Habibi Funk Records is een Duits label dat zich dag na dag inzet om ‘verloren’ muziek uit de Arabische Wereld in de mainstream te krijgen. Stichter Jannis Stürtz probeert daarbij zorgvuldig om te springen met de manier waarop hij die muziek aan de man brengt: de helft van zijn inkomsten komen terecht bij de artiest of bij diens familie. De discografie van Habibi Funk telt inmiddels al dertig albums, die reiken van indierock over Arabische funk, jazz, soul en dansbare filmmuziek. Dat Stürtz er met zijn label ook in slaagt om verder te gaan dan alleen streaming en platenverkoop, bewijst hij vanavond met een double bill in de Club van de Ancienne Belgique. De Libanese artiesten Rogér Fakhr en Charif Megarbane planden namelijk een stop in onze hoofdstad en presenteerden ons een mooie greep uit hun catalogus.
Rogér Fakhr had waarschijnlijk nooit durven dromen dat zijn gevonden cassettetapes gingen leiden tot miljoenen streams en een adoratie op online muziekfora, maar toch is dat de realiteit geworden. Met de compilatieplaat Fine Anyway slaagde hij erin om meer dan vijftig jaar na datum opgepikt te worden. Sommige tracks op dat album groeiden uit tot ware cultklassiekers, die gisterenavond natuurlijk niet mochten ontbreken. De meeste nummers die Fakhr ten berde bracht kwamen uit dat album, ondanks het feit dat hij in principe al een tweede album had om voor te stellen. Met “Lady Rain” beet hij ontspannen de spits af en zette hij tegelijk de toon voor de rest van zijn set, die heel dankbaar door het publiek onthaald zou worden. De eerste drie nummers bracht hij op een rustiger tempo, waardoor hij zijn show gestaag opbouwde. Pas bij titelsong “Fine Anyway” kwamen de drummer en bassist mee op het podium, waarna er echt leven in de brouwerij kwam.
Dat Rogér al begin de zeventig is, merkte je op sommige ogenblikken wel. Zijn stembereik was bij momenten vrij beperkt en de danspasjes moesten veelal van de band rond hem komen. Toch wist hij dit grotendeels te compenseren met een goed gevoel voor humor: ‘En aan mijn rechterkant de persoon die ik wil worden als ik oud ben, Charif Megarbane!’. Doordat we al vele shows hebben meegemaakt, is het riedeltje ‘jullie zijn het beste publiek van deze tour’ vrijwel uitgehold, maar toch resteert nog een jeugdige hoop dat hij het bij ons écht meende: zo dankbaar en bijna tot tranen bewogen reageerde Fakhr op de reactie die uit het publiek ontsprong. Het mag dan ook gezegd dat de man over best aardige nummers beschikte om de zaal mee te entertainen. Of het nu was met favoriet “Everything You Want”, geschreven voor iemand die hij ‘echt niet kon uitstaan’, of met het reggae-achtige “Sitting in the Sun” waarbij we spontaan de zomer op ons af voelden komen.
Fakhr hield zijn set bovenal interessant en levendig, zoals op “Every Body’s Going Home”, waarbij door enkele psychedelische uithalen nog eens bleek dat het venijn vaak in de staart zit. Of op “Had to Come Back Wet”, waarbij hij zijn backing band pas echt in de schijnwerpers kon zetten. De krop in de keel kregen we bij “Rainhill” en het bijhorende verhaal over zijn jeugd tijdens de Libanese Burgeroorlog, waarna hij de link legde met andere conflicten dichtbij zijn geboorteregio. Het zou geenszins de laatste keer zijn dat de woorden ‘free Palestine’ door de zaal galmden. De nummers van Rogér Fakhr mogen misschien meer dan veertig jaar onder het stof gelegen hebben, maar vervelen deden ze zelden. Op “Keep Going” stak hij ons nog een laatste keer een hart onder de riem met een uiterst dansbaar deuntje en kwam hij vervolgens solo terug om ons met het nummer “Time Runs Close” een emotionele encore te voorzien. Een man van vele gezichten, die Rogér.
Even multigetalenteerd is Charif Megarbane. Net zoals zijn voorganger duidt ook hij Libanon aan als men vraagt in welk land zijn wieg staat, maar hij pakt zijn muziekcarrière net wat psychedelischer aan. Ook is Megarbane een van de weinige hedendaagse artiesten op de roster van Habibi Funk. De laatste vijftien jaar was hij verantwoordelijk voor – hou je vast – meer dan honderd albums, maar op het Duitse label tellen we er een stuk of vier. De meeste van de songs die we gisterenavond hoorden, kwamen van Marzipan en het vorige maand verschenen Hawalat, waardoor we een recente greep uit Megarbanes gigantische discografie te horen kregen. Beginnen deed hij met het aanstekelijke “Hanadi”, toch wel een van de meest catchy nummers die op die nieuwste plaat staat, om vlug op te volgen met songs als “Yara” en “Al Dollarji”.
Echt hits kan je de nummers van Charif nog niet noemen, maar het potentieel zit er zeker wel in. Dat we voor anderhalf uur geen enkele gezongen noot hoorden, helpt daar natuurlijk niet bij. Toch deed hij zijn opperste best om het publiek zoveel mogelijk te betrekken bij zijn show. Niet alleen door een klassieke cover à la “Love In Portofino”, speciaal ‘voor de grootouders, die deze wel zullen kennen’ of door georchestreerde meezingmomenten op nummers als “Istintaj” wist hij de vaart in zijn show te houden. het nadeel bleef wel dat door het gebrek aan zang de songs wat in elkaar overvloeiden. Toch leek dat het publiek allerminst te deren. Tot op de laatste seconde zagen we hoofden op en neer bewegen en toen de muzikant “Dreams of an Insomniac” aankondigde, hoorden we zelfs enkele motiverende ‘yeahs’ uit de uithoeken van de kamer.
Dat Habibi Funk zijn trouwste fans had opgetrommeld om naar Brussel af te zakken was dus wel duidelijk. Rondom ons hoorden we Nederlanders, Duitsers en Britten die het rijkelijk naar hun zin hadden met de instrumentale neopsychedelica van de Libanees. Omdat de vintage productie op de meeste van zijn platen ons in het ongewisse liet, wisten we niet goed hoe zijn muziek in een livesetting zou gedijen, maar Megarbane verraste ons samen met zijn backingband Papié Maché met muziek die het midden hield tussen het betere werk van Khruangbin en de scherpere songs van Menahan Street Band. Daarbij hoort ook een eervolle vermelding van het voorlaatste nummer “Sens Dessus Dessous”, origineel uitgebracht door zijn one-man band Cosmic Analog Ensemble. Als we tot op dat punt van de avond nog geen redenen genoeg hadden om met de armen gestrekt in zijn oeuvre te duiken, gaf die passage zeker het laatste duwtje.
In de AB Club kon je gisteren terecht voor een hoogstaand streepje Mediterraanse muziek. Wat Habibi Funk in slechts tien jaar tijd heeft weten uit te bouwen is simpelweg ongelooflijk te noemen, en het feit dat er zoveel respons is gekomen op een door hen georganiseerde concertavond is al genoeg bewijs dat de wereld klaar is voor meer. Zowel Rogér Fakhr als Charif Megarbane toverden een uiterst gezellige show uit hun hoed en lieten ons flarden zien van een muzikaal universum dat in onze contreien spijtig genoeg niet voldoende aandacht geniet. Of we dus uitkijken naar het volgende wat Jannis Stürtz en zijn label voor ons in petto hebben? Laat maar komen!
Rogér Fakhr: Instagram
Charif Megarbane: Instagram / Bandcamp
Habibi Funk: Facebook / Instagram / Bandcamp
Setlist Rogér Fakhr:
Lady Rain
Had To See Harry
My Baby, She Is As Down As I Am (But She Doesn’t Know)
Fine Anyway
Sitting In The Sun
Everything You Want
Every Body’s Going Home
Gone Away Again
Rainhill
Had To Come Back Wet
Keep Going
Time Runs Close
Setlist Charif Megarbane:
Hanadi
East Of What
Yara
Al Dollarji
Love In Portofino (Fred Buscaglione)
La Virgule Suspendue
Pomegranate
Pas De Dialogue
Dreams Of An Insomniac
La Grande Bellezza (Cosmic Analog Ensemble) / Chez Mounir
Istintaj
Marzipan
The Invisible Cut
Hawalat / Tayyara Warak
Sens Dessus Dessous (Cosmic Analog Ensemble)
Souk El Ahad
