Tussen 2004 en 2014 bracht TV On The Radio vijf albums waarvan er echt geen één slecht kan worden genoemd. De magie van de artrockers uit New York zat hem vooral in de wisselwerking van het trio Tunde Adebimpe, Kyp Malone en Dave Sitek waarbij ieder bandlid mee bepalend werd voor de totale sound. Helaas bleef het daarna oorverdovend stil rond de band, wat niet wilde zeggen dat ze zich ieder niet bezig hielden. Dave Sitek werkte zich op tot gerenommeerd producer en Kyp Malone ging verder met muziek maken voor kunstprojecten en films. Ook Tunde Adebimpe zat niet stil en bouwde ondertussen een succesvolle acteercarrière uit waarin hij onder meer al opdook in zowel het Marvel- als het Star Wars-universum. Met de twintigste verjaardagsreissue van debuut Desperate Youth, Blood Thirsty Babes en de bijhorende tour was er een sprankeltje hoop op een nieuw elan voor de band. Maar dat bleek ijdele hoop, want het is nu Tunde Adebimpe die zelf met zijn eerste solo-album opnieuw zijn hoofd aan het raam steekt.
De terugkeer naar muziek was voor de creatieve duizendpoot slechts een kwestie van tijd. De condities waarin hij vroeger muziek speelde, en die het voor hem niet meer waard maakten om door te gaan, ebden weg naar de achtergrond. Zo bleef de liefde voor muziek over en ging Adebimpe opnieuw aan de slag met ideeën en materiaal dat hij solo door zijn acteerjaren heen had opgenomen en verzameld op een 4-track recorder. Via Run The Jewels, waar hij ooit een gastbijdrage deed, kwam hij in contact met producer en multi-instrumentalist Wilder Zoby. Zoby bleek de uitgelezen persoon om de ruwe geodes van Adebimpe mee open te slijpen en de kristallen aan de binnenkant te laten schitteren, met Thee Black Boltz nu als eindresultaat.
Net zoals hij terug aangetrokken werd naar de muziek, staat ook Thee Black Bolts vol van de symboliek rond aantrekken, afstoten en je eigen weg naar buiten uit de donkerte zoeken. Maar ook, losbreken van wat TV On The Radio was en nu als een rusteloze ruimtevaarder zijn eigen koers varen. Eerste single “Magnetic” was alvast een goede overgang, want het nummer neemt zonder te twijfelen de draad op waar TV On The Radio hem in 2014 had laten liggen. Het is dan ook een geslaagde keuze om hiermee te starten na de korte spoken word-intro. Een gejaagd ritme met stevige synths en de kenmerkende stem van Adebimpe laten er geen twijfel over bestaan dat Adebimpe ook solo nog weet hoe een dijk van een nummer moet klinken. Na “Magnetic” draait hij de polen echter om en duwt zich af richting een bonte verzameling van nummers die als een soort van mixtape aan elkaar worden geplakt.
Zowel het mondiale toneel als zijn persoonlijk leven vormen belangrijke inspiratiebronnen op Thee Black Bolts. De ‘bolts’ uit de titel fungeren hier als allegorie. Het zijn net de oplichtende bliksemschichten die het pad naar beterschap tonen, al is het maar voor even. “Pinstack” gaat met een glamrockriff en met Adebimpes kopstem direct al swingen. En dat met de boodschap dat hij niet zomaar zonder slag of stoot ten onder zal gaan. “Drop” drijft op een beatboxend ritme en gaat verder op hetzelfde thema. Tekstueel reflecteert het ook op een ‘time we could not come together’. In het COVID-tijdperk verloor hij overigens tijdens de opnames zijn jongere zus. En zo wordt het focuspunt van zijn vergrootglas in “ILY” van de wereld naar een eerbetoon aan zijn zus verschoven. Een rustpuntje pivotaal in het midden van de plaat dat rillingen over de rug doet lopen. Over een tokkelende gitaar doet Adebimpe zijn zus uitgeleide en hoopt dat het einde niet echt het einde mag zijn. Zo breekbaar hoorden we hem nog nooit.
Het is even slikken, maar “The Most” bouwt rustig weer op naar een nieuw hoogtepunt. Het nummer krijgt zijn charme vooral door een dancehall-riedeltje en een auto-ongeval die halverwege het nummer in tweeën hakken en ermee op de loop gaan. En hoe breekbaar zijn afscheidslied was, zo rechtdoorzee klinkt hij ook in “God Knows” waar hij afrekent met iemand die serieus op zijn hart heeft getrapt. Hij argumenteert zeer verhalend over wat hem overkwam en komt dan tot de pittige conclusie: ‘God knows you’re the worst thing I’ve ever loved’. Met “Somebody New” enkele nummers verder draait hij echter gezwind de bladzijde om, en lonkt hij met zijn uptempo percussie en vocoder-samples naar een disco-dansvloer ergens in een Star Wars-cantina. De reis door tijd en ruimte wordt ook passend spacey afgesloten met een dromerig, maar iets minder geslaagd “Streetlight Nuevo” dat het licht mag uitdoen.
Wie met deze thema’s een donkere plaat verwacht, komt bedrogen uit, want het optimisme van Tunde Adebimpe op Thee Black Bolts is zo helder als zijn witte haarkleur en ogen waarmee hij geportretteerd wordt in het artwork. Het geheel haalt niet het niveau van de TV On The Radio-albums, maar in afwachting van nieuw materiaal is dit toch een zeer geslaagde bladzijde in het veelzijdige oeuvre van Adebimpe geworden. De ingebakken thematiek voelt nooit geforceerd, al is de ene stijloefening wat geslaagder dan de andere. Adebimpe is op zijn vijftigste nog steeds vocaal uitmuntend en instrumentaal maken synths en percussie de dienst uit om het album stormachtig vooruit te jagen. Op het rustige oog van de storm midden op de plaat na, dat de persoonlijke touch aan zijn eerste solo-album compleet maakt.
Ontdek “Magnetic”, ons favoriete nummer van Thee Black Boltz in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
