Dag twee op Left of the Dial, maar van vermoeidheid was er nog helemaal geen sprake bij zowel de bands als het publiek. Meer nog, de tweede festivaldag voelde nog net iets uitgelatener en sfeervoller aan. Voor we echter de binnenstad indoken voor een lange concertdag, mochten we nog genieten van een boottochtje door de haven van Rotterdam op de tonen van Eades en Deep Tan. Het was echter aan land dat we de strafste vissen konden vangen met als uitblinkers Public Body, deathcrash, DEADLETTER en Divorce.
Eades @ Bands on a Boat
Op de vrijdag en zaterdag van Left of the Dial krijg je twee momenten om op een bootje te varen en concerten mee te pikken in een unieke setting. Bij de eerste rondvaart zagen we als eerste de band Eades; een groep die het schip niet eerst liet zinken, want ze begon meteen aan de set. Daarin hoorden we heel fijne, catchy nummers met een bepaalde urgentie in zich. De gitaren gierden bij momenten door de speakers en zelfs op een ietwat rammelende locatie als de boot, bleek hun muziek sterk tot zijn recht te komen. Zo werden we erg gecharmeerd door de uptempo samenzang van het vijftal in bijvoorbeeld “Reno”. Op het eind knalde de groep er nog eens een resem aan riffs door, om zo op een heel krachtige manier toch een goeie indruk na te laten.
Ghost Car @ Vrijbuiter
Ook Rotterdammers die toevallig ergens aan het struinen zijn, kunnen plots op een band van Left of the Dial stoten. Op vrijdag en zaterdag serveert de organisatie namelijk een heuse lading aan gratis concerten. Eentje dat wij daarvan zagen, was Ghost Car op de Vrijbuiter. Ook hier een band op een boot, maar het publiek staat eigenlijk vanop de kade toe te kijken. Een coole ervaring en ook de sound was niet mis, dat konden we horen bij Ghost Car. Het viertal uit Londen heeft een rasechte rock-‘n-rollattitude, wat we al konden zien aan hun voorkomen. Ook muzikaal knalt de band in één rechte lijn door. Heel vettige riffs, een unieke synthinvloed en vooral goeie samenzang. De vocals klinken wat riot grrrl, wat de muziek ook nog wat meer panache geeft. Op die manier ontstaat er net geen moshpit aan de rand van het water, maar de band zal wel veel zieltjes gewonnen hebben.
DEADLETTER @ Rotown
© Guus van der Aa
Op dag twee was de eer aan het vijftal van DEADLETTER om Rotown te openen. De band past muzikaal ook perfect binnen het plaatje van het festival; snedige, funky postpunk die qua sound ergens tussen Viagra Boys, shame en Squid te vinden valt. Bovendien hebben ze intussen ook een mooie livereputatie opgebouwd, wat ze bewezen met het zeer catchy en dansbare hitje “Pop Culture Connoisseur”. Met een schepje ironische sneren richting the powers that be en een saxofoon die af en toe mee de dans kwam bepalen, was het dan ook moeilijk om niet onder de indruk te zijn van deze bende jongelingen. Het zou dan ook geen verrassing zijn moesten ze binnenkort bij de grote namen in het postpunklandschap horen.
Waldo’s Gift @ Arminius Kerk
Jazz heeft ook zijn plaats op Left of the Dial, al zijn de acts procentueel gezien wel in de minderheid. Waldo’s Gift is zo een van die ‘exoten’ die een plaats verdiende op de line-up. Het drietal startte de band op vraag van een lokaal café in Bristol om er wekelijks concerten te spelen. Intussen tourt de groep ook buiten het Verenigd Koninkrijk en kreeg ze met de Arminius Kerk een, op papier, zeer gunstige locatie voorgeschoteld. Ondanks de iets mindere opkomst in de namiddag, kregen de Britten het publiek aanvankelijk wel vlotjes mee. In hun set was er zelfs wat ruimte voor improvisaties. Dat waren ook de momenten waarop wat opwinding in de set kroop. Voor de rest miste het wat aan afwisseling en sterke nummers om ons de volledige veertig minuten mee te kunnen krijgen. Maar de fundamenten om het ver te schoppen binnen de jazzkringen zijn er wel.
Public Body @ WORM 1
Public Body mocht de debatten openen in WORM en maakte om half vijf al meteen duidelijk dat het geen compromissen zou sluiten. De band uit Brighton wist ons in het begin al meteen heel wat nieuwe liedjes voor te schotelen, die elk een ander spectrum binnen hun muziek leken te weerspiegelen. Waar ze op hun reeds uitgebrachte songs een bepaalde aanstekelijke punkvibe meedragen a la DEVO, kregen we nu ook nog meer potige punksongs te horen. Er waren ook enkele leuke extraatjes zoals een fluitje en natuurlijk een korg die hier en daar voor wat meer aanstekelijkheid zorgde. Er hing ook een bepaalde kantoorvibe rond het muzikale, wat nog het meest opviel bij een song als “Reset My Password” dat op het eind voor nog wat extra energie zorgde wanneer de al bekende singles passeerden. Daarmee veroverde Public Body nog meer harten, vooral omdat het gewoon bleef geven.
O. @ Rotown
O. is al een tijdje bezig aan een opmars in de undergroundscene. Voor het eerst maakte België kennis met hen in de Botanique, waar het als voorprogramma van black midi de subwoofers kwam martelen. Nu kwam het dat op deze editie van Left of the Dial ook doen in Rotown. Hun sound is ook heel simpel, namelijk een baritonsaxofoon met een oneindig aantal effectpedalen en een drumster die het ene salvo na het andere afvuurt. Het is dan ook moeilijk om een genre op het duo te plakken, maar laten we het ergens tussen noise en jazz plaatsen. De gave van de band om meesterlijk spanning op te bouwen en dan los te barsten op het gepaste moment, zorgde gisteren bovendien voor heel wat enthousiasme in de zaal. Het wordt reikhalzend uitkijken naar het moment dat de band een eerste single dropt, want vooralsnog valt er nog niets online te vinden.
Home Counties @ WORM 2
Twee jaar geleden speelde Home Counties nog een vermakelijke DB Winterslaapsessie, maar gisteren konden we ze voor het eerst in levende lijve aan het werk zien. Het toegankelijke concertje begon niet mis met het toepasselijke “The Home Counties” en kreeg de hoofdjes lekker aan het meeknikken. De bandleden wisselden bij elk liedje van positie en zo veranderde de zanger/zangeres herhaaldelijk. Een zet die veel dynamiek in de set bracht, maar ook een paar mindere momenten. Hier en daar bleef Home Counties iets te eentonig en bleek de spanningsboog niet altijd even hard gespannen. Hun debuutsingle “Redevelopment” kon het patroon nog doorbreken met de nodige energie en genialiteit. Met dat laatste nummer merkte je het enorme potentieel van de band en ook op livevlak bleken ze heel wat creatieve ideeën te bevatten. Nu nog wat werken aan een diverser album en Home Counties staat er gewoon.
My Ugly Clementine @ WORM 1
Na al die energiestootjes werd het in WORM tijd voor wat zijdezachte indierock uit Oostenrijk. My Ugly Clementine is ondertussen een goed geroteerde band die de kneepjes van het vak beheerst. Op een podium zeker een troef om met de nodige expertise een connectie met het Nederlandse publiek op te bouwen. In hun bindteksten werd meermaals een charmeoffensief ingezet, waarmee ze de mooi gevulde zaal ontdooiden. De nummers van hun debuutplaat bleken daarentegen wat bleekjes overkomen en misten wat pit. Ook hun 4 Non Blondes-cover bracht niet meteen soelaas. De samenzang was wel mooi aan te horen, dat moeten we ze wel geven. Dat een van hun nog onuitgebrachte nummers aardig wat weg had van “Where’s My Mind” zorgde voor een paar verwarde gezichten. My Ugly Clementine mag dan wel wat nieuwe zieltjes gewonnen hebben op Left of the Dial, van hun set in WORM kregen wij het noch warm noch koud.
De Witte Kunst @ FOO Concepts
De heren van De Witte Kunst mochten aantreden in FOO, de achterkant van een ijssalon in centrum Rotterdam. Los van al die vrolijkheid, kwam de band wel met een iets cynischere boodschap. De Witte Kunst bracht namelijk de pijn van het mens zijn en de nutteloosheid van luxe en onze sociale status. Dit terwijl bandlid nummer twee (met een boterhamketting als kraag) een wel heel oubollig deuntje speelt op zijn synth, waardoor de ironie niet duidelijker van hun set kon afdruipen. Hoe grappig en vreemd passend die stukjes muziek ook mogen zijn, na een twintigtal minuutjes begint de verveling ook wel toe te slaan, ondanks dat de lyrics grappig en intrigerend blijven. Heel leuk dus, enkel niet voor de volle 40 minuten.
Island of Love @ Rotown
Island of Love breng zijn muziek uit op Third Man Records van Jack White en dan ga je ook met iets meer anticipatie kijken. Het viertal heeft zijn roots in de punk- en hardcorescene en dat is nog steeds wel te horen in de sound die ze brengen. Rotown werd namelijk meteen in een vettige wall of sound ondergedompeld door de hoeveelheid fuzz die ze bovenhaalden. We hoorden heel wat invloeden uit de jaren negentig met Pavement als meest opvallende. Toch kan Island of Love bij momenten veel harder uithalen, om op die manier ook een classic rocksound te creëren. Dat laatste is nog het meest opvallend wanneer de bassist met zijn lange haren begint te wapperen, zo lijkt het alsof we hier een metalband zien. Toch slopen er meer details in de muziek van Island of Love, waardoor het wel een verfrissende indruk naliet.
KEG @ Rotown
Voor het zevenkoppige KEG vulde Rotown zich in het vroege avonduur. De band is zowat een van de hypes van deze editie en die titel maakten ze voor een groot deel ook waar. Ook al zat de geluidsmix niet altijd even goed, toch presenteerde de band zich meermaals van zijn meest fraaie kant. Vooral de trompettist en de frontzanger droegen het concert over grote lijnen op hun schouder. Ook de andere muzikanten speelden met veel overgave en haast feilloos, en net in dat laatste had wat meer ruimte voor experimenteren geen kwaad gekund. Hoogtepunt van het optreden was toen de trompettist zijn koperen blaasinstrument even aan de kant zette en verving met een scherphoorn. Het moet zowat een van de meeste exotische instrumenten zijn geweest die we al op Left of the Dial hebben gezien en gehoord. Leuk extraatje voor een optreden dat gerust als een succes gezien mag worden.
Gallus @ Perron Big Left
Gallus speelde op het kleinste podium in Perron, maar het leek er niet op dat ze veel goesting hadden om lang te spelen. Met twee voetbalshirtjes aan hadden ze wel al meteen een typische Britse vibe en ook de manier waarop de zanger het publiek toesprak, was bij momenten onverstaanbaar Brits. De band mocht veertig minuten spelen, maar gebruikte er uiteindelijk maar twintig en in die tijd kregen we toch heel wat stevige punky gitaren te horen. Een energieke set, met de eerste sitdown die we meemaakten op Left of the Dial. De gitaren gierden weelderig en de riffs vlogen ons om de oren. Een strakke, maar korte set dus die ons geen ruimte liet om tot rust te komen.
LIIEK @ Perron Small
De postpunkers van LIIEK vinden we normaal terug in hun thuisstad Berlijn en dat hoor je zeker in hun sound. Hun versie van postpunk is donker, zweterig en gemaakt om een donkere kelder helemaal kapot te spelen, zonder veel interactie met het publiek. Er was dan ook weinig animo te zien bij de band, waardoor het al snel op een routineklus ging lijken, al kan dat stress geweest zijn ook. Waar LIIEK wel kon overtuigen was in het gros van de nummers die gigantisch snel en stevig door de ruimte knalden, terwijl ze catchy genoeg waren om een halve poging tot meezingen te doen. Bij de andere nummers ontbrak dan toch af en toe wat inspiratie en overgave om de zaal mee te nemen in het verhaal, al vroeg die zaal wel lustig om nog een bisnummertje op het einde. LIIEK wordt dus een band om in het oog te houden voor al wie stevige postpunk lief heeft.
Divorce @ WORM 2
Er zijn zo van die bands die ons vanaf de eerste seconde meehebben en ons niet meer los laten. Tot die categorie hoort Divorce. Vanaf de eerste tonen voelden we dat er iets in de lucht hing, een bepaalde magie die we op deze editie nog niet waren tegengekomen. De ontwapenende samenzang liet iedereen aan hun lippen hangen, terwijl het instrumentaal gezien redelijk radicaal tot leven werd gewekt. Wat opviel was dat ze tevens ook de nummers hadden om te kunnen blijven boeien, wat als beginnende groep allesbehalve een sinecure is. “Pretty” klonk live nog dat tikkeltje uitdagender, maar het orgelpunt bleek niet toevallig de meest recente single “Checking Out”. Zo beklijvend en groots dat Divorce tijdens dat nummer klonk, zo schoon exileerden ze in de rustige opbouw. Divorce is een ruwe diamant, die zich haast van zelf slijpt tot iets buitengewoons. Hier hebben we het laatste nog niet van gehoord.
Mewn @ Roodkapje
Tussen alle postpunk en punkbands op de affiche, valt soms ook een pareltje te vinden in een ander genre. Mewn was er zo eentje. De emotionele indierock van het viertal bracht een heel mooie schoonheid met zich mee. De piano, de mooie samenzang en vooral de dreigende gitaar door er met een strijkstokje op te spelen, maakten hier een prachtig schouwspel van. Deze melancholie zorgde voor een rustpunt op het festival en dat is heel mooi dat de organisatie deze keuzes ook maakt. De vocals van frontman Daniel Bluer doet bij momenten wat aan die van Scott Hutchinson denken en dan weet je dat je hier te maken hebt met iets fragiel dat je moet koesteren. Toch is het niet enkel melancholie en gemoedsrust dat de plak zwaaide. Bij momenten durfde de band op te bouwen naar een groots episch einde waar de gitaren plots een grootse kracht bevatten. Op die manier was “There Is No Substitute” dan ook het wonderbaarlijke hoogtepunt in de set.
Hotel Lux @ Perron Small
Recht uit Londen kwam Hotel Lux met een gezonde portie goesting en arrogantie het podium op. Hun gezapige en meezingbare postpunk zou dan ook ideaal blijken om de kleine zaal van Het Perron in lichterlaaie te zetten. Meezingers als “Tabloid Newspaper” en “Daddy” maakten de aanwezige fans bijvoorbeeld al enthousiast, waarna er tijdens “Ballad Of You & I”, nochtans een van de rustigere nummers, zowaar een moshpit ontstond. De set zakte richting het midden dan weer wat in, maar bracht het publiek met het ijzersterke en grootse “The Last Hangman” alweer in extase. Er kwam bij momenten zelfs een viool aan te pas, al ging ze jammer genoeg verloren in de geluidsmix. Hotel Lux was dus sterk, zoals we dat van hen gewoon zijn, en staan op het punt om door te breken naar een veel groter publiek.
Vero @ Roodkapje
Er zijn op dit festival heel wat bands uit het Verenigd Koninkrijk, maar Vero kwam helemaal uit Zweden om haar rammelende rockmuziek naar het publiek te brengen. Het drietal werd live aangevuld met een extra drummer, wat goed is om de sound van een bepaalde dynamiek te voorzien. De drie vrouwen hebben elk een eigen inbreng, als is het vooral de frontvrouw die met haar rauwe stem die de plak zwaait. Verrassend kregen we in het midden van de set nog een cover van shame’s “Concrete”, al bleek die niet echt te overtuigen. Alles van Vero wordt namelijk in een bepaalde slackersfeer gebracht die erg voorspelbaar klinkt, en ook hier was dat het geval. Het was leuk voor drie liedjes, maar nadien hadden we alles gehoord en gebeurde niets vernieuwends meer.
deathcrash @ De Doelen Up
De booking van deathcrash was er eentje die niet voor gevoelige harten is. De band uit Londen brengt slowcore met invloeden van Slint en doet dat natuurlijk door heel lange nummers te spelen die allemaal prachtig openbreken. Het eerste nummer duurde zo al een goeie tien minuten en de noisy sound, de dreigende gitaren en vooral de breekbare vocals maakten dat het plaatje klopte. Invloeden van Slint waren bijgevolg nooit ver weg, al creëerde deathcrash toch vooral zijn eigen universum. Bij de uitspatting kregen we ook een witte en rode strobo’s te zien, wat de angstige sfeer heel hard versterkte. Op die manier brak deathcrash niet alleen harten, maar lijmde het ze terug om ze daarna weer te breken. Prachtige band die voor een perfecte afsluiter zorgde in De Doelen op de tweede dag van Left of the Dial.
Humour @ Rotown
© Guus van der Aa
De dag begon voor de Left of the Dial-organisatie met een kleine sisser. De locatie Time is the new Space werd geschrapt en en zo moest er voor heel wat bands snel een oplossing gezocht worden. Het Schotse Humour promoveerde zo tot afsluiter van de avond en had daar klaarblijkelijk zelf heel veel goesting in. Visueel leek de band wel een copy van shame en ook op vlak van expressie en gedrag kwam het aardig origineel bij hen terecht. Eenzelfde intensiteit konden ze hoe dan ook niet voor de dag brengen. Daarvoor waren de nummers te wisselvallig en grepen ze niet genoeg naar de keel. Het slotnummer deed wel wat het moest doen; gretig en compromisloos de zaal op poten zetten. Er is nog wat rek bij Humour en vooral werk aan een eigen identiteit. Als ze dat kunnen vinden, dan komen ze er wel.
Geschreven door Niels Bruwier, Simon Meyer-Horn en Simon Vyverman.
