Antony Szmierek @ Ancienne Belgique (AB Club): Vrolijk nieuwjaar

Alles is mogelijk, vraag dat maar aan Antony Szmierek. Als auteur jaagde hij in het begin van zijn creatieve bestaan twee boeken door de drukpersen, maar geleidelijk aan veranderde de man van formaat. Zijn teksten werden korter, er sloop meer melodie in zijn woordcombinaties, en voor hij het wist was hij een volbloedsmuzikant die zalen uitverkocht in zijn thuisland. Het gesproken woord verweeft de Brit steevast met dansbare beats en vleugjes rap, zo ook op zijn recent verschenen debuutalbum Service Station At The End of the Universe. Voor zijn eerste show in ons land liep het jammer genoeg nog niet storm, al zou dat zomaar kunnen veranderen als hij zijn geweldige performances op een landelijk bekend popfestival zou mogen brengen.

Fred Gata hoefde gisteren enkel de de trein te nemen van Leuven naar Brussel-Centraal om zijn opwachting te maken als voorprogramma. De rapper kwam als laureaat van Sound Track uit de bus en timmerde gesteund door deze erkenning gestaag aan zijn muzikale loopbaan. Een ding was alvast meteen te merken; er stond enorm veel persoonlijkheid op het podium. Zijn aimabele interactie met het publiek probeerde het ijs te breken, maar Fred Gata deed dat hoe dan ook met zijn nummers. De sprongen van onvervalste hiphop naar soul gaven de set ondanks de korte duur een aangename diepgang die zijn veelzijdigheid als artiest mooi op de voorgrond bracht. Zijn humor stak hij ondanks ook wel wat meer persoonlijke teksten niet weg, en dat leverde hem des te meer sympathiepunten op. Zijn laatste single “Okey Dokey” was tevens de passende afsluiter voor wat voor velen ongetwijfeld een aangename kennismaking was.

Een dik kwartier later nam Antony Szmierek de fakkel over. Het publiek was inmiddels al wat talrijker geworden en bleek wel gewillig om in de broekzak van de woordkunstenaar uit Stockport te belanden. De titeltrack van zijn debuutalbum Service Station at the End of the Universe kreeg de taak om het concert te openen en al wat benen los te krijgen. Moeilijk was dat gelukkig niet, want dankzij zijn warme persoonlijkheid had hij het voltallige publiek in een handomdraai mee in zijn verhaal. Op “The Hitchhiker’s Guide to the Fallacy” kon er fanatieker gedanst worden en ging het vormpijl van de donderdagavond nog wat meer de hoogte in. Zijn beste vrienden vertoefden eveneens op het podium en namen hun rol als ondersteunende muzikanten meer dan serieus.

Op een gezonde manier deed Szmierek ons gisteren wat denken aan een hybride kruising tussen Mike Skinner en Donny Benet. Zijn manier van interactie was heerlijk en laagdrempelig, en sprak zowat iedereen aan. Het zorgde er tevens voor dat er ook effectief naar hem geluisterd werd als hij iets zei. Meestal was dat iets humoristisch, zo introduceerde hij “The Great Pyramid of Stockport” als een nummer over een steen op een helling in zijn thuisstad, maar evenzeer boeide hij met zijn poëtische passages waar hij zijn introspectieve gedachtestroom de vrije loop liet gaan. Het tweeluik “Seasoning” en “Big Light” was in elk geval een bijzonder goed voorbeeld hoe hij die werelden in elkaar liet overgaan. Euforie en de rauwe realiteit van de Britse working class gingen ongestoord hand in hand.

In vergelijking met zijn tour in het Verenigd Koninkrijk was zijn set in de rest van Europa compacter. Zijn Robbie Williams-cover liet hij bijvoorbeeld achterwege, maar dat betekende niet dat we geen Britse toestanden kregen. Op “Angie’s Wedding” nam hij ons bijvoorbeeld mee op een Britse bruiloft met alle gevolgen van dien. Hij nam plaats op de schouders van een van zijn beste kameraden en werkte het nummer zo verder af in het publiek. Op “Rafters” konden we dan weer een ordinair feestje bouwen op een casual donderdag, terwijl we van “Yoga Teacher” toch nog net iets meer hadden verwachten. De baslijn was in die laatste net iets te weinig aanwezig, ondanks dat het door Szmierek groots werd aangekondigd. Geen groot euvel, want het draaide bij de Brit toch vooral om zijn woordkunsten. Zijn gedicht “Restless Leg Syndrome” kreeg halfweg de set bijvoorbeeld iedereen stil.

De oproep om tijdens de laatste twee nummers nog eens alles te geven, viel niet op dovemansoren. “Take Me There” was voorzien van een aanstekelijke beat en dat bleek animo genoeg te zijn voor drie vrienden om zonder shirt op het podium los te gaan. Het was ook exact dat wat Antony Szmierek ons voor het laatste nummer “The Words to Auld Lang Syne” predikte. Leef in het moment, omdat je nooit weet hoe lang we dit mogen meemaken, en pak elke dag op alsof het de start is van een nieuw jaar. Zijn woorden namen bij het slotakkoord vleugels en fladderden door de zaal. Extatisch en met een brede glimlach op ons gezicht maakte Antony Szmierek zijn rol als nieuwe poëet in de Britse muziek waar. Hopelijk volgt snel een veroveringstocht op een Belgisch festival, en dan is de rijzende ster van hem definitief vertrokken.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Service Station at the End of the Universe
The Hitchhiker’s Guide to the Fallacy
Working Classic
The Great Pyramid of Stockport
Seasoning / Big Light
Yoga Teacher
Twist Forever
Restless Leg Syndrome
Crashing Up
Angie’s Wedding
Rafters
Take Me There
The Words to Auld Lang Syne