© Flower Up & Rosie Sco
De Ringo Music Bar in hartje Gent moet voor buitenlandse artiesten een ware belevenis zijn om in te spelen. Ondergronds, in het licht van het Belfort en pal naast de Stadshal, in een relatief klein, maar mooi vormgegeven, gewelfd café, mét prima akoestiek: er zijn slechtere plekken om te komen spelen. Gesteld dat je met je tourbusje door de plaatselijke lage-emissiezone geraakt tenminste. Want dat er werk was aan het tourbusje van de Engelse band Divorce, leerden we tijdens hun eerste concert op het Europese vasteland ter promotie van hun debuutalbum Drive To Goldenhammer. Als dat maar goed komt, wanneer ze de komende weken de rest van Europa doorkruisen.
Nu, op een occasionele Nederlandse band na, zijn nog nauwelijks buitenlandse bands tot in de Ringo geraakt. Het optreden van Divorce was dus alvast om deze reden een specialleke. Bovendien is de band, evenals zijn debuutalbum, in eigen land al ruimschoots overladen met superlatieven en hebben we ze ook zelf al meermaals in de schijnwerpers gezet, met een verkiezing tot Internationale ‘Grote Beer van Morgen‘ in 2023 als voorlopige bekroning. Er lijkt dus een grote toekomst voor het viertal uit Nottingham aan de horizon te gloren en dan is het een uitzonderlijke kans om hen (voor een laatste maal?) in een dergelijke bescheiden, intieme setting te zien.
Dat het geen evidentie is om een genre te kleven op de band, hadden we eerder al vastgesteld. Dat pleit regelmatig in het voordeel, aangezien het wijst op een avontuurlijk karakter, met als onbetwist hoogtepunt de recentste single “Pill”. Dat nummer zat niet toevallig in het midden van de set, als een soort pièce de resistance. Vooral in het verstilde middenstuk, met Tiger Cohen-Towell als solostem, kwam een van de grootste troeven van de band tot uiting. Wat een podiumprésence heeft Cohen-Towell en wat een stem!
Het was dan ook geen toeval dat de stukken waarin die (Cohen-Towell is non-binair) het vocale voortouw nam, vaak het meeste indruk maakten. Niet dat de andere bandleden, die elk een stukje zang voor hun rekening namen, daarom onaangenaam waren om naar te luisteren en de samenzang tussen mede-frontman Felix Mackenzie-Barrow en Cohen-Towell zorgde geregeld voor een interessante wisselwerking; maar even vaak bekroop ons het gevoel dat een grotere rol voor de laatstgenoemde de band geen kwaad zou doen.
Als we het dan toch over genres hebben, dan kwam ‘americana’ wel meermaals spontaan naar boven. Vlak voor slotnummer “Checking Out” liet de band trouwens zelf de term ‘country song’ vallen, maar dan toch eerder in de richting van wat recent een Adrianne Lenker, MJ Lenderman of Waxahatchee ermee hebben aangevangen. Of, wat verder terug in de tijd, Jason Molina/Songs: Ohia. Geen toeval trouwens dat de band er vanwege die linken al geregeld van verdacht werd uit de VS te komen. Op andere momenten hoorde je dan weer de gelukzalige indiepop van een Angus & Julia Stone of The Magic Numbers. Tegelijk: als we eerlijk zijn, zijn die namen nog wat te veel eer voor Divorce. Op de beste momenten, zoals in “Karen”, “Antarctica”, “Scratch Your Metal” of het eerder genoemde “Pill” zie je een grote toekomst voor de band; op andere momenten was ‘gezapig’ een term die ons net iets te vaak te binnen schoot, zoals in opener “Fever Pitch” of zowat het volledige slotakkoord van het concert.
Dat einde kleurt misschien iets te veel ons beeld van dit concert. En natuurlijk staat de band nog maar aan het begin van zijn discografie. Er is dus nog meer dan tijd genoeg om sterke songs (vooral de singles) bij mekaar te pennen en wat te wieden in de wat grijzere rest van de songs. Dat kan ook zorgen voor een sterkere connectie met het publiek. Dat was gisteren een mix van vaste bargasten die zich geen buil vielen aan de schamele 7,90 euro toegangsprijs op deze muzikale avond (ons treinticket was gisteren duurder – enkele rit!) en meerwaardezoekers die de band al op pakweg Left of the Dial aan het werk hadden gezien. Zij leken wel schik te hebben in het concert, maar van een echte ambiance of emotionele connectie was voor ons iets te zelden sprake, niettegenstaande de setting. Er waren zeker magische momenten en wanneer de band echt los ging (meestal na een gemoedelijk begin), voelde je de spanning opbouwen. Tegelijk lijkt Divorce nog iets te veel met de rem op te spelen en stopten heel wat nummers ook nogal abrupt. Dat ze zelf aangaven hoe onzeker ze waren over een unieke song als “Pill”, geeft dat ook wat aan. Als je zo’n song kan schrijven, moet je niet beschroomd zijn om nog meer buiten de lijntjes te kleuren.
Is de wisselwerking tussen de bandleden dus een 100% geslaagd huwelijk, muzikaal, qua rolverdeling en qua intensiteit? Niet echt. Er mag zeker nog wat meer pit in de relatie komen. Als je zo vaak in de richting van americana denkt, dan mag de snik in de stem en een emotionele lading in de muziek niet ontbreken. Dat creëert magie en zorgt ervoor dat je de weg naar het hart van je toehoorders vindt. Ons gevoel is dat al die elementen aanwezig zijn, maar dat de band nog te veel tegelijk wil en zijn troeven nog wat beter moet leren uitspelen. Dat die manifeste sterktes er zijn, geeft hen anderzijds een voordeel van jewelste op 99% van hun generatiegenoten. Het zal dus uitermate boeiend zijn om de band de ogenschijnlijk contradictorische beweging te zien maken van een gebroken relatie in de groepsnaam naar een perfect huwelijk in de muzikale uitwerking.
Facebook / Instagram / Website
Setlist:
Fever Pitch
All My Freaks
Gears
Karen
Jet Show
Parachuter
Antarctica
Sex & The Millennium Bridge
Pill
Scratch Your Metal
Where Do You Go
Old Broken String
Eat My Words
Lord
Hangman
(bis)
Mercy
Checking Out
