machinale krautrock tot psychedelische jazz, dit avontuur van een album heeft het gewoon allemaal, en we duiken er graag een tweede keer in.

Bandcamp / Instagram / Facebook

Ontdek meer muziek op onze Spotify.

Related posts
InstagramLiveRecensies

Fuzz @ Trix: Overuren voor het fuzzpedaal

Dat Ty Segall bijna jaarlijks een bezoekje brengt aan ons land, is een feit. Toch was het met zijn band Fuzz maar…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Albumreviews: Beire Kort #36

Het aantal albums dat wekelijks verschijnt, is meedogenloos groot. Daarom is het onmogelijk om alles binnen de correcte tijdspanne van een degelijke…
Nieuwe singlesOntdekkingen van "Den Beir"

Nieuwe single Hooveriii - "Erasure"

Net voor een of ander virus het volledige livegebeuren in Europa lam legde, wist een zeker bandje uit Los Angeles met de…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.