© CPU – Steven Hendrix (archief)
Het was net geen twee jaar geleden dat we naar de Koninging Elisabethzaal afzakten om er Van Morrison te zien. De beste man bracht toen de hele avond lang covers van skifflenummers die op zijn toen verschenen plaat Moving On Skiffle stonden. Anno 2025 speelt de Noord-Ier weer meer van zijn eigen materiaal, al moesten we in Antwerpen ook niet hopen op een optreden volgepropt met zijn grootste hits. Van The Man deed en doet, zoals algemeen geweten, altijd waar hij zelf zin in heeft en dat was ook op een zonnige zaterdagavond niet anders.
Zo had Morrison blijkbaar ook zin om er om drie voor acht al aan te beginnen, terwijl nog een redelijk deel mensen op zoek was naar zijn stoel. Zoekende of niet, de Noord-Ier blies het publiek meteen letterlijk omver met “Only A Dream”, waarvoor hij na leuke solo’s op piano en trompet de saxsolo voor zich nam. Hij trok die lijn verder op “You Gotta Make It Through the World”, om vervolgens plaats te nemen achter de piano voor “Someone Like You”, dat hij in duet met een van zijn twee backingzangeressen zong.
Dat de band van de zanger heel omvangrijk was, zou nog een understatement zijn, want Morrison liet zich door maar liefst tien muzikanten omringen; een bigband om U tegen te zeggen. Het zorgde ervoor dat we een magistrale versie kregen van zijn klassieker “Days Like This”, waarin hij een saxofoonduet aanging met de saxofonist van dienst. Zijn nieuwe single “Down To Joy”, die wat sneller werd gespeeld dan de studioversie, blendde door het gelijkaardige muzikale thema zonder moeite in tussen de rest.
Morrison putte zowat uit zijn gehele uitgebreide discografie en kwam zo ook in het begin van de eenentwintigste eeuw terecht met “Steal My Heart Away”, dat een ongelooflijk filmisch gehalte had. Nadat we Van al op saxofoon en piano hadden gehad, werd het voor hem tijd om te illustreren dat hij een alleskunner is, dus haalde hij zijn mondharmonica boven voor het prachtige “Enlightment” en vervolgens ook zijn maracas voor “No Other Baby”, dat dan ook door het publiek werd meegeklapt.
© CPU – Steven Hendrix (archief)
Doorheen de hele avond was Morrison niet bijzonder spraakzaam, al zat er helemaal niemand in de zaal die daar van uitging, maar de beste man sprak in totaal wel ergens om en bij de vijftig woorden en dat zijn er toch minstens veertig meer dan we van hem gewoon zijn. “What Would I Do Without You”, waarbij de zanger op het einde vocaal in overdrive ging en heerlijk uithaalde, werd bijvoorbeeld voorafgegaan door de korte mededeling dat het een bluesnummer van Ray Charles was.
Morrison bleef even onze muziekgeschiedenisdocent en schotelde “Cold, Cold Heart” van Hank Williams voor, waarbij hij enthousiast – wederom naar zijn maatstaf – de band voorstelde en het tot een erg vreugdig muzikaal einde bracht. Minder opgewekt was hij dan weer toen hij zijn ritmesectie, in het bijzonder zijn bassist, wat de les leek te spellen door hem tijdens de intro van contrabas naar elektrische basgitaar te doen switchen. We moeten toegeven dat de elektrische ook wel beter paste bij “Into the Mystic”, dat misschien wel net iets te mak gebracht werd, maar dat is dan weer zo’n goed nummer dat het zelfs wanneer het niet overtuigend gebracht wordt, nog steeds staat als een huis. Diezelfde bassist hoeft trouwens geen slapeloze nacht te hebben vannacht, want zijn solo tijdens het ellenlange en vol solo’s gestouwde “Green Rocky Road”, behoorde zonder meer tot de hoogtepunten van die geweldige traditional.
Het mocht vervolgens weer swingen van de Noord-Ier, met “Real Real Gone” en “Have I Told You Lately”, misschien wel het beste knuffelrocklied aller tijden, dat deze keer evenzeer in swingversie werd gebracht, zo een Sinatra-gehalte kreeg en vooral een aanstekelijker gehalte had. Met “Ain’t Gonna Moan No More”, “Snatch It Back and Hold It” en “Help Me”, kregen we nog een fraai uitstapje naar de blues, waarna Morrison het podium verliet.
De Noord-Ier werd nog eens aangekondigd en terwijl zijn band helemaal niet gestopt was met spelen, kwam hij terug om “Gloria” op mondharmonica in te zetten. Dat was meezingen geblazen met Morrison, die de hele avond geweldige vocale performances gaf en uiteindelijk zonder omkijken het podium onder een daverend applaus verliet. In een soort ‘Elvis has left the building’-stijl, jamde zijn band nog zo’n kwartier door en ook dat was om vingers en duimen bij af te likken. Solo’s galore en uiteindelijk een ongelooflijk staaltje zangwerk van de backingzangeres die tijdens het concert zelf het minst op de voorgrond had getreden. We moesten door haar flexibiliteit en gigantische bereik in de hoogte aan Mariah Carey denken, maar dan wel met een aangenamere muzikale omkadering.
Van Morrison gaf een geweldig concert in de Koningin Elisbethzaal, waarvoor hij zich liet omringen door tien fantastische muzikanten. We kregen toch om en bij een handvol klassiekers en hits, waar we op voorhand zelfs niet hadden op durven hopen, dus ook wat dat betreft oversteeg Van The Man de verwachtingen. Wie op zondag 27 april zijn concert in Bozar bijwoont: u weze gewaarschuwd en gaat best om tien voor acht al zitten.
